On the floor

24.Τόσο στενή

Και να που τελικά, η καλυτερότερη μέρα της ζωής μου, κατέληξε μια τραγωδία και μισή.

Και για όλα φταίει ο ΆΡΗΣ!

Αυτός ο ηλίθιος,άξεστος, σατανικός, σέξυ μπαμπουίνος!

Αλλά παραμένει νταμν σέξυ.

Αχχ...

Ναι, παραμένει ο άτιμος...

Δηλαδή...

ΌΧΙ!

Ο Αστέρης είναι ματσ μπέτερ.

Πάω να σου κανονίσω ραντεβού με τον οφθαλμίατρο asap χρυσό μου.

''Οοο παιδιά, γιατί με κοιτάτε έτσι; Μήπως σας έκανα χαλάστρα!;'' ρωτάει ο μπαμπουίνος με ένα και καλά αγγελικό υφάκι.

Θα με πάνε μέσα για φόνο, κρατάτε με!

''Όχι, φυσικά και όχι! Για έναν απλό καφέ βγήκαμε, όχι ραντεβού.'' λέω ο Αστέρης ξεροκαταπίνοντας αμήχανος και πίνοντας μηχανικά μια γουλιά από τον καφέ του...

Φτου!

Τελικά η κούπα ήταν δικιά του...

Ίσως τελικά πρέπει να πάω μια επισκεψούλα στον οφθαλμίατρο.

Τώρα που το λες όμως και εγώ σαν να δίψασα λιγουλάκι.

Κάνω μια κίνηση για να πάρω την κούπα μου και μαντέψτε...

Δεν ήταν εκεί!

''Τι στο...'' μουρμουρίζω κοιτώντας γύρω μου παραξενεμένη.

Φτερά έβγαλε η άτιμη!;

Ακούω έναν σπαστικό ήχο ρουφήγματος αλά γιαγιά με μασέλα και γυρίζω το κεφάλι μου παραξενεμένη προς το μέρος του Άρη.

Με κοιτάει με ένα σατανικό χαμόγελο, ενώ ρουφάει μια γουλιά από τον καφέ ΜΟΥ!

Όχι, αυτό έχει ξεπεράσει τα όρια.

Πρώτα έρχεται και μπαστακόνεται στο σπίτι ΜΟΥ, μετά δεν με αφήνει ήσυχη και στο πανεπιστήμιό ΜΟΥ και μετά τολμάει και πίνει τον καφέ ΜΟΥ!;

Ο μαλάκας...

Το βλέμμα μου μένει καρφωμένο στο δικό του και στενεύω τα μάτια μου κοιτώντας τον δολοφονικά.

Κατεβάζει την κούπα από το στόμα του, και χωρίς να σπάσει την επαφή των ματιών μας, περνάει την γλώσσα του πάνω από τα καλοσχηματισμένα χείλη του αργά, γλείφοντας τις σταγόνες καφέ που έχουν απομείνει.

Το βλέμμα μου κολλάει στα χείλη του και ξεροκαταπίνω.

Απλά τόσο σαρκώδη και κατακόκκινα και βελούδινα και...