On the floor

Καλησπέρα και καλή βραδιά

*τσεκάρει το μικρόφωνο*

"Ένα, δύο, τεστ, ένα δύο τεστ, ναι με ακούτε;"

*τριζόνια στο background*

"Εεε είμαι η Νάνσυ, και εμ ζω, γεια σας."

*buffled expression των αναγνωστων, ποια στο λιλι του Κουλη ειναι αυτήνα;*

*μία κοπελίτσα σηκώνεται από την θέση της έξαλλη*

"ΡΕ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗΝΑ Η ΠΑΛΙΟΣΑΦΡΑΚΙΑΣΜΕΝΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ"

(Μπορεί να είναι και τρία χεχεχε δενξέρωαπομαθηματικά)

Και ναι αγαπητά μου τηλεθεατόπουλα, δεν σας γελούν τα μάτια σας, κάνω come back, είμαι το νέο επόμενο trending μετά τον corona virus, επέστρεψα για να σας στοιχειώσω μουαχαχάααα!!

Οκ no jokes, τα 2-3 άτομα που παίζει να είστε εδώ και να με αναζητάτε (btw ΣΑΣ ΑΓΑΠΏ ΠΟΛΎΥΥ ΑΑΑΑ ΓΛΥΚΟΎΛΙΑ ΜΟΥΥΥ, ΜΟΝΟ ΕΣΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΟΥ❤), μπορεί να αναρωτιέστε που στο καλό χάθηκε αυτή η ψυχή.

Λοιπόν...

Να'μαι.

Είμαι καλά.

Αναπνέω.

Όχι δεν με έχουν κλείσει ακόμα στο Δαφνί.

Ναι είμαι ακόμα μόνη σαν το λεμόνι, αλλά τώρα που πάχυνα έγινα πεπόνι.

Και εξακολουθώ να μην έχω ίχνος χιούμορ.

(Ναιπ the cringe is still real)

Και εμ αν αναρωτιέστε, οι λόγοι που "αποχώρησα" ήταν πολλοίιιι

Ούνο το στορυ ητανε πιο τρας πεθαινεις

Ντούο κρίντζαρα την ζωή μου με τις μαλακίες που έγραφα

Τρέ βαρέθηκα να γράφω αυτό το τερατούργημα

Κουάτρο άρχισα το Λύκειο και νοου ταιμ φορ φιεστα, πνιγομουνα απο παντουυ

Ομπο, το σκεφτομαι και ειμαι σε φαση γερασααααα

Ποτε πηγα 3η Λυκειου, ποτε ηρθε η ωρα να δωσω πανελελε, ποτε απεκτησα κούκλο καθηγητη στο φροντ (Νικο κατσε μουυυ ααααα πεθαινωγιασενακαιαςεισαι30αρης, λολ οχι εισαι του κριντζι εντ ολντ φορ μι, ΤΣΑΟ), ποτε ξεπερασα τον Γιωργκακη (aka το crush μου απο 10 χρονων) δεν το καταλαβαα καααν.

Και όπως καταλαβαίνετε, μεγάλωσα.

Ωρίμασα.

Δεν είμαι πια το αποτυχημενο νιανιαρο που ημουνα.

(Αν και ακομα σφαλμα της φυσης ειμαι ας μην κριβομαστε μεταξυ μας)

Και κυριολεκτικα δεν ξερω αν θα μπορεσω να συνεχισω αυτο το στορυ, μιλαμε ειναι τοσο κριντζ, εσεις που το διαβαζεστε θα ειστε για παντα προσπατευμενες, ουτε ο coronavirus δεν το πλησιαζει.

Ο Άρης και η Άντα (ή μηπως Σάντρα δεν θυμάμαι καν λολ) είναι ένα πολύ μακρινό κομμάτι το εαυτού μου, το οποίο αποχωρίστηκα (δεν στεναχωρήθηκα στο ελάχιστοοο) και απλά δεν είναι μία ιστορία που έχει μέλλον ή θα ήθελα να ασχοληθώ, δεν με εμπνέει καθόλου το πως έχει διαμορφωθεί η ιστορία μέχρι τώρα.

Ξεκίνησα να γράφω αυτή την ιστορία το 2016 και 4 χρόνια μετά, δεν ξέρω ακόμα που στο καλό αρμενίζουμε.

Το ξέρω ότι σας χρωστάω ένα τέλος, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ στην παρούσα φάση των πραγμάτων, να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σας.

Ίσως μετά τις πανελλήνιες -καλώς εχόντων των πραγμάτων-, να επιστρέψω και να την διορθωσω (ολοκληρωτικα ομως, σε φαση σβηνω ολα τα κεφαλαια και τα ξεκιναω ολα απο την αρχη, αλλαζω ονοματα, προσωπα, πλοκη μονο το κονσεπτ της συγκατοικισης μενει το ιδιο) Ή, Ή, και το λέω με δυσπιστία αυτό το Ή, να αρχίσω μία νέα ιστορία.

Κατα καιρους εχω αποπηραθει να γραψω αλλες ιστοριες, αλλα παντα απογοητευομουν απο το τελικο αποτελεσμα (μαι σελφ εστιμ ιζ μαινους ουαν γειιι) οποτε τις παρατουσα παντα στα πρωτα 2 κεφαλαια.

Δεν υποσχομαι τιποτα, πραγματικα, αλλα νομιζω οτι σας οφειλα τουλαχιστον μια ενημερωση.

Ολες σας, παλιες ή καινουργιες αναγνωστριες, συγγραφεις, αυτη η πλατφορα γενικοτερα, με βοηθησατε να γινω αυτο που ειμαι σημερα και σας ευχαριατω με ολη μου την καρδια για αυτο.

Τα ατομα που γνωρισα, οι ιστοριες που διαβασα, και κυριως οι φιλιες που δημιουργησα -και κρατανε ακομα και σημερα, μετα απο τοσα χρονια- (ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΙ ΕΥΗ ΣΑΣ ΛΑΤΡΕΥΩΩ ΑΑΑΑ ΕΙΣΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ) εγιναν κομματι μου.

Ελπίζω να είστε όλες καλά, σας αγαπώ πολύ, να προσέχετε τον εαυτό σας και να μην αφήσετε κανέναν ποτέ να σας κάνει να νιώσετε κάτι λιγότερο από αυτό πραγματικά είστε.

Ελπίζω να τα ξαναπουμε (συντομα) ❤❤❤❤❤

Υ.Γ. απλα ειμαι τοσο τραγικηηηη ακομα και στο καμ μπακ μου ρειιιι, απο οκγουαρντ πηγε σε σοβαρο και μετα σε γλυκαναλατο και απλα ειναι πιο κριντζ και απο τον Νικο τζιιιιιζ