Felidi

Tina's terugkomst

Lieze probeerde tevergeefs aan het slot van het rode boek te prullen. Nog steeds had ze geen sleutel van het vreemde ding. Vooral omdat Thijs hen tegengehouden had. Ze had het blauwe boek nog, maar die gaf niet veel informatie over Felidi zelf. Haar gevoel zei dat het rode boek dat wel zou doen. Een laatste keer probeerde ze met het mes uit de badkamer het slot eraf te snijden. Maar er verscheen zelfs geen krasje op. Ze stak het mes terug in zijn leren zakje. Sinds het voorval met het monster had ze stiekem een mes aan haar riem gehangen. Doordat ze haar trui telkens erover trok, kon niemand zien dat ze het daar verstopt had. Net als ze wilde rechtstaan hoorde ze rinkelend glas achter haar. Ze verstijfde van angst. Ze wilde omdraaien, maar onbewust was ze bang voor wat er achter haar zou staan. Als het weer zo een monster was, wilde ze liever sterven zonder het ding aan te kijken. 'Lieze!', hoorde ze iemand schreeuwen. Iemand die haar zeer bekend in de oren klonk. Zo traag mogelijk draaide ze zich om. Voorzichtig, alsof het misschien een val kon zijn.

'Ik ben het, Tina!'

'Tina! Wat ben ik blij je te zien!'

Zonder nog iets te zeggen vlogen ze elkaar in de armen. Tranen rolden over haar wangen als kleine watervalletjes.

'Ik heb je gemist!', zei Tina.

'Ik jou ook! Hoe heb je me trouwens gevonden?'

'Ik heb Thijs gevolgd, want ik wilde weten wat hij in zijn vrije tijd deed. Misschien kon ik er wel achterkomen of jullie bij elkander pasten.'

'Serieus Tina? Ten eerste hij is een eikel, ten tweede, je bent een zieke stalker.'

Een glimlach verscheen op Tina haar gezicht. Maar een zacht geklop op de deur verdreef het moment. Lieze begon te panikeren. Niemand mocht weten dat Tina hier was.'Tina, ga naar de badkamer!', fluisterde ze. Ze zag hoe Tina knikte en stilletjes naar de badkamer wandelde. Weer klonk er geklop op de deur. Met een zucht probeerde ze alle stress te laten verdwijnen en ze stapte op een normaal mogelijke manier naar de deur. Ze trok de deur op een kier open om te zien wie het was.

'Hey Lucas, wat brengt jou naar hier?'

'Ik wilde je uitnodigen voor een koffie in het centrum.'

'Ik denk dat ik helaas geen tijd heb, volgende keer misschien?'

Ze zag hoe zijn ogen op het gebroken glas vielen.

'Hoe komt dat je raam stuk is?'

'Maakt niet uit. Gewoon een ongelukje.'

'Ja, een ongelukje waardoor de tralies zijn doorgezaagd.'

Hij duwde haar lichtjes bij de deur vandaan. Ze wilde weerstand bieden maar zijn armen waren sterker dan ze dacht. Op een vreemde manier wandelde hij binnen. Met zijn hand op zijn kin. Het leek alsof hij iets kon ruiken.

'Zeg eens eerlijk, er is hier nog iemand. Is het niet?'

Lieze haar wangen werden rood. Nu pas vielen zijn grote mooie en donkere ogen op. Thomas was ze al lang vergeten.

'Ik weet niet, ik denk dat iemand binnengedrongen is.', loog ze min of meer.

Zonder nog een woord te zeggen wandelde hij naar de badkamer. Ze wilde hem tegenhouden maar iets maakte haar bang, alleen wist ze niet wat. Misschien was het zijn zwarte kleding dat hem zo eng maakte? Ze zag hoe hij het douchegordijn opzij trok en het gezicht van Tina onthulde. Hij keek haar met een kwade blik aan.

'Hallo, wie mag jij wel niet zijn?', grapte Lucas. Ze kon maar niet uitmaken of hij het nu erg vond of niet.

'Ik ben Tina.', probeerde ze zich nog voor te stellen.