Ik in Twilight 2

Volterra

Ik volg de vrouw het gevoel negerend. Ik zit in de bus en praat met hun om de mensen waar ik de volgende drie weken bij zou zijn beter te leren kennen. Ze zijn echt aardige mensen.

De vrouw verteld ondertussen dingen in het Engels die ik niet begrijp en dan komen we aan in een stad. De bus stopt en we stappen uit. Voor ons staat weer de vrouw. We volgen haar door de stad als ze verteld over dingen. Ik kijk rond en zie dan iemand in de schaduw staan met een zwarte cape. Ik kijk naar degene en dan verdwijnd hij. Raar. Ik herkende haar voor mijn gevoel. De vrouw in de cape had blonde haren en rode ogen. Snel loop ik verder en ga weer achter aan de groep staan. Dan lopen we ergens naar beneden door tunnels. De vrouw hoor ik duidelijk praten en ik kijk opzij. Om me heen zie ik een soort van cellen. Ik stop en staar naar één. Daar ligt nog een lijk in. Waarschijnlijk nep. Ik loop verder maar dan zie ik wat. Iets anders. Ik grijp hetgene en til het op. Het glimt in het donker. Verbaasd loop ik verder en stop wat het ook was in mijn zak. Ik loop door maar kan de groep niet vinden. Dan hoor ik stemmen. Ik ren erdoorheen. Het word licht om me heen en ik zie een deur dicht vallen. Langzaam en zachtjes duw ik de deur open en glip de kamer in. Ik sta tegen de muur aan en zie de eerste vrouw binnenkomen met de groep achter zich. Ik zwaai naar de kleintjes die terugzwaaien. Dan zegt opeens een man voor me.

'Welcome to Volterra.'

De hele kamer staat vol en iedereen begint te gillen. Ik kijk verstijfd toe hoe de man voor me naar iemand toe loopt. Dan doet hij zijn mond tegen zijn nek. Na een paar seconden valt de man neer op de grond. Dood. Mijn hand gaat naar mijn nek.

Het woord dringt tot me door. Alsof het het al zo vaak heeft gedaan. Alsof ik het al zo vaak wist. Vampier. Het was zo bekend. Ik kon nergens heen en het gegil ging door. Alles werd zwart voor me ogen. Toen stopte het. Ik keek op en nam een stap naar voren. Gelijk werd me hoofd gedraaid en voelde ik kou om me heen. Gegrom in mijn oor.

"Stop.' zei iemand. De man of vrouw die me vasthield liet me los en duwde me naar voren. ik viel op de stenen neer en keek naar een paar schoenen.

'Stand up woman.' klonk de stem. Hij was helder. Ik krabbelde omhoog en keek langzaam tussen me wimpers door naar de man voor me. Hij had zwart haar en dat haar ging over in een cape. Hij was wit en het leek heel dun. Zijn ogen waren rood maar dof. Alsof het al heel lang zonder vocht was. Ik slikte toen hij glimlachte.

'Nadia. What onor do we have to have you here?'

Ik verstond het half maar. Wat bedoelde hij. Wie was hij... Ik kende hem niet en hoe wist hij mijn naam.

'How you know my name?' vroeg ik krakend omdat ik nooit Engels gebruikte. Het was ook me slechtste vak. (Omdat Nadia nooit Twilight ontdekte ging ze nooit Engels lezen).

'You don't know me anymore?' vroeg de man.

Ik schudde van nee.

'I'm Aro,' lachte de man. 'The leader of the Volturi.'

'What?' vroeg ik verward. De man Aro pakte mijn hand. Hij sloot zijn ogen en ik werd bang. Ik keek om me heen en zag sommige me aankijken met afgunst. Het meisje wat ik eerder zag keek me nieuwsgierig aan.

Aro lachtte en liet me hand los. Ik nam gelijk twee stappen terug.

'Wonderful.' was het enige wat ik begreep.

'Nadia.' ik keek hem aan. 'You know slave?' vroeg hij.

Op de een of andere manier probeerde hij makkelijker voor mij te maken?

'Meaning.' voegt hij toe. Ik knik. Natuurlijk weet ik wat een slaaf is.

'Good. You're one.' zegt hij.

Dat snapte ik niet. Aro zag me verwarde gezicht.

'From now on you are my and my family personal slave.'

Dat was als een klap in mijn gezicht. Een slaaf. Slaaf van vampiers.