The Mafia Series: Adam (#RosesAwardsJune2019)

Chapter 3

"Pwede na ba akong lumabas?"
Kausap niya ngayon si Seth. Siya kasi ang nakaatas na magbantay sa kanya ngayong araw.

"Violet, you can't. Hindi parin alam ni Adam na nandito ka... Ang alam niya matagal ka na naming pinaalis dito."

Tinago kasi nila ito. Its been 2 weeks already. Malawak naman ang mansyon at madalang lang magpunta si Adam doon.

"We can't let you roam around. You have nowhere to go. Wala ka parin bang naaalala?"

Speaking of naaalala. 2 weeks na siyang laging tulala. Tama nga naman sila. Hindi siya pwedeng umalis nang basta basta. Wala din siyang mapupuntahan. Laking pasasalamat na lang niya at hindi nila ito pinababayaan doon.

'They seem to be bad but still have kindness deep inside'

"As much as I would like to remember. I still can't...I wanted to.... But I really can't. " nangingilid luha niyang sagot.

Nakwento narin nila kung anong nangyari sa kanya. At kung paano nila ito natagpuan. At malaking puzzle ito sa kanya kung paano ito napunta doon.
Kailangan na talagang bumalik nang kanyang alaala para bumalik na din siya sa kanyang pamilya.

Tinignan ni Seth ang oras. 15 minutes na siya sa kwartong iyon.

"I need to go. Adam might be there already. Baka mapansin niyang wala ako. We might get caught."

Madalas na kasi ang pag uwi ni Adam nitong mga nakaraang araw. Hindi gaya noon na minsan lang ito umuwi at busy sa business niya. His company has been doing great lately. And mas prefer niyang gawin ang works niya at home kesa sa opisina niya doon.

Kaya doble ingat sila ngayon kay Violet.
Baka makita niya ito. Adam has one word. At pag sinabi niya, he mean it. Ayaw niyang nasasaway ang utos niya...

"Just stay here... I'll be back pag wala si Adam."

Umalis na si Seth. As usual, mag isa na naman siya. Wala na siyang ibang ginawa kung hindi maghintay sa mga bibisita sa kanya.

Sa loob ng dalawang linggo. Unti unti narin niyang nakikilala ang mga ito. Mabababait silang lahat. At ni minsan hindi nila pinaramdam na ayaw nila sa kanya.

Si Luke ang lagi niyang kausap. Kahit hindi ito ang nakaatas magbantay sa kanya. Pumupunta parin ito para kamustahin siya. Sa kanilang lahat, siya ang pinakapala kwento.

Si Clint ang pinakapilyo. Siya ang palaging nanloloko sa kanya. Kung ihahalintulad niya, sa ang chickboy kumbaga.

Si John ang pinakatahimik sa kanilang lahat. Tahimik kung ikukumpara sa mga kasama niyang maiingay. Hindi palakibo pero hindi rin naman suplado.

Si Seth ang tinatawag niyang normal sa kanilang lahat. Balanse lang ang personality niya. Kung pagsasama samahin ang tatlo, siya ang magiging kahahantungan.

Si Adam, minsan pa lang niya nakita. Kahit minsan palang niyang nakita. Masasabi niyang siya ang pinakamakisig sa kanilang lahat. Pero base sa mga kwento nila, kung gaano kaganda ng itsura niya, kabaligtaran naman ito ng ugali nilang lahat. "Unpredictable" kung tawagin nila. Hindi mo alam kung kelan bubuga ng apoy at madaling uminit ang ulo.Walang ding kinakatakutan at maauthoridad. Pero sa kabila ng lahat ng iyon, ay ang pagiging mabuti din nito inside na sila lang din ang nakakaalam.

Ganun na lamang siya katakutan ng apat niyang kasama, dahil alam nila na may hindi sila sinunod na inutos nito. Iniisip pa lang niya, natatakot na siya. Paano na lang kaya pag nakita niya ito. Gustuhin man niyang lumabas o kaya madama man lang ang hangin sa labas, hindi pwede. Delikado.

Habang siya'y nagmumuni muni sa kalagayan niya, maya maya, hindi niya namalayan na nakaidlip pala siya.

-----------/-------------/-------------/-------------/------------

Nagising si Violet sa malakas na kulog na nanggagaling sa labas. Napakadilim ng kanyang paligid. Gabi na pala. Tanging ang mga kidlat lang ang nagsisilbing ilaw niya para makita niya pansamantala paminsan minsan ang paligid niya. Napakalakas ng buhos ng ulan. . .

Sunod sunod na kulog ang kanyang narinig na tila ba sa bawat tunog ay parang mga bombang sumasabog. Naibukas pala ang bintana niya sa sobrang lakas ng hangin.

*Blaaaagggggg!!!*

Sa pagtunog ng napakalakas na kulog.
Tumakbo siya sa sulok ng kwarto at napatili siya ng malakas. Tinakpan niya ang kanyang dalawang tenga at pumikit para hindi na niya marinig pa ang mga kulog.

Tila ba'y nagflashback sa kanya ang isang pangyayaring siya'y nasa sulok na nakapikit. Nakatakip ang dalawang kamay sa kanyang tenga para hindi na marinig ang mga pagsabog na nagaganap.

"Aaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhh!!!!!"

Halos maiyak na siya sa sobrang takot.

Maya-maya'y biglang kumalabog ang pintuan sa pagbukas. Tumambad sa harap niya ang isang lalaking. Madilim sa loob ng kwarto kaya hindi niya ito mapagsino. Mas lalo siyang kinabahan at natakot. Kaya naman mas lalo siyang napasigaw sa takot.

"Aaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhh!!!!!"

Biglang lumiwanag ang paligid niya ng binukas ng lalaki ang ilaw.

Tumigil ang kanyang mundo nang mapagsino niya ang taong nasa harapan niya ngayon. Kung kanina'y sobrang takot at nararamdaman niya. Ngayo'y dobleng takot at kaba na.

Mas natatakot na siya ngayon sa kung ano man pwedeng gawin sa kanya ng kaharap niya. At sa pagkakataong iyon, mas lalo pang bumuhos ang luha niya.

Sa pagdating ng apat niyang mga kasama.
Napapikit na lang siya...

"Adam.  .  . " narinig niyang sambit ng isa sa kanila.

Si Adam nga.
Totoo nga talaga.
'Walang sikretong hindi nabubunyag'...

-------------/-----------/----------/------------/-----------

Thank You for Reading :))) Sana po nagustuhan niyo.