44."Είναι.. ;"

9.6K 943 96
                                    

Αργησα να ανεβάσω ήμουν ανάμεσα σε bonus chapter η κανονικό part 😭❤️ sorrehhh💘

"Μην τρέχεις τοσο!" Παραπονέθηκα και έτριψα άλλη μια φορά τα μάτια μου , ακόμα προσπαθώ να ξυπνήσω για τα καλά .

"Πρέπει να πάμε γρήγορα στο νομσονειο Δήμητρα" μου απάντησε ο Μιχάλης , και χαμήλωσε την ταχύτητα ελαχιστα , κάνοντας με να χαμογελάσω , κάτω και από αυτές τις συνθήκες , εννοώ όσο και αν δεν τον πάω δεν νομίζω να πρέπει να χαίρομαι ιδιαίτερα για το γεγονός ότι ο πατέρας του Μιχάλη είναι στο νοσοκομείο καθώς και ο Μιχάλης δεν δείχνει χαρουμενος.

Κατέβασα το παράθυρο του αυτοκινήτου και ακούμπησα το κεφάλι μου στην πόρτα , με αποτέλεσμα ο αέρας να χτυπάει στο πρόσωπο μου , νομίζω είναι από τις καλύτερες ιδέες μου , έτσι πιστεύω θα ξυπνήσω για τα καλά.

"Έπρεπε να πάρουν τηλέφωνο την Άννα;" γκρίνιαξε νευριασμένος ο Μιχάλης και σήκωσα το φρύδι μου.

"Αυτό είναι το θέμα σου;" τον ρώτησα "που δεν σε πήραν τηλέφωνο πρώτο;" συνέχισα .

Με κοιταξε για μια στιγμή και ξανά γύρισε μπροστά με τα μάτια στον δρόμο "ναι;" απάντησε σαν να είναι ερώτηση "τι την ξεσηκώνουν την καημένη πρωί πρωί έχει δουλειά "

Χαχάνισα "αυτό σκέφτεσαι ; την Άννα;"

Έστριψε δεξιά χωρίς να μου απαντήσει μόλις το έκανε μου είπε "ναι φυσικά " σήκωσε τους ώμους του "πες μου ότι πιστεύεις ότι νοιάζομαι για αυτόν;" απάντησε .

Γουρλωσα τα μάτια μου στην δήλωση του , το ξέρω ότι τον μισεί , αλλά δεν περίμενα τέτοια δήλωση .

"Ένα κομμάτι του εαυτό μου το περίμενε" του απάντησα ειλικρινά και γέλασε .

"Ούτε καν" είπε αόριστα "τώρα να δω αν καταφέρω να πείσω την Άννα να φυγει" αναστέναξε .

"Είμαι σίγουρη ότι μπορεί να μην πάει στην δουλειά έστω και για μια μέρα" τον καθησύχασα και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του .

"Θα δούμε " ήταν το τελευταίο πράγμα που είπε και μετά μια ησυχία έπεσε στο αυτοκίνητο , δεν ήταν άβολη..

Μόλις φτάσαμε στο νοσοκομείο ο Μιχάλης πάρκαρε το αυτοκίνητο και βγήκαμε και οι δυο ταυτόχρονα από αυτό , ο Μιχάλης δεν προχώρησε μέχρι να φτασω στο πλευρό του , και μόλις το έκανα το χέρι μου έπιασε το δικό μου με μια γρήγορη κίνηση .

"Θες να τον αποτελειωσεις τον άνθρωπο;" τον ρώτησα και γέλασα .

Σήκωσε το φρύδι του σαν να ρωτούσε τι εννοώ .

Ο λυκειάρχηςUnde poveștirile trăiesc. Descoperă acum