Once Upon A Time in The Underworld

Hoofdstuk 11

Alyssa POV

Het huis is een puinhoop. De stoelen bij de eettafel liggen overhoop, waarschijnlijk door mij, en de kerstboom is omgevallen door de verhitte strijd die Pan en Hades blijkbaar gehad hebben. De bekleding van de bank is aan stukken gescheurd, maar dat maakt me op het moment helemaal niks uit.

Het enige wat ik zie zijn de twee jongens die voor me op de grond liggen, en het bebloede mes dat Elizabeth in haar handen heeft. Met open mond staar ik haar aan, niet zeker wetend wat ik moet zeggen.

'Je... Je hebt hem neergestoken,' zegt Hades dan, terwijl zijn ogen vlammen van woede.

Elizabeth haalt bibberig adem, en laat het mes uit haar handen vallen. Met een kletterend geluid komt het neer op de houten vloer, en het bloed druipt ervan af. Haar ogen zijn vochtig, maar ze haalt diep adem en veegt haar tranen weg. 'Het moest gebeuren,' zegt ze met trillende stem. 'Hij ging Alyssa vermoorden.'

Met grote ogen en een gevoel van dankbaarheid wat ik nog nooit eerder heb gevoeld, staar ik het blonde meisje aan. 'Je hebt me gered.'

Hades onderbreekt me echter en kijkt Elizabeth met een vernietigende blik aan. Hij is echt kwaad op haar. Ik denk zelfs dat ik iemand nog nooit zo vuil heb zien kijken als Hades in dat moment naar Elizabeth keek. 'We zijn in de Onderwereld, jij domme gans!' snauwt hij. 'We zijn al dood. Het was voor hem niet eens mogelijk om haar te vermoorden!'

Elizabeth zet een stapje achteruit, duidelijk bang voor deze man, en ik zet een stap naar voren met mijn boog op Hades gericht. 'Raak haar niet aan!'

Hij grinnikt vreugdeloos. 'En wat ga jij doen?'

Daar heb ik geen antwoord op. Mijn pijlen zullen geen effect op hem hebben. Gelukkig geeft Pan snel antwoord voor me. 'Zij gaat niks doen. Ik, daarentegen...' Hij heft zijn hand op, en een vuurbal ontstaat. Hades grinnikt weer dat nare lachje, maar zonder Felix en Kai bij hem klinkt hij toch een stuk minder zeker. Zachtjes trapt hij Felix in zijn rug zodat die wakker wordt en verward om zich heen kijkt voordat hij opstaat.

'We gaan,' vertelt Hades hem. 'Neem Kai mee.'

Felix wrijft even over zijn hoofd, en helpt de bewegingsloze Kai overeind. Als een soort lappenpop hangt Kai tussen Hades en Felix in en zijn voeten schrapen over de vloer als ze de kamer uitlopen. In de deuropening blijft Hades nog even staan en draait zich naar ons om. 'Denk maar niet dat je zo makkelijk van me afkomt,' zegt hij grommend. 'En jullie twee...' zegt hij terwijl hij naar Pan en Elizabeth gebaart. 'Denk maar niet dat jullie je kleine geheimpje voor Alyssa kunnen verbergen.'

Dan draait hij zich om en loopt weg, de deur met een harde klap achter zich dichtslaand. Ik kijk de verwoeste woonkamer rond en mijn verwarde blik blijft hangen bij Elizabeth en Pan. Ik wil Hades niet geloven omdat hij een leugenaar is en onze vijand is, en ik daar dus absoluut geen reden toe heb, maar er was iets aan de manier waarop hij dat zei... Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Vol verwarring glijdt mijn blik van Pan naar Elizabeth en weer terug. 'Wat voor geheim? Jongens, waar heeft hij het over?'

Elizabeth schuifelt ongemakkelijk met haar voeten over de grond en ontwijkt mijn blik. Haar wangen zijn rood, alsof ze zich ergens voor schaamt. Pan heeft zijn lippen stijf op elkaar geklemd, alsof hij zichzelf er letterlijk moet van weerhouden iets te zeggen.

Ik sla mijn armen over elkaar, nu meer gealarmeerd dan ik was voor hun vreemde gedrag. Er is echt iets aan de hand, en ik wil het weten. 'Jongens, wat voor geheim?' vraag ik, terwijl ik mijn best doe om dwingender en dreigender te klinken.

