Kimim Ben ?
Neredeyim Ben ?
Neden Buradayım ?
Aklım da Bu Tür Sorularla Bir Boşlukta Sürükleniyorum.
İçim Bomboş Hiçbir Duygu Barındırmıyorum.
Sanki ARAFTAYIM...
---
Karanlığım Ben El...
Merhabalar Canlarım Nasılsınız Ben Harikayım ve Bomba Gibi Bir Bölümle Sizlere Geldim..
Lütfen Oy verin ve Yorum yazarak fikirlerinizi Bana söyleyin..
Keyifli Okumalar =)
BÖLÜM 4
Ses bir anda çok canlı gelmişti kulaklarına, yavaşça gözlerini araladığın da gördükleriyle kocaman olan gözlerle donup kaldı..
Tek kişilik rahatsız olduğu ilk görüşte anlaşılan bir yatakta ölü gibi yatan beden onundu ama o beden kendisinden çok farklıydı. Bir kere buğday teni bembeyazdı, göz altlarında mor halkalar vardı. Dolgun yanakları çökmüş elmacık kemikleri dahada ortaya çıkmıştı. Gözleri göremediği saçlarına doğru kaydı. Başında bandaj vardı ama saçları neredeydi..
Bandajdan tek bir saç teli bile firar etmemişti zaten gür olan saçlarını lastik toka bile tutamazken o bandajın içine girmesi imkansızdı. Kestirmeye kıyamadığı babasının öpmelere, sevmelere doyamadığı saçlarını kesmişlerdi.
Biricik çıldırma noktasına gelmişti. Neler olduğunu bir türlü bulamıyor, hatırlayamıyordu. Nefes almakta zorlanmaya başladı başı dönüyordu.
" Bedenim oradaysa ben neyim.. Orada yatan bensem nasıl dışarıdan bir yabancı gibi kendimi izliyorum... "
Kendine gelmesini sağlayan odada yankı yapan yoğun dıt sesleri ve babasının " Kimse yokmu yardım edin !! Kızıma bir şeyler oluyor !! " diye bağırmasıydı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Biricik' ten..
Odaya giren doktor ve hemşireler başıma üşüşmüş hararetli bir şekilde konuşmaya başladı. Kulaklarım uğuldadığı için net duyamıyordum ama doktorun şok cihazını hazırlayın diye bağırmasını duymuştum.
Ölüyor muydum.. Hayır !! Hayır ölemem !! Benim bir hayatım var. Benim hayallerim var gerçekleştiremediğim ve en önemlisi arkamda bırakamayacağım BABAM var !!
Gözlerim babamı aradı madem sona geldim. Onu son bir kez daha görmeliydim..
Odanın dışını gösteren camın arkasında camı yumruklayarak ağlayarak bağırıyordu ama sesi buraya gelmiyordu yada ben duymuyordum. Başım hala dönüyordu yavaş adımlarla cama doğru yürüdüm bu benim için çok zordu başım felaket derecede dönüyor kalbim yerinden çıkacakmış gibi atıyordu.
Gözlerimi kapatıp adımlamaya başladım. Gözlerimi açtığımda babamı yanımda buldum. Yok artık ben az önce duvardanmı geçmiştim..
Buna pek şaşırmadım doğrusu ama ilerki zamanlarda beni neyin beklediği bilmemek çok korkutuyordu beni..
