On the floor

16.Τα χειρότερα έρχονται...

Και αυτή την στιγμή κυρίες και κύριοι, γίνατε μάρτυρες του μεγαλείου της μαλακίας της Άντας Βασιλειάδου!

Ένα θερμό μούτζωμα παρακαλώ, για την αστέρα της εκ γενετής ηλιθιότητας!

Έχω μείνει σύξυλη να κοιτάζω τον Άρη από πάνω μου, ο οποίος έχει γουρλώσει τα γαλανά του μάτια από την έκπληξη -ίσως και από τον πόνο αν αναλογιστούμε που τον χτύπησα-, με το στόμα του ανοιχτό σε ένα γέλιο που δεν πρόλαβε να βγει.

Βασικά επειδή του το έκοψα μαχαίρι.

Επειδή είμαι μια ηλίθια.

Μια πολύ μεγάλη ηλίθια.

Μια πάρα πολύ μεγάλη ηλίθια.

''Αα-α, Άρη!;'' καταφέρνω να ψελλίσω κοιτώντας τον τρομοκρατημένη.

Αυτός το μόνο που κάνει είναι να πέσει σιγά- σιγά πίσω στον καναπέ, με την ίδια έκφραση πόνου, έκπληξης και... ναι αυτό.

''Αα- Άρη!;'' ξαναλέω μία ακόμα φορά.

Καμία απάντηση.

Συνεχίζει να μένει ακίνητος με το βλέμμα του κολλημένο στο ταβάνι, με το στόμα πάντα ανοιχτό.

Ούτε βλέφαρο δεν κουνάει.

Και δεν φαίνεται να αναπνέει.

Καλέ!!!

Λες να το σκότωσα!!;

''Άρη, είσαι καλά!;'' λέω ενώ τον πλησιάζω διστακτικά.

Και μια παγοκολώνα θα αντιδρούσε πιο θερμά από αυτόν.

Δαγκώνω το χείλος μου νευρικά, ενώ νιώθω ένα κύμα πανικού και ανησυχίας να με κατακλύζει.

Με βλέπω στην Ψειρού έτσι όπως παν τα πράγματα.

''Άρη, ζεις ή ψόφησες!;'' ρωτάω με την φωνή μου να τρέμει.

Αν η εκλάβω την σιωπή του ως ναι, αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι είναι ζωντανός, εε!;

Μαρή κουκουμαύκα, τι ανοησίες λες!

Εσύ τώρα κόφτο!

Μαρή δεν καταλαβαίνεις ότι ο Αρούλης... ΔΕΝ!;

Τι δεν καλέ!;

Δεν το σηκώνεται!

Μαρή συγκεντρώσου!

Τον ξαπόστειλες τον άνθρωπο!

Δηλαδή... ΕΊΜΑΙ ΦΌΝΙΣΣΑ!;

Από του Παπαδιαμάντη ή από τις άλλες!;

Εσύ τι λες κούκλα μου!;