KORKUSUZ

9. Bölüm - On Alti

"Oğlum?" Annesi ilk Eymen'ın yanına gitmek için telaşla ayaklandı. Elektrikler gittiği için, adımlarını dikkatle atıyordu. Düşmemesi mümkün olmadığından, oğlunun odasına gidene kadar birkaç kez tökezledi.

"Anne, neredesin?" Çocuk annesinin adım seslerini duysa da yüzünü göremediği için hala korkuyordu. Ve annesinin yüzünü göremeden de korkusu dinmeyecekti.

"Çınar orada mi?" diye sordu annesi büyük bir telaşla. İlk Eymen'ın yanına koşmasının sebebi, onun karanlıktan korkmasıydı.

"Babam'ın yanındaydı," diye cevap verdi Eymen, o sırada annesi de yanına ulaşmış, onun minik bedenini güven verircesine sarmıştı.

"Neler oluyor?" diye sordu küçük Eymen, anlamayarak. Annesi ona gülümsedi, çocuk gülümsediğinde çıkan o sesi duysa da göremediği için üzüldü. Annesi ona göre dünyanın en güzel gülen kadınıydı.

"Elektrikler gitmiş olmalı, baban halleder birazdan. Korkma, tamam mi?"

"Tamam," dese de korktuğunu ikisi de biliyordu.

"Ben yanındayken korkmana gerek yok, Eymen. Seni canım pahasına koruayacağımı biliyorsun."

-

Rüyalarımda pek çok kez annemi görüyordum. Hatta neredeyse her gece. Şanslıydım. Anne babasını küçük yaşta kaybeden insanlar onları rüyalarında dahi göremedikleri için yüzlerini unutuyorlardı.

"Eymen?" Çınar'ın geldiğini duymadığından sesini duyunca yataktan doğruldum.

"Bu saatte burada ne işin var?" Saate bakmasam da, havanın henüz yeni aydınlandığını görebiliyordum ve bu da saatin henüz erken olduğunu gösterirdi.

"Gece buradaydım be oğlum. Evine hırsız girse ruhun duymayacak," dedi gülerek.

"Çok uykum vardı, erken yattım." Ona neden açıklama yaptığımı bilmeyerek bunu yaptım. Ardından üzerimde ki yorganı yatağın diğer ucuna atarak ayaklandım.

"Biliyorum. Her zamanki gibi üzerini örtmemişsin."

"Sana kaç kere üzerimi örtme dedim. Ben böyle uyumayı seviyorum." Bu onu ona kaçıncı söyleyişimdi bilmiyordum ama onun laf anlamadığı kesindi.