Koyu ve karanlık bir sokakta korkularindan mutluluk duyarcasina, tedirgin adımlarla, sonunu hiç bilmediğin fakat sonsuz olmasını dileğin, başıboş, varlığını koyduğun bir bilinmezliğin ardından duvarlarından soğuk gözyaşı akan sokaklardan geçerek, mutluluğu iliklerine kadar hissedip gülmeyi dileyerek belki bile bile kaybolmak belki de kaybolduğun karanlıkta en güçlü ışığını, doğruyu bulmaktı ondaki tarifsizlik.
Gündüzleri sonuna kadar güldüren, geceleri uyutmayan, satırlara dökmek isteyip, içinde kalanların verdiği sızının etkisiyle hiç bilinmeyen bir sese, kokuya özlem duyduran müptela eden...
Neydi tarifi?
Tarifinin ancak yaşaninca yapılabileceği veya ömür boyu tarifsiz kalacağı bir bilinmeyeni sevmek miydi karanlıktan korktuğu halde karanlığa aşık eden ışığı?
