Craps (Literally)

One Day To Be With Him

Tumingin ako sa ibaba, napaka-daming kotseng dumadaan, mga taong tumatawid.

Napangiti ako. Atleast naman mamamatay ako sa isang tanyag na building ng condo.

Meron akong taning.

And tommorow is my last day. At sa totoo lang ang saya ko, bakit? Matagal ko na kasi 'tong gustong mangyari. Matagal na akong hindi masaya, matagal ko nang hindi malaman kung ano bang purpose ko sa mundong 'to.

Kaso ang ayaw ko ay magmumukha akong mahina pag nalaman ng lahat na namatay ang sikat na aktres na si Aidee dahil matagal na pala syang may sakit.

'Diba mas maganda kung nalaman ng lahat na nagpakamatay ako? It's better. Ayaw kong kinaaawaan ako, ayoko yung mga mata nilang nagsasabing may pakialam sila sakin pero wala naman talaga.

I took my phone on the pocket of my jeans. Nag-selfie muna at nag-post sa instagram na may caption pang: Last selfie ;)

Malamang pagpi-piyestahan iyon ng mga fans ko. Inilagay ko ang phone sa bulsa ko. Ngumiti ako. Gusto kong nakangiti ako. Gusto kong malaman nila na masaya ako kahit hindi. Nang sa gayon, hindi nila ako kakaawaan.

"Isang malutong na putangina para sa inyong lahat!" Ang isinigaw ko bago tumuntong.

Ramdam na ramdam ko ang lakas at lamig ng simoy ng hangin dito sa rooftop. This condo building has 80 floors kaya imposible na mabuhay pa ako.

Tumalon ako

Kaso bakit parang may nakahawak sa tiyan ko?

Bakit wala akong maramdaman na nakakakiliting bagay sa tiyan ko? Indikasyon 'yon pag nahuhulog ka na, 'diba?

"You can't leave me, Aidee. Never." Nagulat ako sa bumulong sa kaliwang tenga ko. Unti-unti kong binuksan ang mga mata ko.

Humarap ako sa likod ko, and there I saw him, nakayakap sakin at pinipigilan akong tumalon.

Siya pala ang may pakana?! Bwisit! Sumpain ka, Aaron!

With all my might, tinulak ko siya kaya ayun nahulog siya sa
tuntungan.

"Ugh.." He groaned while writhing in pain.

Tumalon na ako pababa sa tuntungan, bwisit. Wala na. Imposible namang magkaroon ng take 2 dito. Wala ako sa movie.

Pumuwesto ako sa gilid nya habang nakapameywang at nakataas ang kilay. "Bakit mo ko pinigilan?!" I yelled at him.

Tumayo siya at hinawakan ang magkabilang balikat ko nang mahigpit. His eyes tells me something, he is fuming mad. At parang may dark aura na nakapalibot sakanya.

"Magpapakamatay ka ba?!" He yelled back at me.

I roll my eyes before saying, "Ay hindi! Ang ganda kasi ng view, masama na ba mag-appreciate ng tanawin ngayon?"

Pumiglas ako sa pagkakahawak niya sa balikat ko, he ruffled his hair out of frustration.

"You can't leave me, alright? You can't!" He shouted before hugging me, so tight that I can't breath.

I struggled from his hug, "Well, I almost did! Kung hindi mo lang ako hinayaan!"

Pinilit kong kumalas sa yakap nya pero mas hinigpitan nya lang. "Why? Bakit mo gustong magpakamatay? Bakit mo 'ko iiwan?" He whispered, his voice cracked.

Tinulak ko ulit sya at lumayo sa kanya, mga limang metro ang pagitan namin siguro. "Bakit? Tinatamad na kasi ako huminga! At para makabawas na rin ako sa mga taong lumalanghap ng oxygen at naglalabas ng carbon dioxide! You know what? Napaka-pakialamero mo! You should've just let me die you--"