Once Upon A Time in The Underworld

Epiloog

Alyssa POV

'Alyssa, ik heb koffie voor je meegenomen!'

Pan's stem klinkt hard door het huis, en tovert een glimlach op mijn gezicht. Met vlugge vingers bind ik mijn haren, die alweer half aangegroeid zijn sinds ik ze heb afgeknipt, in een staartje en werp een snelle blik in de spiegel voor ik de trap afloop. Pan staat in de keuken en zet net twee bekers koffie op het aanrecht als ik van achteren mijn armen om zijn middel sla en mijn kin op zijn schouder rust. 'Hey.'

Glimlachend kijkt hij over zijn schouder, en drukt zijn lippen kort tegen mijn mondhoek. 'Hey.'

'Hoe was werk?' Ik wil langs hem heen stappen om mijn koffiebeker te pakken, maar hij houdt me tegen door zich onverwacht om te draaien in mijn armen en een kus op mijn lippen te drukken. 'Saai.'

'Oh.' Ik maak een pruillipje, al verraadt de glimlach die daarop volgt dat ik niet echt medelijden met hem heb. Het was thuis ook saai vandaag, zonder hem, al geef ik dat niet graag hardop toe. Ik haat het dat ik me zo afhankelijk voel van hem, voor vermaak, maar ook financieel.

Het was al een paar maanden geleden dat Pan het pandjeshuis overnam van de vorige eigenaar toen die overleed, aangezien hij natuurlijk weigerde om voor iemand anders te werken. Hij wilde zijn eigen baas zijn.

Ik heb gedurende die tijd ook een paar baantjes gehad, waarvan de meeste bij kleine winkeltjes of cafeetjes, al waren ze allemaal even slecht betaald en even tijdelijk. Momenteel zit ik thuis, maar niet zonder mijn uiterste best te doen om een echte baan te vinden, een blijvende baan. Ik wil niet afhankelijk zijn van Pan als ik ook voor mezelf kan zorgen, en hij respecteert dat.

Glimlachend pak ik mijn koffiebeker van het aanrecht en loop door naar de woonkamer, met Pan achter me aan. Naast elkaar ploffen we op de bank neer, onze bank, en terwijl ik tegen hem aankruip, kijk ik tevreden de woonkamer rond. Ergens vind ik het nog steeds moeilijk te geloven dat Pan en ik nu ons eigen huis hebben, een plekje dat om ons eigen te noemen, maar ik zou het voor geen goud op willen geven.

En wat nog beter is, beter dan een mooi huis in een van de mooiste straten van Storybrooke, is dat we onze vrienden als buren hebben. Kai, Felix en Elizabeth wonen in het huis precies naast ons, en het is gezellig om ze altijd zo dichtbij te hebben. Even overwegen we zelfs om met zijn vijven een huis te nemen, maar natuurlijk was dat teveel.

Bovendien wilden ze alle drie niet bij mij en Pan wonen nu we een stelletje waren, en meer tijd doorbrachten in de slaapkamer.

Ik glimlach tegen mezelf en neem een slok koffie, voor ik een idee krijg en de beker weer op tafel zet. 'Deze koffie smaakt niet.'

'Oh?' Pan trekt een wenkbrauw op, en kijkt vragend op me neer. 'Granny denkt er anders over.'

Ik grinnik en ga iets rechterop zitten zodat ik hem aan kan kijken. 'Dat zal best. Maar ik heb eigenlijk wel zin in iets sterkers.'

Pan's ogen vinden de mijne en ik haal opgelucht adem als ik de ondeugende grijns op zijn gezicht zie, gerustgesteld dat ik niet iets verkeerds gezegd heb. Glimlachend staat hij op en woelt even door mijn haar voor hij naar de keuken loopt. 'Ik zal even kijken wat er is.'

Ik knik, en trek mijn knieën op. Gelukkig hoef ik niet lang te wachten, en als Pan even later terugkomt met een fles en twee glazen in zijn hand kruipt hij nog dichter tegen me aan dan ik net bij hem deed. Ik probeer de manier waarop zijn vingers over mijn arm dansen te negeren en neem een slokje van mijn drinken, maar dat blijkt onmogelijk als hij me op zijn schoot trekt. Giechelend neem ik nog een paar slokjes, terwijl ik geniet van het gevoel van zijn lippen tegen mijn schouder, en mijn nek, allemaal terwijl ik probeer niet te morsen.