Secrets | R.W

✨Hoofdstuk 15

De gloeiend hete zon scheen vol op de woestijn wanneer ik me op de rand van het ravijn liet neer ploffen. Mijn armen en benen deden pijn van het klimmen.

Na het gesprek met Rothen en mijn moeder heb ik geen woord meer gezegd. Het was evens doodstil geweest toen ik zonder iets te hebben gezegd meteen uit de kamer liep. Ik liet me achterover vallen op mijn rug en keek naar Chicago die nu ondersteboven. Mijn benen hingen over de rand van het ravijn met mijn rugzak naast me.

Ik wist nu waar het kamp was en dat mijn moeder veilig was. Dat was het enige wat ik wilde weten voor ik weer terug zou keren naar Chicago. Ik kon Michael niet aan zijn lot overlaten. Ik moest hem daar weg zien te halen.

Met die gedachtes stond ik op en keek nog even terug naar het ravijn en schrok toen er twee bekende figuren achter me stonden. Lawrence had een grote grijns op zijn gezicht en had een rugzak op zijn rug. Zijn handen had hij stevig om de schouderbanden van zijn rugzak gesloten. Rhys stond en met zijn handen in zijn zaken naast en keek me bedenkelijk aan.

'Dus je dacht zonder ons te gaan hè?' Lawrence stapte voor me uit en liep met zekere stappen door de woestijn.

Ik keek hem sprakeloos na en draaide me om naar Rhys. Rhys haalde zijn schouders nonchalant op en liep achter zijn vriend aan. Geïrriteerd bekeek ik hoe de twee voor me uit liepen. Ik had hen niet nodig. Zuchtend liep ik achter hun aan.

'Het is gevaarlijk om alleen terug te gaan naar Chicago, Sage,' zei Rhys toen ik naast hem liep. Ik haalde mijn schouders op en keek naar Lawrence die met zijn grote rugzak een paar meten voor ons liep.

'Mijn broer is daar en ik ben niet van plan om een onnodige heisa te beginnen met mijn moeder Rhys. Ik moét dit doen.' De hele weg terug naar de trein werd niets gezegd. Op het irritante geneurie van Lawrence na.

Wachtend op de vrachttrein plofte Lawrence neer op het hete zand en gooide wat water naar Rhys toe. Toen tokkelde hij met zijn vingers op het zand en zweefde er een zandkorrels omhoog. Hij vormde de zandkorrels in een kubus en draaide het rond boven zijn handpalm. Zijn goudblonde haar leek plots wat lichter.

'Ik ben nog nooit in Chicago geweest weet je?' Zei Lawrence toen hij de kubus vervormde in een kleine versie van Chicago. Gebiologeerd keek ik naar een zag hoe de Hancock building boven de andere gebouwen uitstak.

Ik keek op naar Lawrence en zag hem naar de stad verderop staren. De zandkorrels gleden door zijn handpalmen weer neer op de grond.

'Nog nooit?' Vroeg ik verbaast. Hij schudde zijn hoofd en keek me met een kleine glimlach aan.

'Ik ben hier in het kamp geboren en opgegroeid. Ik heb wel eens geprobeerd om mee te rijden met de vrachttrein,' bekende hij met een grijns. 'Maar ver kwam ik niet aangezien er vroeger altijd soldaten bij het spoor op te uitkijk stonden. Sinds een jaar geleden zijn de wachten hier teruggeroepen naar het kamp, maar zelf toen had ik de woestijn niet kunnen verlaten,' vervolgde hij.

'Het enige wat we toen nog deden was trainen,' mompelde hij toen hij weer met zijn hand door het zand gleed. Lawrence zuchtte en stond met een glimlach op. Ik keek op en zag de trein aankomen razen.

'Het zal nog even duren voor hij weer zal gaan rijden,' zei Rhys toen hij zichzelf de vrachttrein introk. Lawrence en ik stapte na hem in de vrachttrein en plofte weer neer in het hooi. Dit keer zaten we in een coupe met zakken geperst fruit.

Ik keek door een spleet van de houten coupe door naar de bestuurderscoupe. Door het donkere glas kon kon ik alleen de weerspiegeling van de houten coupe zien. Ik draaide me weer om naar de twee jongens.

'Wie bestuurd de trein?' Rhys keek even naar Lawrence en toen weer terug naar mij.

'Hij word vanaf een afstand bestuurd,' zei hij simpel. Ik fronste en keek even terug naar de bestuurderscoupe.

'Door wie?' Hij zuchtte en leunde zijn hoofd tegen het hooi achter zich.

'Door een vriend uit Chicago.' Vanuit Chicago? Ik dacht dat alle mensen die gevlucht waren naar het kamp waren gebracht.

Lawrence scheurde een zak open en haalde er een zilver zakje uit. Hij scheurde het open en kneep het zakje uit in zijn mond. Ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw op. Hij haalde zijn schouders op en keek me onschuldig aan.

'Ik heb niets gegeten sinds vanochtend,' mompelde hij met volle mond. Ik rolde mijn ogen en zette mijn rugzak naast me neer.

Lawrence gooide een zilver pakje naar me. Appel. Zuchtend opende ik het zakje en at de helft eruit de rest bood ik aan Rhys aan die zijn hoofd schudde en naar buiten keek door de open deur van de coupe. Plots voelde we hoe de trein begon te schokken en weer begon te rijden.

'Nou, we kunnen nu nog terug weetje?' Grapte Lawrence. Ik rolde mijn ogen en sloot me af van Lawrence die vanaf dat moment niet meer kon stoppen met kibbelen.