Felidi

De rituele ceremonie

'Komaan Thijs, elke seconde telt!', riep Thomas van zijn brommer. De twee hadden allebei een Vespa kunnen huren bij een winkeltje op de heuvel. Het putte zijn geld uit tourisme door uitstapjes naar het meer te regelen. 'Ik kan helemaal niet met een brommer rijden.', hijgde hij met zijn helm half op zijn hoofd. Stilletjes kwam het gebouw van Micio dicht in de buurt. Thomas sprong sierlijk van zijn brommer af en plaatste hem tegen de muur. Bij Thijs ging dat een klein beetje moeilijker. Hij moest eerst tegen een aantal bomen aanrijden voor hij tot stilstand kwam. 'Dat maken we wel.', had Thomas hem gerust gesteld, 'maar we moeten ze bedekken.'

Thijs nam een handje bladeren en begon de brommer volledig te bedekken. Ook Thomas begon automatisch mee te rapen. In zijn gedachten zat hij bij Tina. Ze moest en zou hier zijn. Net als hij klaar was zag hij in zijn ooghoeken een helikopter landen. Hij wist hoe laat het was, de raad van zes was hier. 'Thijs bukken!', riep hij. Geluidloos slopen ze richting de achteringang. Thomas nam een zakje stof van zijn broekriem en strooide het over hem en Thijs. Kleine bubbeltjes zorgden ervoor dat ze een drakenuiterlijk kregen. Ze hielden allebei van deze transformatie. Vooral omdat ze vuur konden spuwen op alles wat in de weg stond. Thijs zoog een hele boel lucht in zijn longen en een grote vlam kwam uit zijn mond. De ingang van het gebouw was gewoon weggesmolten. Thomas inspecteerde de open ruimte en wandelde rustig binnen. Door hun vermomming moesten ze niet bang zijn. Achter hun hoorden ze de raad van zes arriveren. Ze moesten niet bang maar wel snel zijn, Lieze was in gevaar. Thijs gaf een knipoog en samen wandelden ze door de donkere gangen. Alleen toortsen gaven wat licht. Eigenlijk hadden ze geen idee waar ze heen gingen. Het gebouw was zo groot als drie voetbalvelden en vermomd als een drukkerij. Wat vreemd was voor zo een donker interieur. 'Waar moeten we heen?', vroeg Thomas.

'Ik heb geen idee. Maar mijn gevoel zegt dat we bijna bij de kern zijn.'

Een schreeuw deed hen allebei verstijven. Het kwam vanachter een deur vandaan. Thijs keek Thomas doordringend aan. Wat moesten ze doen? Thomas nam de leiding en opende zachtjes de deur. Hij was niet eens op slot. Thijs zag hoe Thomas verschrikt achteruit sprong. Nieuwsgierig ging hij ook een kijkje nemen. In het midden van de kamer zag hij een vrouw die zat vastgeketend aan een stoel versierd met draken. Twee donkere draken cirkelden rond haar als een stel fruitvliegjes. Ze deed hem denken aan Lieze. Haar gezicht zat vol schrammen en bloedvlekken. Ze leek zwaar mishandeld. In wat voor een hel waren ze terecht gekomen? Beiden veranderden ze automatisch terug in mensen. Thomas trok zijn zwaard en ging in de aanval. Één van de draken had door wat er gebeurde. Het beest had geen armen maar alleen vleugels net zoals een vleermuis. Zijn lichaam kronkelde de kamer rond als een reuze slang. Snel stak hij zijn mes in het beest dat kermde van de pijn. Ook Thijs bleef niet aan de zijkant staan. Hij loste een paar schoten en de tweede verdween uit het niets. Ze waren opgewekt door de koning. Het kon niet anders. Wanneer draken opgeroepen worden aan de hand van stof, verdwijnen ze direct ook in stof als ze worden geraakt met zilveren kogels. Maar deze waren spijtig genoeg moeilijk te maken. Thijs had er altijd bij voor noodgevallen en dit was er één. Thomas gaf de genadeslag en ook de eerste was verdwenen. Verschillende kleuren stof dwarrelden door de lucht. Nu pas merkte ze dat de vrouw was flauwgevallen. Thijs probeerde haar lichtjes wakker te schudden. 'Mevrouw?', vroeg hij. Haar ogen gingen lichtjes open. 'Wie bent u?', vroeg hij nieuwsgierig. 'Sarah....Van Den Dries.', zei ze bibberend. Thomas zijn ogen gingen open. Dit was Lieze haar moeder. Hij wist het zeker. Haar moeder leefde nog.

Lieze haar tranen rolden over haar wangen. De twee gehypnotiseerde meisjes namen haar lengte op en pasten haar jurk. De vader van Lucas wilde kostte wat het kost een echte bruiloft maken. Alleen was de bruidsjurk volledig zwart en bedekt met drakenpatronen. Ook de zaal was minder mooi dan ze had gedacht. Het was een donkere ruimte met zwart behang. De lichten waren gedempt en er vlogen overal draken rond met toortsen in hun mond. 'Auw! Pas op met je naalden!', schreeuwde Lieze boos. Een paar snikken ontsnapten haar. Over een paar uur zou ze al niet meer leven. Met een slag ging achter haar de deur open. 'Is mijn schoondochter klaar?', vroeg Theodor, 'draai eens om liefje.'

