Felidi

Verboden liefde

'Wat wil je me vertellen?', vroeg Lieze geschrokken.

'Wat er ook gebeurt, ik hou van je.', antwoordde Lucas.

'Ga niet weg Lucas! Ik hou ook van jou maar je bent me een uitleg verschuldigd.'

'Ik wil het je vertellen. Maar Felidi zit me achterna.'

'Alsjeblieft Lucas, ik smeek het je.', zei Lieze. Ze nam zijn warme hand vast en leidde hem onbewust naar het bankje in het park. Aan zijn gezicht zag ze dat hij twijfelde.

'Eventjes dan.'

'Dank je.'

'Ik heb de sleutel van je rode boek gestolen uit Felidi. Je zult het misschien niet geloven. Maar ik ben de zoon van Theodor en de verre achterkleinzoon van Tigré. Ik was uit opdracht van mijn vader van plan om Felidi te vernietigen en de uitverkorene te vinden. Maar jij strooide roet in het eten. Ik werd verliefd op je en je was de ware. Ik wist het gewoon. Drakenjagers weten wanneer iemand de ware is. Ik kreeg het moeilijk om mijn opdracht uit te voeren. Je betrapte me bijna altijd, zeker met de waterdraak. Ik kon net op tijd een stoel toveren om je af te leiden. Ik kon het niet aanzien dat je pijn zou hebben als er iets zou gebeuren met Tina of Thomas en dat niet alleen. Zeker wanneer je zou weten dat ik afstam van een familie die zwart bloed in haar aderen heeft stromen. Maar wanneer je vertelde dat je het rode boek had, twijfelde ik of ik verder zou gaan. Maar nu weet ik het zeker, je bent de uitverkorene. De honderdste dochter van Tigré die zal sterven. Ik kan je geen kwaad doen en ik hou van je. Maar mijn vader zou onze liefde nooit toelaten. We zijn bovendien bijna familie. Maar vergeet niet, de raad van zes wil je vermoorden. Ga niet terug naar Felidi, wat je ook doet.'

'Waarom heb je me dit nooit verteld? Ik had er begrip voor gehad. Je had kunnen stoppen om deze agenten te redden maar je wilde ze liever vermoorden voor je vader.', zei Lieze verontwaardigd.

'Lieze, je kent mijn vader niet.'

'Ik heb mijn moeder ook maar een tijdje gekend en ik weet dat geen enkele ouder zijn kind zou verplichten om mensen te vermoorden.'

'Wil je weten wat je moeder voor je achterhield?'

Lieze keek verbaasd naar hem. Hoe kende hij haar moeder?

'Ik wil je iets laten zien.', zei hij.

Maar voor ze kon antwoorden verdween Lucas uit haar beeld. Het leek op het visioen dat ze van Tigré had. Maar dit keer zag ze haar moeder staan naast een meisje van rond de tien jaar. Wat wilde ze zo graag naar haar toe rennen en haar omhelzen. De kamer was donker ingericht en een klein raampje verlichtte heel de kamer. Het huis was stoffig en lag vol speelgoed. Ze herkende het maar al te goed. Dit was het huis waar ze geboren en opgegroeid was, voor haar vader het verkocht na de dood van haar moeder.

'Mama? Wanneer komt papa terug?', zei het meisje. Ze wist wie dit meisje was. Het was haarzelf.

'Meteen, ik ga even naar de keuken.'

Een deurbel galmde door de kamer. Ze zag hoe het meisje naar de voordeur rende en hem probeerde open te doen. Maar het was niet haar vader. Een robuust figuur met een zwarte mantel stond voor de voordeur.

'Dag meisje, kan ik je moeder even spreken?'

Het meisje rende geschrokken naar de keuken en maakte haar moeder duidelijk dat er een grote man voor de deur stond. Lieze voelde hoe de tranen over haar wangen rolden. De herinnering aan haar moeder was pijnlijker dan ze dacht. De gevoelens na de dood van haar moeder had ze opgekropt en nu pas kon ze alles loslaten. Ver na haar dood. Ze zag hoe haar bloedeigen moeder naar de deur wandelde. Haar geschrokken gezicht maakte alles duidelijk. Er was iets grondig mis. 'Theodor! Wat brengt jou naar hier? Lieze, ga je eventjes naar de speelkamer.'