Ο λυκειάρχης

33. "Μετακόμιση"

Ξέρω ότι σας πριζω buuuuuut check my new story please *puppy eyes*

"Και εμένα θα μου λείψετε " χαμογέλασα νοσταλγικά και αγκάλιασα την κυρία Κατερίνα που μένει λίγο πιο δίπλα από εμένα .

Μπορώ να πω ότι αυτήν την εβδομάδα έχω κλάψει όσο ποτέ μου , όχι από στεναχώρια φυσικά , από χαρά , και τώρα κρατιέμαι να μην ξανά κλάψω , είναι η τελευταία μου μέρα σε αυτήν την πολυκατοικία , που κατοικώ από τότε που ήμουν εικοσι.

"Δεν θα μας ξεχάσεις ε μιρκη;" ρώτησε ο κύριος Χρήστος που βρισκόταν δίπλα της και χαμογέλασα κουνώντας το κεφάλι μου αρνητικά .

"Φυσικά και όχι" απάντησα και κοίταξα τα παιδιά του "αν θέλετε μπορώ να τα προσέχω όποτε θέλετε δεν έχει σημασία που δεν είμαι ακριβώς δίπλα σας" χαμογέλασα.

Πάντα όταν είχε μια δουλειά άφηνε σε εμένα τα παιδιά του , δεν είχα πρόβλημα με αυτό , τα λατρεύω στο κάτω κάτω , και με βοηθούσε αυτό πιστεύω στην ένταξη μου ως καθηγήτρια αφού μερικές φορές κάναμε και τα μάθημα μαζι.

Αφού κάθισα και χαιρέτησα όλους η τουλάχιστον όσους κατοίκους της πολυκατοικίας ήξερα , η κολλητή μου η Μαρία με βοήθησε με τις βαλίτσες .

"Δεν το πιστεύω ότι θα μείνεις μαζί του" τσιριξε από χαρά μόλις βγήκαμε έξω από την πολυκατοικία .

"Πίστεψε με ούτε εγώ " γέλασα και άνοιξα τις πίσω πόρτες του αυτοκινήτου για να βάλω τις βαλίτσες.

"Εννοώ πριν κάτι μήνες τον μισούσες" μου είπε "θυμάσαι ; που μου τον έκραζες μετά από την μέρα στην δουλειά σου;" γέλασε στην ανάμνηση.

"Ω ναι το θυμάμαι πολύ καλά" γέλασα και εγώ μαζί της και μπήκαμε στο αυτοκίνητο.

Λοιπόν ο Μιχάλης δεν μπορούσε να έρθει να με πάρει λέγοντας μου για έναν "απόρρητο" λόγο , επίσης με περίμενε εκει το απόγευμα , και τώρα είναι μεσημέρι όποτε θα πάω να φάω με την Μαρία και θα χαζεψουμε βιτρίνες .

"Ο Παναγιώτης τι κάνει;" ρώτησα την Μαρία και την κοίταξα μιας και που σταματήσαμε στο φανάρι.

Δεν γινόταν να μην βρει και αυτή κάποιον ! Φέτος ήταν η χρόνια μας μπορώ να πω , ο Παναγιώτης ήταν και είναι συνάδελφος της Μαρίας που από τον Σεπτέμβρη έκαναν ο ένας στον άλλον γλυκές.