Een Nieuw Begin

18

P.O.V. Kendall

Het is 6 uur en ik ben al wakker. De hele nacht heb ik liggen woelen. Ik kon de slaap niet pakken dus dacht ik aan de talentenshow. Ik moet er voor zorgen dat Daan er niet achter komt. Waarom was een oplossing bedenken zo moeilijk? En ik moet ook nog een volgorde voor de liedjes bedenken. Laat ik dat eerst maar doen. Voor het winkelen zouden we nog snel bijeen komen met de band om onze keuzes te laten zien aan elkaar. Alle liedjes vind ik wel mooi eigenlijk en alle liedjes zou ik wel willen zingen. Waarom moet ik nou weer iemand zijn die moeite heeft met keuzes maken. Mama zei altijd 'Keuzes zijn er om te maken en ze vormen je tot wie je bent'.  Daar heeft ze wel gelijk ik, maar het betekend niet dat keuzes dan makkelijker worden. Ik bedoel, kijk waar mijn keuzes mij hebben gebracht. Ik koos voor Daan en hij heeft mijn leven verpest. Ik koos ervoor om me niet te veel open te stellen naar andere mensen en ik hield er geen vrienden aan over. De enige keuzes die bij goed waren, waren de keuzes om te verhuizen en met Lieke om te gaan. Maar nu dwaal ik weer af, want ik moet nu kiezen in welke volgorde ik de liedjes wil.

Scars To Your Beautiful- Alessia Cara
Hurts so good – Astid S
Clown – Emeli Sandé
In Your Arms – Kina Grannis
Because of You – Kelly Clarkson
See You Again – Charlie Puth
Take Me Home – Jess Glynn
No Love Allowed – Rihanna
Titanium – Sia
True Colors – Anna Kendrick, Justin Timberlake

Eindelijk heb ik mijn keuze kunnen maken, nu maar hopen dat de jongens hun keuze een beetje gelijk is.

'Kenn, ben je wakker?' 'Luke? Wat is er?' 'Kan ik binnen komen?' 'Ja, tuurlijk.' Als Luke mijn kamer binnen loopt kijkt hij verdrietig voor zich uit. 'Luke, wat is er? Waarom kijk je zo? Is er iets gebeurd?' 'Kenn, ik moet je wat vertellen. Het gaat over mama.' 'Wat is er met mama? Wat is er gebeurd?' 'Kenn, rustig alsjeblieft.' 'Vertel gewoon wat er is Luke.' Luke neemt een hap adem en als hij opkijkt zie ik dat zijn ogen gevuld zijn met tranen. 'Mama ligt in het ziekenhuis. Ze heeft een ongeluk gehad toen ze naar het werk ging.' 'W-wa-wat?' Mama? Een ongeluk? Hoe? Ze is altijd zo voorzichtig. Alsof Luke mijn gedachten kon lezen reageert hij 'Ze is aangereden. Een bestuurder van links had haar niet gezien en stak de weg over. Mama probeerde uit te wijken en reed tegen een boom. Ze is geopereerd. Nu moeten we wachten. In het ziekenhuis kunnen ze niks meer doen.' 'Mogen we naar haar toe?' 'Ja, ik ga zo naar haar toe. Wil je mee?' 'Tuurlijk wil ik mee. Ik kom er zo aan. Zeg jij tegen de jongens dat ik niet mee ga te winkelen?' 'Is goed, tot zo.'

