Felidi

De vurige drakenbruiloft

'Ik vraag het je nog één keer Tina!', schreeuwde Thomas, 'of ik wis je geheugen. Waar is Lieze?'

Zijn gezicht zag rood van woede. Een ontsnapte roekeloze tijgerin die dolverliefd was kon hij wel missen. Ergens was hij eigenlijk wel jaloers.

'Het enige wat ik weet is dat ze opzoek was naar Lucas. Maar meer weet ik niet.', zei Tina triest.

'Wat! Waarom heb je haar niet tegengehouden?', riep hij kwaad.

'Ze moest en zou hem vinden. Hij kon haar helpen zei ze. Ze wilde uitvissen wat er aan de hand was met hem.'

'Wil je weten wat er aan de hand is Tina!', zei hij nog kwader dan hiervoor, 'de raad van zes wil de uitverkorene vermoorden en niemand weet wie het is. Bovendien is Lucas ontsnapt met de sleutel van het rode boek.'

'Dat boek dat Lieze heeft?', vroeg Tina verbaasd. Maar nu pas besefte ze dat ze haar mond voorbij had gepraat.

'Lieze heeft wat?', zei hij eerder geschrokken dan woedend.

'Ja, dat rode dikke boek. Toen ik het een keer te lang vast had waren mijn vingers bijna verbrand.'

Thomas zweeg en bleef Tina doordringend aankijken. Ze begreep niet wat er gebeurde. Waarschijnlijk had ze iets verkeerd gezegd. Ze wilde zijn blik ontwijken door naar de brokstukken in het café te kijken. Het was al grotendeels opgekuist maar hier en daar lagen nog stukken van de drakenaanval.

'Besef je wel dat Lieze de uitverkorene is?', zei hij om de stilte te verbreken. Tina keek hem terug aan alsof ze meteen begreep wat er zou gebeuren. Nu pas vielen zijn mooie ogen op. Eigenlijk was hij wel schattig als hij boos was. Snel wiste ze de gedachten uit haar hoofd.

'Dus stiekem gaan ze haar vermoorden wanneer ze weten wie ze is?', vroeg Tina triest.

'Hou het nog even stil. We willen niet dat de raad het door heeft. Maar ik heb een plan.'

Een tinteling ging door haar hele lichaam. Ze voelde iets prikkelen in haar rug. Lieze deed zachtjes haar ogen open. Nu pas besefte ze dat ze in slaap was gevallen op een baal stro. Met haar vingers trok ze er een paar staafjes uit om te zien of het echt was. Nee, het was geen droom. Ze lag in een zwarte kamer waarin hier en daar tekeningen waren gekrast. De tralies waren zelfs zwart. Ze kroop recht en liep naar het slot. Buiten de tralies zag ze een doolhof vol gangen. Het leek op een kelder van een kasteel. Ze besefte dat ze niet alleen was. De andere cellen zaten vol halfpanters en ze herkende zelfs hier en daar leden van Felidi. Waar was ze in terecht gekomen? Nu herinnerde ze zich pas wat er gebeurd was. Drie leden van Micio hadden haar ontvoerd. Het waren waarschijnlijk oude leden van Felidi die met drakenbloed en vloeken waren bezeten. Wat als ze haar zouden vervloeken? Ze moest er nog niet aan denken. Ze werd uit haar gedachten gehaald door een rinkelende bel. Automatisch gingen alle gevangenen knielen. Om niet uit de toon te vallen ging ook Lieze op haar knieën zitten. Een lange man met een zwarte mantel wandelde uit de liftdeuren. Een stel kleine draken liepen langs zijn zijde. Waarschijnlijk als lijfwachten. Ze herkende de man uit het visioen dat ze kreeg van Lucas. Het was zijn vader, Theodor. Nu wist ze het zeker. Ze was gevangen in Micio en ze zou waarschijnlijk niet lang meer te leven hebben. 'Uitverkorene? Waarom kniel je? Je bent een afstammeling van de godin Tigré.', zei Theodor. Meteen waren alle ogen op haar gericht.

'Wat bent u van plan?', vroeg ze angstig.

'Wat denk je, kleine engel?', grapte hij.

'Ik weet het niet.', antwoordde ze eerlijk. Ze had geen flauw idee waarom ze hier was. Een uitverkorene zijn was inderdaad een belangrijke opdracht maar wat hield het in?

'Uitverkorene, je bent het belangrijkste wezen op aarde en je weet niet eens wat je kan doen?', lachte hij. Hij kon het helemaal niet geloven dat ze van niets wist. Maar Lieze antwoordde niet meer. Ze begreep het niet eens. Ze stond oog in oog met een monster dat haar moeder gevangen hield. Maar ze kon niets vragen over haar. Dan zou ze Lucas verraden. Stiekem was ze eigenlijk bang dat hij al overleden zou zijn. Want wie weet hoe lang had ze wel niet geslapen?

