Secrets | R.W

✨ Hoofdstuk 12

'Dus, wie is die Rothen waar je zo bang voor bent?' Ik keek hem aan terwijl we de gangen door liepen.

'Hoe weet je over-'

'Ik ben jullie gevolgd naar die trainingszaal,' onderbrak ik hem. Hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan en glimlachte.

'Natuurlijk,' mompelde hij haast onverstaanbaar. 'Rothen is de leider van dit kamp en hij zou het niet erg op de prijs stellen als ik me weer niet houdt aan zijn regels,' vertelde hij verder. Ik knikte. Hoogstwaarschijnlijk was dat een teken dat ik mijn mond hier over moest houden.

'Die man die we achtergelaten hadden in het water. Wat was hij?' Vroeg ik voorzichtig. Doelend op de man die ik vermoord had. Een huivering schoot langs mijn ruggengraat omhoog. Zijn blik werd somber.

'Hij was een meta-human. Net zoals ons.' Mijn ogen sperde zich wijd open en een de misselijk makende gedachte van het levenloze lichaam kwam weer naar boven drijven. Rhys legde zijn hand op mijn schouder en kneep er even in. 'Hij was niet één van ons Sage. Zoals ik al zei, we zijn je er dankbaar voor,' probeerde hij me gerust te stellen. Ik fronste en probeerde het nare gevoel weg te slikken.

'Wat bedoel je met dat hij niet een van ons is?' Mompelde ik. Hij zuchtte en haalde zijn schouders op.

'Soms worden meta-humans gevangen genomen door de Safers en worden ze naar de onderzoekers gebracht in Hancock.' In Hancock? Hoe had ik hun dan niet kunnen zien? 'Er word daar op hun geëxperimenteerd en daarna worden ze gereset.'

'Gereset?' Hij slikte en keek me met een ernstige blik aan.

'Hun herinneringen worden van hun afgenomen. Daarna worden ze ingeënt met een bepaald serum. Zo komen ze aan hun vel gekleurde ogen maar het serum is vooral zodat ze de bevelen van de Safers en Onderzoekers uitvoeren zonder twijfel,' legt hij uit. Ik slik al bij het idee dat al je herinneringen van je wordt afgenomen. Het was even stil totdat ik zag hoe we naar een lift stapte.

'Hoeveel verdiepingen heeft dit kamp wel niet?' Mompelde ik toen ik de knoppen op het penaal zag. Hij drukte op een van de onderste.

Wanneer de deur open schoof en we in de lift stapte begin hij te grijnzen.

'Veertig, een ze gaan allemaal naar beneden.'

Voor ik kon me kon bedenken klapte de deuren dicht en schoten we naar beneden. Ik slikte de druk weg en keek naar de muren van de lift. Rhys zag mijn frustratie dus drukte hij op een schermpje naast hem en drukte op de optie "glas". Voor ik ernaar kon vragen veranderde de stalen muren in helder glas en zag ik hoe we verdiepingen naar beneden schoten.

Het was prachtig om van zo'n hoogte te zien hoe het kamp eruit zag. Op elke verdieping zag je wel iets. Op de tweede verdieping was er een enorme eetzaal. Op de vierde verdieping was er een extra trainingsruimte. En op de tiende verdieping begonnen de appartementen.

Voor de eerste keer leek het net alsof ik vloog, ook al denderde we in werkelijkheid naar beneden en zat ik nog altijd in een kleine lift. Maar zelfs dat viel me niet meer op. Na een minuut of twee waren we bij verdieping achtendertig.

'Hier verblijven de meest belangrijke gasten zoals, soldaten, leiders en de best getrainde meta-humans, ook wel elite genoemd. De rest van het volk woont op verdieping zesendertig tot en met verdieping tien,' legt Rhys uit. Ik knik. Wat zou mijn moeder dan op deze afdeling doen?

'Leven de meta-humans gescheiden van de mensen?' vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd.

'Nee absoluut niet. We doen bijna alles samen, alleen de kamers van de elite zijn gescheiden. Voor de Rothen is het op deze manier makkelijker om ons te bereiken,' zegt Rhys. Weer knik ik en loop achter hem aan. Wanneer we voor nummer 010 staan glimlacht Rhys.

'Rust uit Sage.' Hij ik zich omdraaien om weg te lopen.

'Rhys wacht,' zucht ik. Hij draait zich om en fronst. 'H-het spijt me dat ik zo tegen je uitviel vannacht.' Hij leunt tegen de muur aan en trok zijn rechter mondhoeken omhoog . 'Je hebt me al zo veel geholpen in een korte tijd en ik ben je daar dankbaar voor,' zei ik zacht.

Het was niet mijn specialiteit om mijn excuses aan te bieden, maar het is iets. Hopelijk genoeg voor hem om incident van vannacht te vergeten.

'Je weet toch dat ik dit allang wist hé?' Glimlacht hij. Ik frons. Wat bedoeld hij. Hij lachte en tikte met zijn vinger tegen mijn slaap.

'Ik kan je gedachtes lezen Sage,' grinnikte hij. Ik keek hem met open mond aan en sloeg mijn armen over elkaar. Als dat zo was had hij kunnen weten dat ik me in die trainingszaal verborgen hield. Hij had zelfs van te voren kunnen weten dat ik mijn excuses wilde aanbieden!

'Maar dit wist ik ook,' glimlachte hij. Ik rolde mijn ogen en keek naar de grond.

'Blijf uit mijn gedachten voortaan,' mompelde ik toen ik de deurknop aanraakte en hem van het slot af haalde met mijn gave. Ik liep naar binnen en deed de deur voor zijn neus dicht. Hij had het recht niet om dat te doen.

Ik sloot mijn ogen en begon langzamer te ademen om te zoeken naar lichaamswarmte. Iemand was in een ruimte links van me. Ik opende mijn ogen en keek naar links waar ik een houten deur zag staan. Voorzichtig opende ik de deur en tref mijn moeder slapend in haar bed aan. Ik liep naar het bedrand en ging erop zitten.

Ik schoof wat bruine lokken uit haar gezicht en leunde naar voren om een kus op haar slaap te geven. Ze trok haar deken steviger om haar heen. Toen ik opstond hoorde ik een krakerige stem.

'Sage?' Ik draaide me weer naar haar om en zag een kleine glimlach rond haar lippen. Ze pakte voorzichtig mijn vingertoppen en trok me naar zich toe. Ik ging op een stoel naast het bed zitten en keek haar schuin aan terwijl ik mijn hoofd tegen het kast naast me leunde.

'Slaap vannacht maar hier,' fluisterde ze. Ik schudde mijn hoofd.

'Ik slaap wel op de bank. Je hebt je slaap nodig.' Net voor ik wil opstaan greep haar hand mijn pols stevig vast.

'Alsjeblieft,' fluisterde ze. Haar ogen zagen wazig van de tranen. Ik zucht en zag haar naar achter schuiven om plek te maken. Ik ging naast haar liggen en legde mijn hoofd op haar schouder. Haar handen kamde door mijn witte lokken die vel afstaken van het zwarte kussen. Ik voelde me weer het naïeve achtjarige meisje van vroeger. Onwetend, veilig en gelukkig.

Voor heel even vergat ik dat er een opstand is tegen de Safers en de Onderzoekers.
Maar toen klapte de harde waarheid weer binnen. Één ding wist ik zeker,

Ik zal en moet Michael redden voor hij werdt gereset.