Nu zit ik hier, naast Luke in de auto. Wat nou als mama dood gaat? Dat mag niet. Ze heeft beloofd om bij ons te blijven. De tranen lopen over mijn gezicht en ik doe niet de moeite om ze tegen te houden. Iedereen mag zien dat ik huil. Iedereen mag zien dat ik het hier moeilijk mee heb. Wat nou als ze dood gaat? Voordat we weg gingen kwam Will nog naar me toe. Hij heeft me beloofd dat het goed komt. Ik heb naar hem geschreeuwd. Hoe kan hij dat nou weten? Als ze zelfs in het ziekenhuis niet zeker weten of ze het red.... Allemaal vragen spoken door mijn hoofd en op geen enkele vraag krijg ik een antwoord. Voor ik het weet zijn we al bij het ziekenhuis. Luke stapt uit de auto en ik blijf zitten. Kan ik dit wel? Kan ik wel naar mama toe? Als ik haar zie, ga ik breken. Dat weet ik nu al. De deur wordt open gedaan en Luke kijkt me aan met tranen in zijn ogen. Hij kan er niet tegen mij zo te zien. Natuurlijk is het voor hem ook moeilijk, maar daar denkt hij niet aan. Hij denkt nu alleen aan mij. 'Kenn, kom je? Het is niet erg dat je het eng vindt. Ik vind het ook eng.' 'Wat nou als ze dood gaat? Ik wil niet dat ze weg gaat Luke.' 'Kenn, ik wil ook niet dat ze weg gaat, maar dat hebben wij niet in de hand. Het enige wat wij nu kunnen doen is er zijn voor elkaar en voor mama.' Luke heeft gelijk, ik moet er zijn voor mama en voor hem. Tuurlijk heeft hij het er ook moeilijk mee. Eindelijk ging het weer goed tussen hun en dan gebeurd dit. Ik knik en stap de auto uit. Hand in hand lopen we het grote gebouw binnen. Bij de balie vraagt Luke naar de kamer van mama. Als hij te horen heeft gekregen waar we heen moeten loopt hij verder.

'Hier is het. Ben je er klaar voor?' Luke? Ik ben bang.' 'Ik ook Ken, ik ook.' 'Samen naar binnen?' 'Tuurlijk.' Samen lopen we naar binnen en wat ik daar aantref breekt mijn hart. Mama ligt daar, op een bed, met allemaal draadjes aan haar vast. 'Luke? Waarom denk ik dat dit de laatste keer is dat we mama zien?' 'Ik weet het niet. Ik ben er ook bang voor.'

En alsof mama dat hoorde stopte haar hart ermee. Allemaal doktoren kwamen de kamer in en stuurden ons weg. Nu zitten Luke en ik hier, in een wachtkamer, wachtend op nieuws. Een doktor komt mama haar kamer uitgelopen en hij kijkt niet blij. Luke ziet het ook en loopt naar hem toe. Wat er precies gezegd wordt kan ik niet horen. Het enige wat ik mee krijg is dat Luke begint te huilen. Nog nooit heb ik hem zo gezien. Dit kan maar 1 ding betekenen: mama is dood. 'Luke?' Luke draait zich naar mij om en knikt. Mama is dood. 'NEE!! DIT KAN NIET, ZE HEEFT HET BELOOFD!!' 'Kenn, mama kon hier niks aan doen. Het was niet haar schuld.' Ik schud mijn hoofd en ren weg. Weg van alles en iedereen. In de verte hoor ik Luke mijn naam schreeuwen, maar ik reageer er niet op. Ik moet hier weg.

Ik loop hier nu al een paar uur rond. Waar ik precies ben weet ik niet. Ik zag een bos en daar ben ik in gegaan. Er is nu geen reden meer om terug te gaan naar de rest. Mama was mijn alles en nu is ze weg. Natuurlijk is Luke er nog, maar hij heeft hier zijn vrienden en een vriendin. Ik kwam hier voor een nieuwe start en dat lukte. Ik kreeg nieuwe vrienden, maar Daan wist het te verpesten. Waarom moest die klootzak hier komen? Dankzij hem ben ik alles kwijt. En nu is mama ook nog weg.

De tranen lopen over mijn gezicht en het is nu al aardig donker. Nog steeds ben ik in het bos. 'KENDALL!! BEN JE HIER ERGENS!?!' Is dat Will? Hoe graag ik ook weg wil lopen van alles en iedereen, ik doe het niet. In plaats daarvan antwoord ik op zijn geschreeuw. 'Will? Ben jij dat?' 'Kendall! Ik maakte me zoveel zorgen om je. Ik dacht dat ik je kwijt was. Iedereen dacht dat.' 'Wat? Waarom?' 'Omdat ik van je hou.' Na dat te hebben gezegd geeft hij me twijfelend een kus op mijn mond. Ik kus hem terug en langzaam gaat de kus over in een zoen. 'Ik hou ook van jou Will. Ik hou ook van jou.'