Τραγούδι για τρεις

part2

Part 2

Η ώρα είναι περασμένες 5 και επιτέλους προσγειωνόμαστε στο εθνικό αεροδρόμιο της Γαλλίας. Είμαι ζαλισμένη απ'το μακρύ ταξίδι αν και η διαδρομή ήταν ευχάριστη. Σηκώνω το χέρι μου και σταματάει ένα ταξί.

"Μουσικό κολέγιο"

Λέω στα γαλλικά και ευτυχώς ο οδηγός με καταλαβαίνει αμέσως. Κατεβαίνω και αντικρίζω το μεγάλο κτήριο που είχε για λογότυπο ένα κλειδί του σολ. Ήταν ταιράστιο με μεγάλη αυλή και ξεχώριζαν τα πολλά πεύκα στο πίσω μέρος της.

Παίρνω μία βαθιά ανάσα και μπαίνω μέσα. Η είσοδος ήταν γεμάτη παιδία που έτρεχαν ανήσυχα απο'δω και από'κει, τα περισσότερα με μία στοίβα βιβλία στό ένα χέρι, και μία βαλίτσα στο άλλο. ΄Ενιωθα ξένη ανάμεσά τους καθώς ήταν όλοι ευπρεπώς ντυμένοι με τη στολή του κολεγίου και εγώ, με ένα απλό τζιν και ανάκατα μαλλιά απ'το ταξίδι.

Το εσωτερικό,ήταν ακόμη πιό μεγάλο απ'οτι φανταζόμουν.Το δάπεδο ήταν στρωμένο με βαριά περσικά χαλιά, ενώ κατευθείαν ξεχώρισα το μαύρο γυαλιστερό πιάνο που στόλιζε την αίθουσα.Το μυαλό μου, έτρεξε αμέσως στον πατέρα μου καθώς θυμήθηκα τα καλοκαίρια που μου έπαιζε, ένω η μαμά μας θαύμαζε...

Προχώρησα λίγο ακόμη και βρήκα μπροστά μου την πόρτα της διευθύντριας. Χτύπησα απαλά και ακούστηκε μία μπάσα φωνή

"Περάστε"

Μπήκα μέσα δειλα,και προσπαθόντας να συντάξω μία πρόταση,κατάφερα να της συστηθώ

"Είμαι η Σαμάνθα Χάντσομ"

Με κοιτούσε απόπάνω μέχρι κάτω και μόλις το συνειδητοποίησα,ένιωσα τα μάγουλά μου να φλέγονται.

"Μα φυσικά. Σαμάνθα Χάντσομ. Έχω ακόυσει τόσα πολλά για σένα Σαμάνθα, είσαι το κορίτσι με την καταπληκτική φωνή που κέρδισε την υποτροφία για το κολέγιό μας. Μου δίνεις τα χαρτία για την αλλαγή του σχολείου σε παρακαλώ; Μα, ξέχασα να σουσυστηθώ...Λόρεϊν Γουίκ "

Μου τήνει το χέρι της ευγενικά και κάνω κι εγώ τοίδιο.

"Ορίστε τα χαρτιά μου, η ταυτότητα και το πιστοποιητικό..."

Εκεί που πάω να συνεχίσω, την συζήτηση διακόπτει κάποιος που χτυπάει απαλά την πόρτα. Μία μικοκαμωμένη ξανθιά κοπέλα, με μια πλισέ φούστα, και μπλούζα με το λογότυπο της ακαδημίας είχε τα μαλλιά της μαζεμένα και εγώ ένιωθα άσχημα μπροστά της,εξ'αιτίας της εμφάνισής μου.

"Γειά σου Αντέλ,να σας συστήσω. Απο 'δω η Σαμάνθα, η νικήτρια του διαγωνισμού"

Μου δίνει το χέρι της και μου χαμογελάει γλυκά

"Η Αντέλ αναλαμβάνει την επιτήρηση των μαθητών μας. Αντέλ, πήγαινε την Σαμάνθα στο δωμάτιό της, δώστης τα βιβλία της και ξενάγησέ την στο χώρο"

Νιώθω άβολα ανάμεσά τους, αλλά ευτυχώς μέχρι τώρα,όλα πηγαίνουν εκπληκτικά. Ήδη μου λείπει όμως το σπίτι μου, η Άλις. Όλοι τους...Πρέπει να συνηθήσω μακριά τους.

Πριν καν το καταλάβω, μου πιάνει η Αντέλ το χέρι καιμε σέρνει έξω από το γραφείο.

"Λοιπόν Σαμάνθα,από εδώ είναι οι κεντρικές σκάλες. Από αριστερά είναι η πτέριγα των αγοριών και δεξιά των κοριτσιών. Ο αριθμός των του δωματίου σου είναι τι 401"

Ανοίγει την πόρτα, και βλέπω ένα μικρό χαριτωμένο δωματιάκι με καφέ έπιπλα και ένα μεγάλο παράθυρο.

"Είναι μικρό,αλλά βολικό. Μες την ντουλάπα θα βρεις τη σχολική σου στολή, είναι στο νούμερό σου και μπορείς να βολέψεις και τα άλλαρουχα που έβαλες μαζί. Μέσα σε αυτό το ντοσιέ, βρίσκονται οι κανόνες, το πρόγραμμα των μαθημάτων και η κάτοψη της ακαδημίας. Για ό,τι χρειαστείς να με ειδοποιήσεις. Είμαι εδώ για όλους τους μαθητές. Το βραδινό σερβίρεται στις 8.Να είσαι συνεπείς στις ώρες σου.Τα λέμε στην τραπεζαρία!"

Φεύγει, και κλείνει την πόρτα πίσω της. Το μυαλό μου είναι ζαλισμένο από τις τόσες πληροφορίες και αποφασίζω, πριν ξεντυθώ και τακτοποιήσω τα πράγματά μου να ξαπλώσω στο κρεβάτι.Η μέρα μου ήταν εξαντλητική. Βγάζω τα παπούτσια μου και πέφτω στο κρεβάτι.Ψιθυρίζω κάτι στίχους από ένα τραγούδι και χωρίς να το καταλάβω, τα βλέφαρά μου κλείνουν...