Once Upon A Time in The Underworld

Hoofdstuk 27

Pan POV

Gefrustreerd trek ik aan de ijzeren ringen om mij polsen, die met de minuut strakker lijken te worden en behoorlijk pijn beginnen te doen. Helaas is het voor mij moeilijk om me daarop te concentreren met alles wat er vlak voor mijn ogen gebeurt, wetend dat er niks is wat ik eraan kan doen.

Regina en Emma staan ruzie te maken over Alyssa, al lijkt zij daar niks van te merken en houdt haar boog op Hades gericht met een geconcentreerde blik op haar gezicht.

'Waar hebben jullie Danny voor het laatst gelaten, jongens?' vraagt ze aan Kai en Felix.

Elizabeth geeft naast me een paar korte rukjes aan haar kettingen zoals ik net geprobeerd heb, maar natuurlijk bereikt ze er niks mee. Ik rol met mijn ogen omdat ik al weet hoe stom het is om het überhaupt te proberen, maar besteed er niet teveel aandacht aan. In plaats daarvan richt ik me weer op het gesprek dat voor mijn neus gaande is, en hoor het nog net als Felix zegt: 'Bij Hades thuis, zoals beloofd.'

Ik frons mijn voorhoofd. Wat voor deal Kai en Felix ook gemaakt hebben met Hades waar Danny bij betrokken was, het is duidelijk dat Hades zich niet aan de afspraak houdt. En het is nog duidelijker dat Felix dat daarom ook niet doet. Hij probeert ons te helpen, en hoezeer ik het ook haat, ik kan niet ontkennen dat ik het waardeer.

'Verdomme!' vloekt Hades, duidelijk kwaad omdat Felix hem verraden heeft. Voor een kort moment verschijnt er een grijns op mijn gezicht, maar die is weer net zo snel weg als die gekomen is als Hades Felix tegen zich aantrekt, en een mes tegen zijn keel zet. 'Als jullie daar heen gaan, gaat hij eraan,' dreigt hij, met een kort knikje naar Felix.

Ik vloek binnensmonds.

Het is me opgevallen dat Alyssa keihard probeert om ons allemaal terug naar huis te krijgen, en niet een iemand achter te laten, dat is me niet een keer ontgaan. Vooral mij, wat logisch is. Ze is vooral voor mij hier naar beneden gekomen, natuurlijk wil ze mij meenemen. Maar wat is het waard als Felix het misschien niet zal overleven? Zelfs ik kan dat niet laten gebeuren. Ik moet snel iets doen.

'Laat hem los,' zeg ik dan zo overtuigend mogelijk. 'Als je hem loslaat, blijf ik hier. Dat beloof ik.' Ik weet niet precies wat me bezielt, aangezien ik me nooit eerder zomaar voor iemand heb opgeofferd, maar ik meen het. Ik weet dat ik het meen.

'Nee!' schreeuwt Alyssa. Ik kan de paniek in haar stem horen, en deins terug zodra dat gebeurt. Ik weet hoeveel pijn het haar doet om mij hier achter te laten, en bijna neem ik mijn eerdere woorden terug.

Bijna.

Een nare gedachte schiet door mijn hoofd: wat als Alyssa en ik al gedoemd waren om afscheid van elkaar te nemen, vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten? De gedachte maakt me bang, en ineens heb ik heel veel spijt van mijn belofte om hier te blijven als Felix overleeft. Als ik een kans krijg om hier levend uit te komen en met Alyssa te leven, zal ik die zeker grijpen, wat dat ook betekent voor anderen. Mijn eigen leven is het belangrijkste.

Hades gegrinnik onderbreekt mijn gedachten, en ik kijk op. 'Drink die flesjes leeg,' zegt hij terwijl hij naar het tafeltje wijst, 'En je kunt naar huis. Al moet ik waarschijnlijk nog een ding

vermelden voor je dat doet: de meeste flesjes zijn prima om te drinken. Er is er echter een waar vergif in zit, en ik ga jullie niet vertellen welke dat is. Als het goed is kun je dat wel uitvogelen met de raadsels die erbij zitten.'

Ik klem mijn tanden op elkaar van irritatie, en kijk de groep rond. Niemand lijkt echt te weten wat hij moet doen, Alyssa nog het meest van allemaal. Ze kauwt op de binnenkant van haar lip, diep in gedachten verzonken, en met haar boog nog steeds op Hades gericht. Niet dat het veel zin heeft, als ze nu schiet zal ze ongetwijfeld Felix raken. Ik bestudeer haar gezicht met enige bezorgdheid, en mijn hart bonst in mijn keel. Ik wil haar helpen een beslissing te maken, helpen om iets te doen. Ik kan er niet tegen om haar zo hulpeloos en besluiteloos te zien, terwijl ze normaal zo fel en zo sterk is.