Felidi

Proloog

Lieze keek naar haar moeder. Ze wilde haar zo graag omhelzen. Maar ze was in slaap gevallen. 'Het komt wel in orde met haar.', glimlachte Lucas. Lieze keek hem liefdevol aan. Niemand zou hun nog kunnen scheiden. Hij drukte vluchtig een kus op haar voorhoofd en verdween naar de keuken opzoek naar Thijs. Het was zo lang geleden dat ze nog in het studentenhuis was geweest. Ze ging in de zetel naast die van haar moeder zitten. Haar blik bleef gevestigd op haar moeder, alsof ze bang was dat nog iemand haar van haar af zou nemen. Een geklop op de deur haalde haar uit haar gedachten. Thomas en Tina liepen hand in hand de kamer binnen. Sinds wanneer deden die twee zo geliefd tegen elkaar? 'Lieze, ik heb goed nieuws!', zei Tina vrolijk, 'raad eens, ik en Thomas zijn samen!'

Lieze bleef hen wanhopig aankijken. 'Tina hoe kon je! Je was mijn beste vriendin!', schreeuwde ze boos.

Tina keek haar geschrokken aan. Deze reactie had ze nooit verwacht. 'Grapje hé, Tina. Ik ben blij voor jullie.', glimlachte Lieze.

Tina slaakte een zucht. 'Je liet me even verschieten', grapte Tina, 'is het al beter met je moeder?'

Maar voor Lieze kon antwoorden hoorde ze haar moeder kreunend recht kruipen. Iedereen keek haar verwonderlijk aan. 'Waar ben ik?', vroeg ze verward, 'Lieze ben jij dat?'

Zonder een woord te zeggen omhelsde ze haar moeder stevig. Tranen van geluk rolden over haar wangen. Maar de wonden van haar moeder deden nog teveel pijn om terug te knuffelen. 'Je hebt me heel wat uit te leggen.', zei Lieze half huilend.

'Ik ben zo blij je te zien. Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien.'

'Mam, waarom noemt iedereen je eigenlijk koningin?'

'Is dat niet logisch?', lachte haar moeder. Maar Lieze leek het niet te begrijpen.

'Jaren geleden was ik hun koningin tot ik verdween. De raad van zes wist dat je mijn dochter was, maar ze wilden geen nieuwe vrouw aan de macht. Een man zou dit veel beter kunnen regelen. Maar een jongen heldhaftig genoeg hebben ze zo te zien niet gevonden. Maar ik vrees dat ik terug aan de macht kom.', zei haar moeder.

'Mam, wat moet ik nu doen? Ik ben de uitverkorene en ik weet niet eens wat ik kan buiten mensen genezen.'

'Vertrouw me Lieze, ik help je wel, maar ik moet eerst zien de raad van zes te ontslaan en te vervangen. Kun je Thomas, Lucas, Tina en Thijs even bijeen roepen?', vroeg haar moeder stilletjes.

Lieze riep alle namen af en iedereen arriveerde zo snel mogelijk in de woonkamer. Allemaal nieuwsgierig wat de koningin van Felidi te vertellen had.

'Ik wil dat jullie de raad van zes vormen en de wetten recht zetten.',vroeg haar moeder.

Zonder aarzeling sprong iedereen in de lucht. Het was tijd voor een nieuw tijdperk vol vrede en rechtvaardigheid. Dat besefte Lieze ook. Maar of ze er klaar voor was, was een ander verhaal.

'Ga allemaal nu naar Felidi en meld het nieuws, Lieze blijf jij even hier? Ik wil je onder vier ogen spreken.', vroeg haar moeder.

Lieze ging rustig zitten terwijl de rest naar buiten stormde. Ze luisterde aandachtig naar haar moeder terwijl ze de laatste tranen van haar wang veegde.

'Hier is het boek. Alleen de uitverkorene mag het lezen. Maar beloof me dat je niemand verteld wat er in staat. Zelfs niet aan mij.', fluisterde haar moeder. Lieze nam voorzichtig het boek in haar handen. De sleutel zat nog op het slot. 'Je avontuur is nog niet volledig voorbij, vertrouw me.', zei ze. Net nu ze dacht dat alles voorbij was, begon het weer opnieuw. 'Maar maak je geen zorgen, het begint niet meteen.', glimlachte haar moeder opnieuw alsof ze doorhad wat ze dacht. Voor de laatste keer omhelsde ze haar. Dit was een leven waar ze trots op moest zijn. Een leven waar iedereen jaloers op was. Ze wist het zeker, dit was haar lot en ze moest zorgen dat het zo zou blijven. Het lot van Felidi lag in haar handen net als de wereld. Ze moest ervoor gaan, dat had ze Tigré beloofd. Een laatste traan rolde over haar wangen. Dit was haar lot.