Felidi

De gestolen sleutel

'Komaan, vertel me meer! Waarom heb je ook niets verteld over het rode boek?', vroeg Tina nieuwsgierig.

'Ik heb het je al duizend keer verteld in geuren en kleuren. Wat wil je nog meer? En ik kon niets over het boek vertellen. Het voelde ook zo verkeerd aan alsof ik er niets mocht over vertellen.', antwoordde Lieze.

'Maar hoe gaan we anders het slot openkrijgen?'

'Wat als jij terug naar buiten glipt en naar de slotenmaker gaat?', stelde Lieze voor.

'Dat is wel een goed idee.', zei Tina die op het bed plofte, 'Maar toen je weg was, heeft iemand de tralies weer gemaakt.'

Lieze gleed met haar vingers over het kaft van het rode boek. Ze droomde de hele tijd over Lucas. Vooral omdat ze verliefd was, maar ook om wat hij verteld had. Zijn woorden bleven door haar hoofd spoken. Er was iemand in Felidi die het hele gebouw wilde vernietigen. Maar wie? Het kon Lucas zelf zijn, of Thijs. Maar bij Thijs had ze totaal geen bewijs, terwijl ze dat bij Lucas wel had. Misschien was het wel stift op zijn arm. Maar hoe verklaarde hij dan die tattoe? Dit maakte hem zo kwaad dat hij zelf wegliep maar onderweg werd hij gebeten door zijn draak. Een groot litteken vormde zich op zijn arm, in de vorm van een draak. Ze zag weer voor haar hoe Lucas al die informatie gewoon prijs gaf. Alsof het niet belangrijk was wat hij vertelde. Op de één of andere manier wist ze dat hij wat achterhield. Ze kon hem opzoeken als ze wilde. Stiekem wilde ze hem eigenlijk wel zien. Hij had gisteren nog de nummer van zijn kamer in haar oor gefluisterd, alsof het een geheimpje van hun tweeën was. 'Ik ben even weg, oké?', zei Lieze.

'Ga je naar Lucas?', vroeg Tina.

'Ik ga hem vragen of hij een kopie van de sleutel kan maken.'

Tina zei niets meer. Ze klikte de tv aan en propte wat chips in haar mond. Gelukkig had Lieze een televisie kunnen regelen voor Tina met de reden dat ze zich verveelde omdat de opleidingen stop gezet waren. Ze wandelde de deur uit en keek even rond zich of ze niemand zag. Dit keer moest ze de lichtschakelaar niet zoeken want er kwam hier en daar wat licht uit de raampjes. Ze zocht naar zijn kamernummer en ergens in de doolhof van gangen zag ze het nummer oplichten in het donker. Alsof het wist dat ze zou komen. Ze klopte zachtjes op de deur. Maar er kwam geen geluid. 'Hallo?', vroeg ze. Maar weer kwam er niets vanachter de deur vandaan. 'Hallo? Is daar iemand?', herhaalde ze weer. Stilletjes legde ze haar oor op de deur. Ze hoorde water stromen aan de andere kant. Waarschijnlijk was hij aan het douchen. Zou ze hier blijven wachten of terug gaan? Ze draaide zich om en achter haar zag ze een sofa tegen de muur staan. Vreemd. Deze stond hier daarjuist nog niet. Met haar vingers gleed ze over de schouderleuning, om te testen of het echt was. Maar er leek niets mis mee. Er was iets bizar aan de hand. Ze nam plaats op de sofa die verwonderlijk comfortabel was. Zo zacht als een konijntje. Weer hoorde ze water druppelen. Steeds harder. Bang stond ze op en klopte nog eens op de deur. Haar hand trilde verschrikkelijk. Een grote plons water was het enige antwoord dat ze kreeg. Net als ze op het punt stond om te rennen deed iemand met een slag de deur open. 'Lieze? Wat doe jij hier?', zei hij met een angstig gezicht.

'Is er iets Lucas?', vroeg ze bezorgd.

Achter hem was heel de vloer nat. Alsof hij het bad voor een aantal uur had laten lopen. Het liep zelfs helemaal tot op de gang. Ze voelde hoe het water door haar schoenen sijpelde.

'Ik heb de douche laten openstaan.', zei hij. In zijn ogen zag ze dat hij loog. Hij durfde haar zelfs niet aan te kijken.

'Nu klinkt mijn verhaal van de gebroken tralies opeens niet zo belachelijk meer, is het niet?'

Een lange stilte viel. Onder zijn ogen zaten grote wallen. Het leek alsof hij weken niet geslapen had. Ze zag dat hij met iets zat. Stiekem hoopte ze dat het niets met hun relatie was. Alhoewel, hadden ze die wel?