Zoals haar gevraagd was draaide ze een rondje en kwam weer tot stilstand. 'Niet huilen Lieze, anders loopt je mascara uit! Maar ik heb een verassing voor je!', zei hij blij. Achter zijn rug zag ze het blonde haar van Lucas tevoorschijn komen. Haar tranen toverde zich automatisch om in een glimlach. Zijn donkere ogen waren verbleekt en zijn gezicht zat vol schrammen. Hij liep spontaan naar haar toe en probeerde haar te omarmen. Wat best wel moeilijk was met handboeien. 'Je ziet er prachtig uit. Ook al is het een zwarte jurk.', grapte hij. Hij wilde van hun laatste uren samen genieten. Want de bruiloft kon ieder moment beginnen. 'Kinderen, het altaar is klaar! Tijd voor de ceremonie. Ik bedoel bruiloft, sorry.', excuseerde Theodor zich alsof hij wist wat de twee dachten. Twee slangendraken vlogen binnen en namen het koppeltje mee op hun rug. Lieze wilde nog tegenpruttelen maar ze wist dat het toch al te laat was. Lucas kneep stevig in haar hand, hij wilde haar nooit meer loslaten. Hij voelde haar zachte lichaam tegen de zijne. Wat had hij dit gemist. Hij streelde haar haar en ze keek stilletjes om. Ze zeiden niets maar hun blik was meer waard dan duizend woorden. Ze begrepen elkaar meteen. Dit was het laatste moment dat ze elkaar zouden zien. Hierna zou Lucas in zijn eentje zonder haar moeten verder leven. Als hij het tenminste zou overleven. Voor ze het goed en wel beseften kwamen ze de grote zwarte zaal binnen. Tot Lieze haar verbazing lag het rode boek er voor het rapen op het altaar. De draak liet haar afstappen en ze zag hoe Theodor afstapte van de andere. Iedereen was aanwezig. Zelfs Tina. Allemaal vastgeketend aan een soort tribune. Haar ogen dwaalden nieuwsgierig af. Maar plots verstijfde ze. Herkende ze nou Thijs en Thomas? Haar hart klopte een slag over. Dit was haar redding. Achter de tribune zaten de twee wel bekende jongens. Thomas probeerde nog duidelijk te maken dat ze niet mocht kijken. Maar het was te laat. Theodor had duidelijk door wat er gebeurde.

'Sarah?', vroeg Thomas verbaasd, 'ben jij niet de moeder van Lieze?'

De vrouw keek hem doordringend aan. Ze herkende hem duidelijk. Het was haar dochters beste vriend.

'Thomas? Ben jij dat?', vroeg ze verward.

'Sarah, wat je ook doet, blijf hier. Wij gaan Lieze halen.', waarschuwde hij haar.

'Lieze is in het midden van het gebouw. Linksaf en de laatste deur op de gang.', zei ze.

Voor ze nog iets kon zeggen renden Thomas en Thijs de kamer uit. Plots stopte Thomas. Hij hoorde lichte muziek aan de andere kant van de deur. Zachtjes opende hij de deur op een kier. Er was niemand. 'Ik denk dat hier straks een overgangsritueel gaat plaatsvinden.', zei Thijs terwijl hij naar het rode boek wees. Het rode boek kon er voor zorgen dat tijger- of drakenkrachten konden worden overgebracht worden naar één persoon. Maar ze misten een belangrijk element. De sleutel. 'Ik denk dat ik weet wat hier aan de hand is.', zei Thomas. Maar voor ze nog iets konden doen hoorden ze twee draken afkomen. Samen renden ze naar de achterkant van de tribune. Het was opvallend maar het was de enige verstop plaats in heel de zaal. Achter hun zagen ze Lieze, Theodor en Lucas de kamer binnenvliegen. Thomas zijn ogen kruiste die van Lieze. Snel probeerde hij een signaal te geven zodat ze niet meer hun richting opkeek. Maar hij voelde een klopje op zijn schouder. Hij keek achter om en zag Thijs naar iemand wijzen. Tot zijn verbazing had Theodor door wat er gebeurde. Zo snel mogelijk nam hij zijn zwaard in zijn handen. Thijs had zijn vertrouwd pistool al vast. De twee draken vlogen op hun af. 'Pas op Thijs!', schreeuwde Thomas. Net op tijd kon hij de klauwen van het beest ontwijken. Een lichte schram stond op zijn arm. Zonder twijfelen nam hij zijn mes uit zijn broekzak en richtte op het beest. Een schampschot. Het beest knalde met een enorm geluid op de grond. Ondertussen was Thomas al op de tweede draak gesprongen. Vlug stak hij zijn zwaard in de buik van het beest en ook de tweede draak loste op. 'Jullie twee weten niet waar jullie mee bezig zijn!', schreeuwde Theodor woedend. Maar net toen hij de genadeslag wilde geven naar Thomas hoorde ze de grote deur rommelen. Alle blikken werden gericht naar de reuze deur. De raad van zes was gearriveerd. Zes oude mannen stormden naar binnen. Lieze omarmde Lucas stevig. Ze wist dat dat haar laatste uur geslagen was.