Τραγούδι για τρεις

part11

Part11

Δεν με πείραξαν τα λόγια της, αλλά με παραξένεψαν. Άλλωστε δεν την ξέρω και τόσο καλά για να την εμπιστευτώ. Η μοναξιά είναι άσχημο πράγμα τελικα...Το μόνο που μου δίνει κουράγιο πλέον, είναι το πάθος μου για το τραγούδι. Η ανατριχίλα που νιώθω όταν τραγουδάω. Γι'αυτό άλλαξα όλη μου τη ζωή και θα προσαρμοστώ στις αλλαγές. Και αφού πλέον είμαι ερωτευμένη μαζί του,δεν υπολογίζω τα λόγια της. Είναι τόσο ελκυστικός, που ενώ δεν τον ξέρω καθόλου τον νιώθω δικό μου. Και ας είναι λάθος...Ας είναι ένα από τα μεγαλύτερα...δεν με νοιάζει.

Η ώρα έχει περάσει και ενώ είμαι χαρούμενη για τις αποφάσεις μου, μαζεύω τις μπούκλες μου με ένα κοκαλάκι. Βάζω την αθλητική φόρμα και κατεβαίνω κάτω. Στις σκάλες συναντώ τη Ρόζα.

"Κούκλα με τις φόρμες. Είσαι αθλητικός τύπος τελικά!"

Είχε καλογυμνασμένο σώμα και οι φόρμες που φορούσε τόνιζαν τους κοιλιακούς της.

"Έκανα επτά χρόνια στίβο...Λοιπόν, είσαι έτοιμη για τον αγώνα;"

"Ναι, νομίζω πως θα εντυπωσιάσω τα πλήθη!"

Γέλασε, και συνεχίσαμε την διαδρομή. Δεν θα έπαιρναν όλα τα παιδιά μέρος στον αγώνα.. Οι περισσότεροι προτίμησαν να κάτσουν στην αίθουσα απασχόλησης με ζεστό τσάι και σάντουϊτς, παίζοντας επιτραπέζια και τραγουδώντας τραγούδια. Λογική προτίμηση, αφού ο καιρός έχει ξεφύγει πια από τη ζέστη και άρχισε να κάνει κρύο. Ο Σβεν, δεν ξέρω τι θα κάνει. Ελπίζω να έρθει στον αγώνα έστω να παρακολουθήσει μαζί με την παρέα του.

Ο κρύος αέρας με χτυπάει κατεθείαν στο πρόσωπο και μετά το ρίγος απλώνεται σε όλο μου το σώμα. Είμαστε μακριά από τα γήπεδα.Βρίσκονται πίσω από το σχολείο, γι'αυτό πρέπει να διασχίσουμε ένα πέτρινο δρομάκι. Γύρω μας ήταν κι'άλλοι μαθητές με αθλητικά, που ακολουθούσαν το ίδιο δρομάκι.

Έχει σχεδόν βραδιάσει και ο ήλιος εξαφανίζεται.Ανάβουν οι προβολείς με το λευκό τους φως να σκορπίζεται ολόγυρα και να φωτίζεται όλη η ακαδημία. Η Ρόζα δεν έχει πει κουβέντα κι εγώ ψάχνω με το βλέμμα μου την Έλιν. Που είναι; Καλύτερα που δεν είναι μαζί μας. Ξαφνιάζομαι που σκέφτομαι κάτι τέτοιο, αλλά μετά από αυτά που είπε για τον Σβεν, με έχει απομακρύνει αρκετά.

Βλέπω από μακρια ένα αγόρι με καστανά μαλλιά να έρχεται προς το μέρος μας. Η Ρόζα ξαφνιάζεται και τρέχει στην αγκαλιά του. Αυτός τη φιλάει στο μάγουλο και της χαρίζει ένα γλυκό χαμόγελο. Κι ενώ τους παρακολουθούσαν σαν ταινία στο σινεμά η Ρόζα γυρίζει προς το μέρος μου

"Λοιπόν, απόεδώ ο φίλος μου Σκοτ. Σκοτ, απο εδώ..."

"Η Σαμάνθα...Ροζ μου, δεν χρειάζεται. Όλη η ακαδημία μιλάει για την φωνή της."

Με έκανε να νιώσω χαρούμενα και αμήχανα ταυτόχρονα. Σκύβω το κεφάλι μου κοκκινίζοντας και χαμογελάω ευγενικά....

Συνεχίσαμε τη διαδρομή για περίπου δέκα λεπτά, και επιτέλους φτάσαμε στο γήπεδο. Έχουν μαζευτεί αρκετά παιδιά, και βλέπουμε την Έλιν να φτάνει αργοπορημένη.

"Που ήσουν Έλιν;"

"Γειά σου Σκοτ! Άργησα λίγο αλλά πρόλαβα..."

 Συνέχιζε να μιλάει και εγώ γύρισα απότομα το κεφάλι εξερευνώντας το χώρο. Ο Σβεν... Ανταλλάσουμε βλέμματα. Με κοιτάει με τα μυστήρια πράσινα μάτια του. Τα μαλλιά του, έπεφταν πάνω στο μέτωπό του και το σκουλαρίκι στο φρύδι του τόνιζε τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Φορούσε μαύρες φόρμες,που διέγραφαν εκπληκτικά τους κοιλιακούς και τα μπράτσα του. Μένω να τον κοιτάζω συνεπαρμένη και αυτός μου χαρίζει ένα μυστηριώδες χαμόγελο ενώ με κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω σαν λυσσασμένο σκυλί...