Met betraande ogen kijkt Elizabeth me aan. 'Lizzy, je moet weten dat dit was voordat ik ook maar wist dat je bestond. Het betekende niks, ik beloof het.' Haar stem klinkt smekend, en de blik op haar gezicht is net zo smekend. Ik krijg een naar gevoel, alsof ik al weet wat er aan de hand is. Ik wil het echter niet geloven, dat kan ik niet.

Ik bijt op mijn lip om de tranen tegen te houden, maar dat mislukt. Met vochtige ogen kijk ik Pan aan, en smeek hem bijna om te zeggen dat het niet waar is. 'Alsjeblieft, zeg me dat hij loog. Zeg me dat jullie twee niet met elkaar hebben lopen vozen terwijl ik me in Storybrooke ellendig zat te voelen omdat mijn vriend dood was!'

Mijn smekende toon gaat over in geschreeuw, en ik kan de woede voelen opborrelen.

'Het betekende niks,' snikt Elizabeth. 'Ik zweer het, het was niks.'

'Wat was het dan!?' schreeuw ik zonder naar haar te luisteren. De steken in mijn borst kan ik niet langer negeren, en ik weet dat dit het gevoel van een gebroken hart is.

Het doet pijn als de mensen die je dacht te kunnen vertrouwen je verraden.

'Het waren slechts kusjes, verdomme!' schreeuwt Pan dan plotseling terug. 'Een paar maar! En het betekende niks, zij wist dat ik niet van haar hield. Ik hield van jou!' Hij gebaart naar Elizabeth, met rode wangen van boosheid.

'Als dat echt zo was had je ook nog wel wat langer op me kunnen wachten!' schreeuw ik woedend, terwijl ik mijn boog en pijlenkoker met pijlen oppak en langs Pan en Elizabeth de kamer uitbeen. Elizabeth doet een poging om me bij mijn arm te pakken, maar ik trek me los en stamp de straat op. Ik moet hier weg. Ik moet dit huis uit.

'Prima! Ga dan maar!' hoor ik Pan's stem achter me schreeuwen, en als ik me omdraai zie ik hem in de deuropening van het huis staan.

'Zal ik zeker doen!' Vastberaden loop ik verder, terug naar het huis wat Sean en ik gevonden hebben op onze eerste dag in deze hel. Gefrustreerd en boos trap ik de deur open, laat mijn boog en pijlenkoker in de hal op de vloer vallen met mijn jas ernaast, en neem niet eens de moeite om Sean op te zoeken voor ik doorloop naar mijn kamer. Met een harde klap sla ik de deur achter me dicht, en alsof dat nog niet genoeg is geef ik uit pure frustratie nog een paar trappen tegen het tafeltje dat onder het raam staat.

Ik kan ze wel vermoorden. Ik dacht dat ik ze kon vertrouwen, dat ik mijn eigen vriend kon vertrouwen en dat hij trouw zou zijn, maar iedereen had gelijk over hem. Mijn vader had verdomme gelijk over hem!

Hij is slecht voor me.

En het is alleen maar rot dat ik er op deze manier achter moet komen. Beter laat dan nooit, denk ik echter bij mezelf en ik laat me op het bed vallen. Expres ga ik met mijn rug naar de muur liggen zodat Sean weet dat hij me niet lastig moet vallen, mocht hij binnen komen, en trek mijn benen op. Nieuwe tranen prikken in mijn ogen nu de woede langzaam zakt, en ik laat ze gewoon komen. Ik laat ze gewoon over mijn wangen rollen, net zolang tot er niks meer komt en de tranen simpelweg op lijken te zijn.

Als iemand me had verteld dat een gebroken hart zo pijnlijk was, was ik überhaupt nooit aan een relatie begonnen. Het voelt letterlijk alsof iemand mijn hart uit mijn borstkas gerukt heeft, en er net zolang op heeft gestampt tot er niks meer van over was.

Het voelt als een regelrechte hel. En er is niks anders wat ik kan doen, dan het gewoon voelen.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dus ik weet dat ik gisteren net gepost heb, maar het is vrijdag vandaag en ik post op vrijdag en dinsdag, dus vandaar een nieuw hoofdstuk :) Naast de drama voor Pan en Alyssa gebeurt er niet veel in dit hoofdstuk, maar ik beloof dat het met he verhaal te maken heeft. Niet zomaar een random hoofdstuk :)

Laat me alsjeblieft weten wat je van dit hoofdstuk vindt.