Τραγούδι για τρεις

Part22

Part22

Κυριακή 12  Ιουλίου 2012

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που συνέβει. Νομίζω πως βρίσκομαι σε κατάσταση σοκ, πως ό,τι είδα χθες το βράδυ ήταν απλώς ένας εφιάλτης. Θυμώνω με όλους και πιο πολύ με τον εαυτό μου που δεν έκανα κάτι για να τον βοηθήσω. Δεν μπορώ ούτε στο χαρτί να γράψω αυτό που είδα. Θέλω να ουρλιάξω. Το πένθος είναι βαρύ, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να επιστρέψω ποτέ πίσω στην ακαδημία. Σε ό,τι έχει απομείνει τουλάχιστον...

Πέμπτη, 26 Ιουνίου 2012

Αγαπητό μου ημερολόγιο.

Κάθε μέρα παρατηρώ τον εαυτό μου να αλλάζει. Οι πληγές επουλώθηκαν, αλλά οι πληγές στην ψυχή μου όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και πιο βαθιές. Δεν αναγνωρίζω πλέον τον εαυτό μου...Μιλάω απότομα σε όλους,φέρομαι άσχημα στους γονείς μου...Θέλουν να με στείλουν πίσω στην ακαδημία λένε,γιατί εκεί θα είμαι καλύτερα. Και μάλιστα,θέλουν να δώσουν χρήματα για να φτιαχτεί από την αρχή ό,τι καταστράφηκε!!! Δεν το θέλω αυτό...Θέλω απλά να είμαι κλεισμένη στο κουκούλι μου. Είναι άδικο να συμβαίνουν όλα αυτά σε μένα!

Ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλό μου και προσγειώθηκε πάνω στη σελίδα του τετραδίου. Δεν συνέχισα να διαβάζω και το έκλεισα απότομα. Νιώθοντας τύψεις γι'αυτό που μόλις είχα κάνει, το έβαλα στη θέση του, πήρα τα ρούχα και βγήκα έξω από το δωμάτιο.

Κατευθύνθηκα αργά προς το αναρρωτήριο, άφησα τα πράγματα και έφυγα. Κοίταξα το ρολόι μου και έδειχνε μεσάνυχτα. Ήμουν πολύ κουρασμένη για να σκεφτώ ό,τι είχα διαβάσει. Έπρεπε ήδη να έχω κοιμηθεί.Αύριο θα είναι μια δύσκολη μέρα. Έκλεισα το φως του δωματίου μου και χωρίς να ξεντυθώ  αποκοιμήθηκα.

Το φως του ήλιου είχε τρυπώσει στο δωμάτιο και εγώ άνοιξα τα μάτια μου απότομα.Κοιτάζω το Η ώρα είχε πάει 11.30 το πρωί.

"Ξέχασα να ρυθμίσω το ξυπνητήρι..."

Μονολόγησα.Σηκώθηκα και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Για μια στιγμή. Ξέχασα τι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ,και απόρησα γιατί είχα πέσει για ύπνο με τα ρούχα.

Πήρα τα βιβλία μου και πέρασα απ' την τουαλέτα να πλυθώ. Είχα αργήσει να πάω στο μάθημα και θα άκουγα γερή κατσάδα απ' τον καθηγητή των μαθηματικών. Έτσι, αποφασισα να περάσω μετά από το αναρρωτήριο να δω την Έλιν.

Στους διαδρόμους δεν υπήρχε ψυχή, αφού όλοι ήταν στις τάξεις τους. Καθώς περπατούσα,σκεφτόμουν ό,τι είχα διαβάσει στο ημερολόγιο της Έλιν. Ένιωθα φοβερές τύψεις αλλά δεν υπήρχε άλλος τρόπος να μάθω τι γίνεται στη Ζωή της -αφού αυτή ούτε κανείς άλλος δεν ήθελε να μου πει. 'Ομως, δεν έβγαλα κανένα νόημα από αυτά που έγραφε.

"Το πένθος έιναι βαρύ...Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να επιστρέψω ποτέ πίσω...Σε ό,τι έχει απομείνει..."

Οι σκέψεις μου διακόπηκαν απότομα, γιατί είχα πλεον φτάσει στην τάξη μου. Αφού άκουσα τα εξ'αμάξης απ τον κ. Τζόνσον κάθισα δίπλα στην Ρόζα.

"Πως είναι η Σαμάνθα;"

Τη ρώτησα τόσο σιγά, που μόλις με άκουσε.

"Ήρθαν οι γονείς της τα ξημερώματα και την πήραν. Δεν ξέρουμε πότε και αν θα γυρίσει."

"Τι;; Είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα; Σε παρακαλώ Ρόζα, πες μου τι έχει συμβεί. Είσαι η μόνη που μπορεί να μου πει!"

"Δεν ξέρω Σαμάνθα σε παρακαλώ μην με ανακατεύεις. Θέλω να προσέξω στο μάθημα..."

 Είπε, και μου γύρισε την πλάτη.

To κουδούνι χτύπησε για διάλλειμα και αποφάσισα να πάω απευθείας στην αίθουσα της μουσικής.Άνοιξα την πόρτα και είδα τον Σβεν με έναν φίλο του, που είχαν παρόμοια εμφάνιση.

Έπαιζε ντραμς και εγώ καθόμουν και τον κοιτούσα Μα πως γίνεται αυτός ο άνθρωπος να είναι τόσο σέξυ;; Κάθε φορά που τον βλέπω σκέφτομαι αυτό το πράγμα.Ήρθε στο μυαλό μου σαν κεραυνός η νύχτα του χορού. Όταν έβαζε τα χείλη του πάνω στα δικά μου... Ένιωσα μια παράξενη ανατριχίλα και μόλις αυτός κατάλαβε την παρουσία μου, σταμάτησε απότομα τα ντραμς.

"Σκοτ..."

Έκανε ένα νεύμα στον φίλο του και αυτός σήκωσε συγκαταβατικά τα χέρια του, δείχνοντας να καταλαβαίνει. Τι είχε πει άραγε στους δικούς του για μένα;; Ή μάλλον τι είχε πει στην Έμμα;

 Ήρθε κοντά μου και με κόλλησε στον τοίχο χωρίς να πει τίποτα. Άρχισε να με φιλάει στο στόμα και στη συνέχεια προς το λαιμό. Ένιωθα το σώμα του καυτό πάνω στο δικό μου, αλλά κρατήθηκα και τον τράβηξα μακριά μου...