Once Upon A Time in The Underworld

Hoofdstuk 12

Alyssa POV

Ondanks dat ik mijn gezicht in mijn kussen begraven heb en ik me het liefst zou afsluiten van de wereld om me heen, ontgaat de voetstappen op de trap me niet. Kreunend duw ik mijn gezicht nog iets verder in mijn kussen en zucht. Dat zal Sean wel zijn, met zijn: "Ik zei het toch."

Ik denk niet dat ik het nu aankan om hem aan te kijken en zijn zelfvoldane blik te zien als hij het er nog eens inwrijft dat hij gezegd heeft dat het een slecht idee was om hierheen te komen.

Toch kijk ik op als ik het zachte en maar al te bekende piepende geluid van de deur hoor als die opengaat, en Sean's voorzichtige voetstappen als hij mijn kamer inkomt. Op een paar meter afstand van mijn bed blijft hij staan. 'Alyssa?'

Ik blijf met mijn gezicht naar de muur liggen, en slaak slechts een zucht om hem te laten weten dat ik wakker ben, en bereid ben naar hem te luisteren. Ik heb er misschien niet veel zin in, maar er is nu toch geen ontsnappen aan.

Ik voel het bed indeuken als hij op de rand gaat zitten, en een ongemakkelijk gevoel bekruipt me als ik merk dat hij me aanstaart. 'Wat is er gebeurd?'

Ik zucht nog eens en haal mijn schouders op, opnieuw zijn blik ontwijkend. 'Laten we zeggen dat je gelijk had. Wrijf het er maar in. Zeg maar dat ik naar je had moeten luisteren.' Mijn stem klinkt scherp, en Sean lijkt het ook te merken. Voorzichtig legt hij zijn hand op mijn schouder en zucht. 'Lizzy, ik was helemaal niet van plan om dat te zeggen. Dat zou me zeker niet helpen nu ik gewoon dingen tussen ons wil herstellen.'

'Er valt niks te herstellen,' mompel ik. Daar heeft Sean wel voor gezorgd toen hij Pan net zo hard verraadde als de andere jongens op het eiland, alleen maar omdat hij te naïef was en geloofde dat Emma hem terug kon brengen naar zijn familie.

'Wel als je het toelaat,' antwoordt Sean. 'Wat is er gebeurd?'

Het is duidelijk dat hij niet op zal geven, dus ik besluit zuchtend toe te geven en ga met enige tegenzin overeind zitten. Mijn ogen zijn nog steeds een beetje vochtig van het huilen, en ik klem mijn hoofdkussen tegen me aan om mijn handen kwijt te kunnen. Beschaamd sla ik mijn ogen neer, me realiserend dat ik Sean niet aan kan kijken als ik hem de gênante dingen die gebeurd zijn vertel, en doe mijn mond open. Onzeker vertel ik hem dat Pan onderdak gekregen heeft van een meisje die hij blijkbaar nog kende van vroeger, en hoe knap ze was. Ik vertel hem dat ze hun handen blijkbaar niet van elkaar af konden houden toen ik er niet was, en ik voel mijn wangen rood worden. Ik schaam me, vooral omdat ik te stom was om me bedreigd te voelen door Elizabeth. Blond haar, lange benen, stralende blauwe ogen, natuurlijk was ze onweerstaanbaar voor Pan. Ik ben eigenlijk gewoon boos op mezelf dat ik niet meteen zag dat er iets tussen hen was en zomaar aannam dat Elizabeth een normaal, vriendelijk meisje was. Ja, het is waar dat ik boos ben op Pan omdat hij me niet trouw kon blijven, maar ik ben bozer op mezelf dat ik zo blind was voor hun vriendschap. Blijkbaar was ik stom om te denken dat Pan en ik nu wel op het punt in onze relatie zouden zijn waarop we elkaar konden vertrouwen.

En toch snap ik niet waar dat vandaan komt. Vroeger was ik nooit zo blind en naïef. Nooit.

'Shit,' onderbreekt Sean mijn gedachten. 'Alyssa, het...'

Fel kijk ik hem aan en snauw: 'Zeg niet dat het je spijt, als ik toch al weet dat het niet zo is!'

Hij kijkt even snel naar zijn schoot voor zijn blik weer naar mij glijdt, en aan zijn ogen kan ik zien dat hij zich ongemakkelijk voelt. 'Oké. Dan vraag ik wel gewoon wat je nu gaat doen.'

Nu ben ik degene die zich ongemakkelijk voelt. Ik heb geen idee wat ik nu ga doen, en ik had dan ook liever gehad dat hij het niet had gevraagd. Maar aan de manier waarop Sean me aankijkt, met zijn grote vragende ogen, is toch te zien dat hij een antwoord wil.