Ο λυκειάρχης

7."Συνέδριο"

Το μεγαλύτερο κεφάλαιο που έχω γράψει! Ελπίζω να σας αρέσει , vote and comment ❤️ επίσης μην είστε ghost riders 👻 ψηφίστε αν θέλετε loves ✨

Επίσης για κάποιον λόγο αυτό είναι το αγαπημένο μου κεφάλαιο ! 😭😂
***

Baby you're the man but I got the I got the I got the power

Εδώ και πέντε λεπτά κάθομαι και κοιτάω την πόρτα από την οποία πριν λίγο έφυγε με νικητήριο ύφος.

Και με το μελομακάρονο...

Ήπια από τον καφέ που μου έφερε και άρχισα να διορθώνω μερικά τεστ των παιδιών του Β3, χάρηκα αρκετά μόλις είδα τα αποτελέσματα , κανένα παιδί δεν έγραψε κατω από την βάση, τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Όμως κανένα τμήμα δεν συγκρίνεται προς το παρόν με το Β1 , δεν καταλαβαίνω γιατί άκουσα τόσα λόγια για αυτό το τμήμα , είναι και καλά παιδιά και καλοί μαθητές , όλα έγραψαν δεκαεφτα και πάνω, χωρίς σκονάκι.

Άφησα τα τεστ στο γραφείο μου πάνω μόλις κατάλαβα ότι είναι ώρα για το συνέδριο των δασκάλων, πήρα τον καφέ στα χέρια και ξεκίνησα να πηγαίνω στην αίθουσα.

Η πόρτα ήταν ανοιχτή και ακουγόταν ενα βουητό , από τις πολλές συνομιλίες μεταξύ των καθηγητών , πλησίασα και έκατσα στην μια από τις δυο καρέκλες που ήταν κενές, και ακούμπησα τον καφέ μου μπροστά στο τραπέζι.

Άρχισα και εγώ να κουβεντιάζω με την δασκάλα της μουσικής που ήταν πιο κοντά στην ηλικία μου , ήταν περίπου στα τριανταπέντε αν δεν κάνω λάθος.

"Το Β1 πως τα πάει;" την ρώτησα ώστε να μπορέσω να μάθω αν κράτησαν και την υπόσχεση τους.

"Αυτό θα συζητήσουμε τώρα" μου χαμογέλασε η Αλεξάνδρα.

Για να είναι χαμογελαστή σημαίνει ότι τα πάνε καλά σωστά;

Πριν προλάβω να πω τίποτα άλλο μαζί της, η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ο Μιχάλης.

Καλώς τον και ας άργησε.. πέντε λεπτά ολόκληρα.

Πλησίασε κοντά μου και κατάλαβα ότι στη κενή καρέκλα δίπλα μου , θα κάθονταν αυτός.

Τύχη του πρωτάρη που λέμε.

"Καλημέρα" μίλησε τελικά μόλις κάθισε δίπλα μου.