Τραγούδι για τρεις

part8

part8

κοιτάζω έξω απ'το παράθυρο και ο ήλιος έχει σχεδόν δύσει· Λατρεύω το ηλιοβασίλεμα είναι ό,τι πιο τέλειο υπάρχει. Αφήνω κάτω το στυλό και ανεβαίνω στο περβάζι του παραθύρου. Απολαμβάνω πολύ την θέα από εδώ.Το χρυσαφί χρώμα του ήλιου, σβήνει μέσα στο πορτοκαλί και σχηματίζεται μία μίξη χρωμάτων μαζί με το μπλε του ουρανού. Αρχίζει η ψύχρα, και το γρασίδι σε προκαλεί να ξαπλώσεις πάνω του.Αποφασίζω να πάω. Παίρνω μια ζακετούλα και πηδάω από το παράθυρο. Ξαπλώνω και κοιτάζω τον ουρανό.

Τέτοια ώρα στο σπίτι, συνήθως καθόμασταν με την μαμά και βλέπαμε ταινία μασουλόντας δύο μπολ ποπ κορν και κλαίγοντας, αν η ταινία ήταν μελαγχολική. Πάντα μελαγχολικά ρομάντζα βλέπαμε με την μαμά, ενώ με τον μπαμπά συνηθίζαμε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Μου λείπει πάρα πολύ ο πατέρας μου, αν και συνήθισα την απουσία του.Ήμουν 8 χρονών τότε. Μετά από εκείνο το σοκ, χρειάστηκαν 5 χρόνια θεραπείας με ψυχολόγο. Ήταν τόσο τραγική εκείνη η εικόνα...Και πόσο μας άρεσε να τραγουδάμε με τον μπαμπά... Όταν ήμουν μικρή, με πήγαινε στο πάρκο της γειτονιάς, και μου έπαιρνε ζαχαρωτά απ'το μαγαζί της κυρίας Φένιας. Ήταν πολύ περήφανος για την κόρη του. Μου, έλεγε ότι όταν έτρωγα όλο μου το φαγητό, με πήγαινε με το αυτοκίνητο και πετούσαμε πετραδάκια μέσα σε μία λίμνη. Αμυδρά το θυμάμαι κυρίως γιατί ήμουν πολύ μικρή. Έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις, αλλά τώρα όλα έχουν χαθεί.

"Therewas a time I used to look into my fathers eyes.

In ahappy home I was a king I han a golden throne.

Thosedays are gone...

Now themempries are on the wall"

Ψυθιρίζω αυτούς τους στίχους ενός τραγουδιού, και χωριςνα το καταλάβω με παίρνει ο ύπνος πάνω στο γρασίδι.

Πετάγομαι πάνω τρομαγμένη καθώς ακούω το πέταγμα μιας κουκουβάγιας στο διπλανό δέντρο.

"Σκατά! Με πήρε ο ύπνος εδώ"

Είπα νυσταγμένα και κοίταξα τον ουρανό. Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά και μάλλον ήταν περασμένες 10. Αγριεύομαι εδώ έξω και αποφασίζω να πάω μέσα. Έχω χορτάσει ύπνο και λέω να συνεχίσω τις ασκήσεις της άλγεβρας αλλά μάταια. Το μυαλό μου γυρίζει στα απογευματινά γεγονότα, και καθησυχάζω τον εαυτό μου παρακαλόντας να κάνει υπομονή με την Τζέις...

Το επόμενο πρωί συναντίεμαι με την Έλιν στην τραπεζαρία για πρωινό.

"Καλημέρα"

Μου λέει με ύφος σοβαρό και εγώ παραξενεύομαι. Δεν το συνηθίζει αυτό.

"Καλημέρα. Τι συνέβει;"

"Θέλω να σου μιλήσω για ένα θέμα πολύ σημαντικό, αλλά όχι τώρα."

"Εντάξει, όποτε θες."

Τι να έγινε άραγε; Δεν γνωριζόμαστε και πολύ καιρό για να έχει να μου πεί κάτι που την έαπασχολεί τόσο πολύ. Τέλος πάντων. Τώρα πεινάω. Παίρνω μια φρυγανιά και απλώνω λίγο βούτηρο. Βλέπω τη Ρόζα να έρχεται από μακριά. Μπορεί να την έχω παρεξηγήσει.Δεν πρόλαβα να την γνωρίσω καλά-καλά.

Σήμερα είναι σάββατο. Τι θα κάνουμε;"

"Κανονίσαμ εφιλικό στο ποδόσφαιρο." Απαντάει η Ρόζα στην Έλιν

"Μπορεί να είμαστε μουσικό σχολείο, αλλά δεν έχουμε μεσάνυχτα από αθλήματα. Όσο είναι καλός ο καιρός οργανώνουμε μεταξύ μας αγώνες ποδοσφαίρου. Θα μας κάνεις τη χάρη να παίξεις σήμερα μαζί μας;"

"Δεν είμαι πολύ καλή, αλλά αφού είναι φιλικό θα προσπαθήσω."

Ποδόσφαιρο,παίζαμε το καλοκαίρι με τα παιδιά της γειτονιάς στο πάρκο. Δεν ξέρω και πάρα πολλά, αλλά αν παίξω δεν θα κάνω τη γλάστρα.

"Λοιπόν Ροζ μου, εμείς πρέπει να φύγουμε. Θα σε δω αργότερα."

Η Έλιν της χαμογέλασε και αυτή έγνεψα καταφατικά. Με πιάνει από το χέρι και διασχίζουμε το διάδρομο για την έξοδο.

Τα χαλιά στο πάτωμα, είναι καθαρά με έντονα χρώματα.Οι τοίχοι, είναι βαμμένοι σε παστέλ αποχρώσεις, καθώς τους στολίζουν διάφοροι πίνακες ζωγραφικής, που οι περισσότεροι απεικονίζουν πρόσωπα που τραγουδούν ενώ λιγότεροι τοπία. Γύρω, υπάρχουν πολλά παιδιά και ακούγεται βαβούρα. Η Έλιν σπρώχνει τη βαριά πόρτα και βγαίνουμε έξω.Νιώθω ένα ρίγος να διαπερνά το σώμα μου από την ψύχρα, αλλά δεν δίνω σημασία.Έξω ήταν αρκετοί μαθητές καθησμένοι στο γρασίδι, ενώ κάποιοι άλλοι τραγουδούσα νένα γαλλικό κομμάτι που δυστυχώς δεν καταλάβαινα.

Αφού περιμένω να καθήσουμε κι εμείς κάπου εκεί και σταματάω,η Έλιν με πιάνει από το χέρι.

"Που πηγαίνουμε;"

Τη ρωτάω όλο περιέργεια.

"θα δεις.Ξέρω καλά την ακαδημία. Θα πάμε κάπου που δεν θα μας ενοχλήσει κανείς και θα μπορούμε να μιλήσουμε πιο άνετα..."