BEKLENMEYEN

Teklif

Derek hızla ayağa kalkıp Rebecca'yı kokundan yakaladı.

  "Derek...Bu kız kim? Senin odanda ne işi var?"

"Birtanem bildiğin gibi değil. Ysmin ederim. Bak ben..."

"Sen ne!?" diye bağırdı Rebecca. Gözleri dolmuştu,ağlamak üzereydi.

"Bu kadar mıydı bana olan aşkın,sadakatin? Vay be! Helal olsun dogrusu.Kendini saklamayı çok iyi başardın."

"Hayır öyle değil!" dedi Derek yalvarırcasına. "Sen dün gece bana o lafları söyleyince çok üzüldüm. Sinirliydim. İçtikçe içtim. Bu kızı da orada gördüm.Seni unutmak istiyordum. Hata yaptım Rebecca!"

   Rebecca ona cevap vermeden orada dikilen kıza döndü.

"Hemen siktir ol git buradan.Hemen!" diye bağırdı. Kız eşyalarını alıp koşa koşa çıktı.Zaten cok şaşırmıştı olanlara.

  Kız gidince Rebecca tekrardan Derek'e döndü.

"Sana gelince... Beni unutmayı başarabildin mi bilemiyorum.Ama umarım başaramazsın.Yalnız şunu söyleyeyim; bana seni unutmam icin çok iyi bir sebep verdin."

"Ama Rebecca... Çok üzgündüm."

"Sen bana inanmayıp Jessica'ya inandığında ben de çok üzgündüm.Ama gidip de başka bir erkekle birlikte olmadım. İkimizin durumu da aynı.Ama tek bir fark var: Ben gerçekten seven tarafım." dedi Rebecca ve arkasını dönüp kapıya yöneldi.

  Derek tekrar kolunu yakalayıp "Ne olur gitme!" dedi ama Rebecca onu dinlemedi. Koşa koşa merdivenlerden indi ve kendini güç bela dışarı attı.

  Arabasına bindiğinde artık gözyaşlarını tutamadı.
   Derek'i sevmiş, ona güvenmişti. Jensen'dan sonra ilk defa birine kalbini emanet etmisti ama o da umdugu gibi çıkmamıştı.
  Ve şimdi kalbi bir kez daha tuz buz olmustu...
 
                    **********

  "Gerçekten,gelmesem olmaz mı?" diye sordu Rebecca. Ellerini kucağında kavusturmus,suratını asmış bir şekilde koltukta oturuyordu.

   Hunter'in gömleğini düzeltmesine yardım eden Eleanor olmaz dercesine kafasını salladı.

  "Yok öyle bütün gün yataktan çıkmamak. Erkekler icin degmez. Abim aptallık etti. Unut onu! Hayatına devam et. Mutlaka doğru insanı bulursun."

   Rebecca o kadar emin degildi. Her ne kadar Derek onu binbir parcaya ayırmış olsa da seviyordu onu.Hep sevecekti.

   "Haydi çıkalım."dedi Hunter arabasınìn anahatarlarını alırken.

   Partinin yapılacağı salon bildigin saray yavrusuydu. Her yerde altın islemeler vardı. Tavandan aşağı oldukça ağır görünen bir avize sarkıyordu.

  İçeri girince Hunter kızlara döndü ve "Ben bir icki alıp geleyim." dedi. İkisinin de sırtı sahneye dönüktü. Aniden mikrofondan tanıdık bir ses geldi.

"Bayanlar baylar! Bu güzel gece de bir dakikanızı rica edeceğim." dedi mikrofonun başındaki kisi.

  Rebecca sesi tanımıştı ama yine de emib olmak icin arkasını döndü. Derek'ti bu.

"Ben çok değer verdigim bir insanın kalbini kırdım.Ve bu gece ondan özür dilemek istiyorum.Rebecca... Beni affedecek misin?"

"Asla!" dedi Rebecca kendinden emin bir sesle. Herkes ona bakıyordu ve bu durum onu rahatsız ediyordu.Bu saçmalık bir an önce bitmeliydi."Senin gibi birini asla affetmem ben."

"Ama seni seviyorum.Sensiz yaşayamam."

"Seviyormuş! Evet bunu bana gayet iyi gösterdin."

"Seni sevdiğimi nasıl ispatlayabilirim?" diye sordu Derek.Vazgeçmeye niyeti yoktu.Rebecca'yı geri kazanacaktı.

"İspat falan istemiyorum senden.Ne yaparsan yap." dedi Rebecca ve kapıya yöneldi. Tam çıkacaktı ki Derek'in söylediği iki kelime onu yerine sabitledi.

"Evlen benimle!"