'Lieze, je hebt de kracht van genezing. Je kan elke tijger of andere katachtige die overlijd, genezen. Dat is wat je zo krachtig maakt. Alleen wilde de raad van zes je vermoorden omdat ze niet wisten wat je kon en wanneer je in onze handen zou vallen dat de wereld vervloekt zou zijn.', zei Theodor met een ijskoude blik.

'Dus met andere woorden, je gaat me niet vermoorden?', vroeg ze voor de zekerheid.

'Maar nee, tuurlijk niet. Bovendien houdt mijn zoon zielsveel van je. Maar weet je, ik wil niet liever dan dat jullie samen zijn.', zei hij op een lieve maar vreemde manier.

'Lucas! Leeft hij nog!'

'Maar natuurlijk. Je ceremonie is zelfs over een drie dagen. Ik wil het eigenlijk liever bruiloft noemen. Dat klinkt minder gewelddadig.'

Lieze verstijfde. Ze begreep niets meer van wat hij vertelde. Wilde hij nu dat ze gingen trouwen? Ze wilde niet liever maar ze was echt nog te jong en waarschijnlijk zat er een plan achter.

'Trouwen? Ben ik daar niet wat jong voor?'

'Je zal een vreselijke schoondochter zijn, dat weet ik. Maar dat is de enige manier om jullie krachten te bundelen en Felidi te vernietigen en na Felidi, de wereld. Wil je weten wat het resultaat is van deze trouwpartij? Je zal oplossen na dat ik je vernietigd heb en mijn zoon zal over de wereld heersen met draken- en tijgerkracht. Dus ik zou zeggen, geniet van de laatste dagen in deze oh zo gezellige kelder.'

Zonder Lieze nog een blik te gunnen liep hij weg. Samen met zijn stelletje draken. De gevangen kropen één na één terug recht van het knielen. Binnen een paar dagen zal ze een gruwelijke dood sterven. Vroeger dacht ze altijd dat haar bruiloft de mooiste dag van haar leven zou zijn. Maar nu klonk het niet zo leuk meer als vroeger. Ze miste Lucas vreselijk. Ze dacht terug aan het moment in het park, de kus en de warme gloed die ze van hem kreeg. Had Tigré haar maar weer normaal gemaakt, dan zou ze hier nu niet zitten. Wacht eens even? Ze voelde met haar hand over haar buik. Het boek was weg! In paniek zocht ze naar de sleutel. Ze had het in het zakje bij haar mes gestoken. Gelukkig had ze het aan de riem van haar broek gehangen. Haastig haalde ze het mes tevoorschijn en tot haar opluchting zat het glimmende ding er nog in. Ze waren het vast vergeten. Snel stak ze het weer weg en keek rond of niemand het gezien had. Nu pas viel het haar op dat er geen bewakers waren. Waarschijnlijk dachten ze dat de tralies wel genoeg bescherming boden. Stiekem haalde ze haar mes terug uit het zakje en begon aan de tralies te snijden. Kleine vonkjes kwamen los van de zwarte palen. Een halfuurtje en ze was hier weg...

'Wat is het plan?', vroeg Tina hoopvol.

'We gaan ze in de val lokken. Ik beweer dat ik iemand heb gezien met het rode boek. Met een paar poeders maak ik een replica van een gewoon meisje. De raad van zes gaan naar het park en 'vermoorden' haar. Ze gaan waarschijnlijk zien dat het meisje niet echt is, maar het geeft ons tijd genoeg om Lieze terug te vinden.', zei Thomas.

'En wat moet ik doen?', vroeg ze verward.

'Je leid hun af door vragen te stellen over Felidi, liefst zo dom mogelijk. De raad van zes is erg tegen vrouwen in Felidi. Dus als je slim doet, gaan ze je negeren. Maar ik heb dus genoeg tijd om een afleiding te creëeren. Ik zou zeggen, succes. Ik moet meteen door en de juiste poeders vinden.'

'Jij ook succes.', antwoordde Tina.

Thomas rende zo vlug mogelijk de trap op. Elke minuut was tijdverspilling. Hij wist helemaal niet waar ze was. Ze kon in groot gevaar zijn. Lucas was ook helemaal niet te vertrouwen ook al beweerde hij dat hij terug goed was. Thomas gooide de deur open en ademde de frisse lucht in. Eerst moest hij Thijs vinden. Alleen op stap gaan was nooit een goed plan. De afgestudeerden waren waarschijnlijk het meer op de heuvel aan het onderzoeken op dit uur. Het was nog een heel eind wandelen. Hij kon beter vertrekken zodat hij voor zonsondergang daar zou zijn. Maar hij had de moed om er te raken. Weer zag hij Tina haar gezicht voor hem. Nu begreep hij waarom hij twijfelde met zijn gevoelens. Het was niet Lieze die hij wilde, het was Tina. Nu pas had hij de signalen door die zijn lichaam hadden uitgezonden. Het warme gevoel dat hij kreeg telkens als hij haar zag. De tintelingen die hij voelde in zijn buik. Hij moest dit doen voor Tina.