Онгон (Дууссан)

9 - Чихэрчин

2012 оны 7 дугаар сарын 8:

Чихэрчин шөнө унтаж чадсангүй... Бяцханааг ирнэ гэдэгт 10 жил итгэсэн хэрнээ яг уулзахын өмнөх орой нь ирэхгүй бол яана гэх мянга мянган таамаг өөртөө дэвшүүлэн суужээ.

Гал тогооны өрөөндөө орон кофе чанаж уунгаа санаа алдан "Тэр ирэх ирэхгүй хамаагүй ээ. Ядаж л эрүүл саруул байвал болно" гэж өөрийгөө тайвшрууллаа. Тэд яг хэдэн цагт уулзахаа тохиролцоогүй юм. Тиймдээ ч чихэрчин өнөөдрийн бүх ажлаа хойшлуулжээ. Өглөөнөөс эхлэн орой хүртэл саравчинд хүлээх ёстой гэж өөртөө хэлээд ийм шийдвэр гаргасан аж.

Өнгөрсөн арван жил түүнд харвасан сум шиг өнгөрч олон жил сэтгэлдээ тээсэн хайр нь яг л хуучных шигээ хүчтэй байв. Бяцханаагаас салсан өдөр анх удаагаа л ихэр татан уйлжээ. Хэнд ч сонсогдохгүй гэсэндээ хөнжилөө хазаад уйлсаар, эр хүн ч гэсэн шаналдаг юм гэж өөрийгөө тайвшруулна... Үүнээс хойш жил бүрийн 7 дугаар сарын 8-ны өдөр сэтгэлийн шаналалаа мартахын тулд ухаан балартталаа уух зуршилтай болов. Түүнтэй анх танилцсан газрын хажуугаар явахдаа жолоо барьж байсан ч хамаагүй нүдээ тас аниад л явдаг байлаа. Цовоо цэргэлэн хоолойгоор инээмсэглэн ярих жаахан охидыг харахад сэтгэлийнх нь утас нь хөндөгдөх шиг болдог учраас найзуудынхаа хүүхдүүдийг харахаас зайлсхийх болжээ. Хэдхэн сарын өмнө найзынхаа төрсөн өдөрт гэрт нь очлоо. Гэтэл яг л бяцханаагийн ихэр гэлтэй охин угтан авсан юм. Арван гурван настай.. Тэр бяцханааг бодвол их чимээгүй охи байв. Гэсэн ч түүний гуя, зузаан гуя нь түүний арван жилийн өмнө илж үнсэн таалсан булбарайхан бяцханаагийнхтай яг ижил байлаа. Бага зэрэг бүдүүн.. Алхах бүрт гуя нь хоорондоо хавирах мэт хөдлөх нь сэтгэлийг нь гижигдэн байв. Угаалгын өрөөнд нь бие засахаар ороход угаалгын машин дэргэдэх жижигхэн сав дотор ягаан дотоож байхыг тэр анзаарсан. Дээрээ жижигхэн бамбарууштайг бодвол тэр охиныг байхаас гарцаагүй гэж бодсон тэрээр зүгээр л халаасандаа хийчихлээ. Дараа нь гэртээ ирээд тэр дотоожийг үнэрлэж үзтэл бяцханаа дэргэд нь ирчихсэн мэт санагдсан. Гэхдээ тэр өөрийн энэ хүслээсээ хамгийн ихээр айсан тул өнөөх дотоожийг хогийн саванд хийчихсэн юм.

Өнөөдөр бол тэр өдөр, хүн бүрийн чадахгүй тэр тэвчээрийг өөртөө хүчлэн байж гаргасан тэр хүнтэй уулзах өдөр. Зүрхний цохилт нь өөрт нь сонсогдох шахуу хүчтэй байх ажээ. Кофе халуун байсан ч бодол санаандаа согтсон чихэрчин зүгээр л ус шиг уув. Түүнийхээ дуртай нимбэгний үнэртэй саванг эрэл сурал болон байж олж авчихаад энэ олон жилийн дараа анх удаа л түүгээр биеэ угаажээ. Энэ үнэр түүнийг бүр ч ихээр сандралд оруулав. Нимбэг, нимбэг шүү дээ.. нимбэгний үнэр.. Бяцханаагийн тэврээд үнэртэх дуртай байсан үнэр, түүний хайртай үнэр... түүнтэй өнгөрүүлсэн бүх дурсамж шингэсэн үнэр.... үнэр.. үнэр.. нимбэг..

Хуучирсан саравчны доор цагаа харан зогсох чихэрчин чимээ гарах бүрт эргэн харсаар байлаа. Арван жил өнгөрсөн гэхэд юу ч өөрчлөгдөөгүй гэлтэй. Моднууд, саравч, газарт унасан навчис хүртэл яг л байрандаа хүлээж байсан мэт. Шөнийн 00 цаг болсон ч одоо замдаа явж байгаа хэмээн өөртөө итгүүлсээр хүлээх ажээ. Харин шөнө 03 цаг болоход "бид хоёрын хамгийн сүүлд уулзсан цаг шүү дээ.. тэгэхээр яг л тэр цагт ирэхээр шийдсэн бололтой. Одоо удахгүй ирнэ ээ" хэмээн харанхуйд бороотой цуг санаа алдан зогссоор л...

Чихэрчин: Би амласандаа хүрсэн..

---

Цэнхэр цэцгэн хээтэй орны даавуу цус болжээ. Бяцханаа уйлан хайртынхаа энгэрт эрхлэн байхдаа өвдөлтөө хүртэл мартсан байв. Өмнө нь хэзээ ч төсөөлж үзээгүй өнөөх шинэ ертөнц хэтэрхий эрт өөрт нь хүрээд ирчихсэн учир бага зэрэг айдаст автан байлаа. Гэхдээ энэ тийм чухал гэж үү? Хайртай хүндээ бүгдээ зориулах тийм буруу юм уу? Эсвэл бусад бүсгүйчүүдийн ижил онгоноо хадгалан үлдэх ёстой байв уу? Хуримын анхны шөнө хүртэл чиний өмнө хувцсаа тайлахгүй гэх ёстой байсан уу?

Чихэрчин: Уучлаарай

Бяцханаа: Юунд?

Чихэрчин: Цаг нь болоогүй байтал би чамтай унтчихлаа

Бяцханаа: Цаг?? Тэр чинь хэзээ юм бэ?

Чихэрчин: Ядаж л насанд хүрэхийг чинь хүлээх ёстой байжээ

Бяцханаа: Харамсах байсан юм бол яах гэж намайг үнссэн юм бэ? Таны хэл миний хэлтэй орооцолдсон мөчид л би таны санааг ойлгосон. Би зүгээр л биеэ суллаад өөрийгөө даатгасан.

Чихэрчин: Харамсаж байна уу?

Бяцханаа: Харин та?