#Storytime {TBSB17}

Αδελφικη Αγαπη Μερος 4ο

Ξαναγύρισε σε εκείνη την στιγμή, στην στιγμή που τον χώριζε από την ζωή και τον θάνατο για μερικά δευτερόλεπτα. Αντίκρισε ξανά της ασημένιες φυσαλίδες που ξέφευγαν αργά από τα πνευμόνια του να στολίζουν το σκοτεινό νερό. Ξαναείδε και εκείνα τα παγερά μάτια να τον κοιτάζουν καθώς χάνονταν μέσα στην άβυσσο το σκοτεινού νερού. Ήταν τόσο ήρεμη, τόσο σίγουρη… Επέστρεψε ξανά στο μεγάλο σαλόνι. Ανέπνεε γρήγορα και οι παλάμες του είχαν ιδρώσει. Ήταν όνειρο; Παρατήρησε το περιβάλλον τριγύρω του. Ήταν το ζεστό εσωτερικό του σπιτιού του όμως κάτι δεν πήγαινε καλά. Η φωτιά στο τζάκι είχε σβήσει και το χιόνι είχε σταματήσει να πέφτει όπως επίσης είχαν σταματήσει και οι κεραυνοί.

Κοίταξε το ρολόι που βρισκόταν κρεμασμένο στον απέναντι τοίχο είχε σταματήσει στις μία παρά τέταρτο. Ήταν Χριστούγεννα αλλά δεν ένοιωθε καθόλου την γιορτινή ατμόσφαιρα. Αντιθέτως όλα είχαν πάρει μία περίεργη στρεβλή μορφή σαν να ήταν σε παρωδία. Εξερεύνησε πιο προσεκτικά τον χώρο γύρο του. Οι άλλοτε βαμμένοι σε μία απαλή πορτοκαλή απόχρωση τοίχοι τώρα είχαν μία βυσσινή απόχρωσή όπου σε άλλα σημεία ήταν πιο ανοικτή και σε άλλα πιο κλειστή. Όμως δεν ήταν διαφορετικές αποχρώσεις. Ήταν τα αίματα που είχαν πεταχτεί και καλύψει το κοκκινωπό χρώμα του τοίχου. Τώρα μπορούσε να νιώσει και την αποπνικτική ‘’σιδερένια’’ μυρωδιά του αίματος κάνοντάς τον να θέλει να βγάλει ότι είχε φάει λίγες ώρες νωρίτερα φέρνοντας δάκρυα στα μάτια του.

Τα πόδια του δεν τον κρατούσαν αλλά ένοιωθε ότι έπρεπε να σηκωθεί. Έπρεπε να ανακαλύψει τι είχε γίνει. Πρόσεξε ότι και το πάτωμα ήταν γεμάτο αίματα και οι κουρτίνες σκισμένες. Κάποιος προσπαθούσε να ξεφύγει… Είδε ότι η πηγή όλου αυτού του αίματος ήταν το τραπέζι. Αν και ήξερε ότι θα το μετάνιωνε έπρεπε να φανεί γενναίος και να κοιτάξει. Δεν υπήρχε τίποτα… με την έννοια ότι δεν υπήρχε τίποτα νεκρό και βασανισμένο πάνω στο τραπέζι εκτός ενός τεράστιου λεκέ αίματος όπου από εκεί το αίμα σχημάτιζε ρυάκια και χυνόταν στο πάτωμα.

Δεν ήξερε αν ένιωθε ανακούφιση πάντως ότι και να είχε γίνει εκεί είχε τελειώσει. Ήταν σίγουρα ένας εφιάλτης αλλά έμοιαζε τόσο αληθινός που τον έκανε να αμφιβάλει. Κοίταξε τον δεξί καρπό του χεριού του. Η μελανιά που είχε ενωθεί με το μενταγιόν είχε σχηματίσει μία τέλεια πανσέληνο πάνω στο χέρι του. Μόνο που τώρα δεν ήταν μελανιά αλλά κάψιμο. Προχώρησε αργά και σταθερά στον μεγάλο διάδρομο  που οδηγούσε στα υπνοδωμάτια του σπιτιού. Πέρασε γρήγορα τις πλαϊνές πόρτες που οδηγούσαν στα δωμάτια όπου κανονικά έπρεπε να κοιμούνται οι υπόλοιποι και κατευθύνθηκε προς το τέλος του διαδρόμου όπου βρισκόταν το δωμάτιο των γονιών του.