Once Upon A Time in The Underworld

Hoofdstuk 23

Pan POV

De volgende morgen word ik wakker door zwak zonlicht dat de kamer in schijnt en in mijn ogen prikt. Een zachte kreun ontsnapt aan mijn lippen terwijl ik met mijn ogen begin te knipperen, te vroeg om wakker te worden. Vaag voel ik iemands vingers door mijn haar woelen, en ik slaak een voldane zucht bij het warme gevoel dat het me geeft. Dan open ik mijn ogen en kijk even lui de kamer rond voor mijn blik op Alyssa valt. En met de manier waarop ze naar me opkijkt, is het onmogelijk om niet te glimlachen.

'Goedemorgen, slaapkop,' zegt ze op zo'n liefhebbende toon die mijn hart sneller doet kloppen. Ik kan eeuwig naar haar luisteren als ze zo praat...

'Hey,' antwoord ik dan slaperig, niet in staat om een geeuw te onderdrukken.

'Lekker geslapen?' vraagt ze, terwijl ze voorzichtig iets dichter tegen me aankruipt en de deken wat verder over ons heen trekt.

Ik knik langzaam. Naast haar slaap ik altijd goed, schiet het door me heen, al zeg ik het niet hardop. Het is waarschijnlijk beter om die gedachte voor mezelf te houden. Ze hoeft niet nog meer controle over me te hebben dan ze al heeft.

Ik heb mezelf altijd het belangrijkst gevonden. Ik heb altijd goed voor mezelf gezorgd, gedaan wat nodig was om te overleven en sterk te blijven, zonder me druk te maken om wie er ondertussen gekwetst of gewond raakte. Niemand was belangrijk genoeg voor me, het enige wat ertoe deed was dat ik overleefde.

En toen dook Alyssa op in mijn kamp. Ik heb haar van begin af aan al fascinerend gevonden, de manier waarop ze tot het uiterste ging om te krijgen wat ze wilde en de mensen om wie ze gaf beschermde. Ze leek op mij, nam geen genoegen met minder dan ze kon krijgen, kon goed vechten, had een hoge pijngrens en wist wat ze wilde en hoe dat te bereiken. Ze was sterk, was er altijd om me te helpen, en op die manier had ze langzaam haar weg naar mijn hart gevonden, nog voordat ik me dat zelfs maar realiseerde. En toen ik het eenmaal door had, was het al te laat. Ik vond haar leuk, en ontkennen had al geen zin meer.

Ik haatte het. Ik haat de manier waarop ze me kan bespelen als een marionet als ze wil, en ik ben als was in haar handen. Ik haat het dat zoveel controle over me heeft, en dat er niks is wat ik kan doen om dat te veranderen.

En toch, toch houd ik ervan. Ik zag het altijd als tijdverspilling en een hele hoop onnodige moeite om net zoveel om iemand te geven als om jezelf, maar met Alyssa lijkt het niet zo... Moeilijk. Ik kan altijd op haar rekenen, ze is altijd bij mijn zij, zonder plakkerig te worden. We werken samen, als gelijken. We zijn een team.

En juist daarom weet ik vrijwel zeker dat ik net zoveel controle heb over haar als zij over mij.

Glimlachend kijk ik op haar neer, waarop ze meteen haar tong naar me uitsteekt. 'Wat?'

'Niks,' antwoord ik mysterieus.

Uitdagend trekt ze haar wenkbrauwen op en kruipt op mijn schoot, voordat ze haar hand uitsteekt en mijn haar naar achter strijkt. Even kan ik genieten van de plagerige, vrolijke blik op haar gezicht voordat die plaatsmaakt voor een iets serieuzere, en zegt: 'Je zou het me wel vertellen als er iets was, toch?'

'Ja, natuurlijk,' antwoord ik meteen, terwijl ik met mijn gedachten bij mijn plannen voor Elizabeth zit. Het is waarschijnlijk maar beter dat Alyssa daar niks van af weet, precies zoals ik gisteravond ook al had bedacht.

'Mooi,' zegt ze, voor ze op mijn schoot klimt, benen aan weerszijden, en zich voorover buigt om me een kus in mijn nek te geven. Ik hap naar adem zodra ik haar lippen op mijn huid voel, en duw mijn nagels in haar rug. Haar hete adem in mijn nek is genoeg om mijn ademhaling te versnellen, en ik laat mijn handen omlaag glijden tot ze op haar onderrug liggen. 'Lizzy...'