Ο λυκειάρχης

22. "Την αγαπώ"

Καλό Πάσχα loves το λέω τώρα μιας και που δεν θα ανεβάσω την Κυριακή , να περάσετε καλά ❤️

Btw DELENA 😭🔝

Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να πάμε ;" ρώτησε ο Μιχάλης και μου άρπαξε το χέρι πριν προλάβω να ανοίξω την πόρτα από μαύρου του αυτοκίνητο.

Στριφογυρισα τα μάτια μου και γέλασα αφήνοντας σιγά σιγά το χερούλι "εγώ είμαι σίγουρη , οι γονείς μου είναι" τον κοίταξα και προσπάθησα να μην γελάσω "εσυ είσαι σίγουρος; γιατί μυρίζω κάτι και είμαι σίγουρη ότι δεν είναι από έξω" τον κορόιδεψα.

"Πολύ αστεία είσαι Δήμητρα" είπε ειρωνικά.

"Το αναγνωρίζω" γέλασα.

Μετά από πολύ πίεση που δέχτηκα την υπόλοιπη εβδομάδα από την μητέρα μου συμφώνησα να γνωρίσω τον Μιχάλη στην οικογένεια μου.

"Δήμητρα είμαι σοβαρός , σαν τι θα συστηθώ;" με κοιταξε απορημένος.

"Ξέρω εγώ; το αγόρι μου;" του είπα ειρωνικά , ποτέ δεν μου άρεσαν αυτοί οι τίτλοι για να είμαι ειλικρινής , αλλά άλλαξε ελάχιστα η γνώμη μου για αυτό το θέμα μόλις ο Μιχάλης ζήτησε ουσιαστικά να γίνω η κοπέλα του.

"Ακούγεται κάπως" παραπονέθηκε "είμαι τριάντα ένα χρόνων είμαι άντρας όχι αγόρι "

Γέλασα και πήρα την σακούλα με την τούρτα που την περιτριγύριζαν από παντού με φράουλες (γεια Άντα) "δεν βλέπω κανένα δαχτυλίδι για να σε αποκαλώ άντρα μου" τον πείραξα και βγήκα από το αυτοκίνητο προσεχτικά.

"Δεν υπάρχει πρόβλημα να σου δώσω το δαχτυλίδι αν θες" μουρμούρισε η ψιθύρισε μάλλον και βγήκε τελικά από το αυτοκίνητο , έκανα ότι δεν άκουσα το σχόλιο του αλλά από μέσα μου ένιωθα μια μεγάλη έκρηξη.

Χαμογέλασα μόλις ήρθε δίπλα μου και του έπιασα το χέρι νιώθοντας το άγχος του.

"Πως είμαι;" με γύρισε στην μεριά του και με κοιταξε σοβαρά.

Πραγματικά σήμερα δεν ξέρω πόσες φορές κρατήθηκαν να μην βάλω τα γέλια , πρώτη φορά τον βλέπω τόσο αμήχανο και μπορώ να πω ότι το λατρεύω.

"Κούκλος" του είπα τελικά "όπως πάντα" πρόσθεσα και του έδωσα ένα πεταχτό φιλι στο στόμα.

Άνοιξα την εξώπορτα και μπήκαμε μέσα στην αυλή του σπιτιού , χαμογέλασα ελαφριά στην θεα του κήπου μας που ήταν περιτριγυρισμένος με λουλούδια τα οποία ήταν σχεδόν μαραμένα λόγο της εποχής και πιο πέρα με την μικρή παιδική χαρά - όπως την αποκαλούσε ο μπαμπάς μου - που την έφτιαξε για το πρώτο του εγγόνι.