Een Nieuw Begin

22

A/N.
Allereerst wil ik sorry zeggen dat ik al zolang niets online heb gezet. Ik had mijn theorie examen voor mijn autorijbewijs en wou me daar 100% op focussen. Dat heb ik dus ook gedaan en ben in 1 keer geslaagd!🎉
Verder had ik weinig tot geen inspiratie meer voor dit verhaal.

P.O.V. Will

Het is nu alweer een week geleden dat Kendall is neergestoken. Doordat we net bij de rechtszaak, dat dicht bij het ziekenhuis was, was de hulp er al snel. De vraag is nu of het snel genoeg was. De hele week heeft ze geen teken van leven gegeven en de dokter denkt niet dat ze het gaat halen. Ik hoop dat ze het haalt. We hebben onze ruzie nog niet uitgesproken. Het doet me pijn, pijn om haar hier zo kwetsbaar te zien, en pijn omdat we ruzie hebben.

P.O.V. Kendall

Ik wil mijn ogen openen, maar mijn oogleden zijn te zwaar. Ik wil mijn armen bewegen, maar het voelt alsof ze zitten vastgeplakt aan het bed. Ik wil iets bewegen, een teken van leven geven, maar alles doet pijn. Ik probeer mijn ogen nog een keer te openen, maar het lukt niet. Alles wordt zwart voor mijn ogen en ik val weer weg.

'WAT!?!? WE MOGEN DE STEKKER ER NIET UITHALEN!! WE KUNNEN KENDALL NOG NIET OPGEVEN!!' Ik hoor in de verte geschreeuw, een stem die me zo bekend voorkomt, maar ik kan hem niet plaatsen. Kom op Kendall, je kan dit. Het moet. Weer wordt alles zwart en val ik weg.

P.O.V. Will

De dokter zei vandaag dat als Kendall morgen nog geen teken van leven heeft gegeven, we afscheid van haar moeten nemen. Ze willen de stekker eruit halen. Luke liep huilend weg, met Lieke achter hem aan. Jeff liet zich neervallen op de grond en begon ook te huilen. En ik? Ik begon te schreeuwen 'WAT!?!? WE MOGEN DE STEKKER ER NIET UITHALEN!! WE KUNNEN KENDALL NOG NIET OPGEVEN!!' 'Meneer, het spijt me heel erg, maar als ze voor morgen nog gen teken van leven heeft gegeven is de kans klein dat ze het overleefd.' 'M-ma-maar... Ke-Kenn dan? Ze is nog zo jong. Dit kan niet al haar einde betekenen. Ze zou nog zingen voor de school. Ik zou nog met haar praten en het goed maken. E-en.. en.. en.. ik' 'Will, rustig. Die dokter kan er niets aan doen. Het is de schuld van die vrouw. Het is nu aan Kendall. Als ze wilt blijven leven komt ze er bovenop.' Jeff probeert me gerust te stellen en dat lukt hem. Hij geeft me een knuffel en dan barst ik ook in tranen uit. 'I-ik h-h-hou van h-ha-haar Jeff. Ik hou van haar en ik heb het niet tegen haar gezegd. We hebben ruzie en dat is mijn schuld. Ik mocht van de politie niet met haar spreken tot naar de rechtszaak en nu is het te laat. Ze haat me.' 'Ze haat je niet Will, ze miste je. Ga nu maar slapen. Je hebt al een week geen oog dicht gedaan.'

P.O.V. Lieke

Kendall heeft nog steeds geen teken van leven gegeven en dus moeten we afscheid nemen. Ik ga als eerste. Luke gaat als laatst en Will en Jeff wouden niet als eerst. Ik kan het me nog steeds niet beseffen. Straks ik Kendall er niet meer. Dan ben ik mijn beste vriendin kwijt. De enige waar ik mezelf bij kon zijn. De tranen lopen over mijn wangen terwijl ik hier naast Kendall zit. Ik begin tegen haar te praten. 'Hey Kenn, wie had dit nou gedacht. Jij hier in het ziekenhuisbed te vechten voor je leven en ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik ben zo blij dat je naar hier bent verhuisd. Bij jou kon ik mezelf zijn. Je deed nooit moeilijk en luisterde altijd. Ook toen ik weer eens zat te zeuren over Luke. Weet je nog die keer dat ik bij jouw thuis kwam en vertelde dat ik Luke leuk vond? Ik vertelde alles en je luisterde gewoon. Je liet me uitpraten en vertelde toen dat je Luke wel kende. Ik vroeg hoe en jij zei dat het je broer was. Ik kon wel door de grond zakken. Dankzij jou heb ik nu een geweldig vriendje. Je maakte iedereen om je heen vrolijk. Van binnen was je gebroken, maar dat liet je aan niemand zien. Alleen Luke zag het. Je hebt iedereen veranderd. Dankzij jou werden we gelukkig en nu moet je vechten voor je leven. Ik hou van je Kenn en ik mis je.' Huilend sta ik op en loop naar de wachtkamer. Daar val ik huilend in de armen van Luke. Will geeft me een knuffel en Jeff gaat nu naar binnen.

P.O.V. Jeff

Lieke liep net huilend de kamer van Kendall uit. Nu is het mijn beurt om afscheid te nemen. Ik neem een diepe teug adem en loop haar kamer binnen.

'Hey bff, ik mis je. Iedereen mist je. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Je wist altijd wat ik dacht en waar ik mee zat, alleen maar door me in de ogen aan te kijken. Wat zou dat nu makkelijk zijn. Je zou dan weten wat ik nu dacht, ook al weet ik het zelf niet. Kenn, je mag niet gaan. Ik heb je nodig, iedereen heeft je nodig. Laat me alsjeblieft niet alleen.'

Ik pak Kendall haar hand beet en knijp erin terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Zo blijf ik nog even zitten tot ik er klaar voor ben. Klaar om de kamer uit te lopen en verder te gaan met mijn leven. Een leven zonder mijn beste vriendin Kendall. Na een kwartier zit ik nog steeds naast het bed met Kendall haar hand in de mijne. Ik wil niet, maar moet nu echt gaan. Langzaam sta ik op. Met gezwollen ogen loop ik haar kamer uit.

Vaarwel Kendall.

P.O.V. Will

Liek en Jeff zijn net bij Kendall geweest. Nu is het mijn beurt.

'Ik weet niet of je me kunt horen Kenn, maar ik moet het je vertellen. Ik kan niet leven met de gedachte dat het laatste wat we hebben meegemaakt een ruzie was. In een hele korte tijd ben je veel voor mij gaan betekenen. Je zag door mijn masker heen en leerde de echte Will kennen. Ik voelde me alleen totdat jij in mijn leven kwam. Je leek zo onschuldig met die mooie lach van je. De zonnestraal in huis, dat was je. Je was perfect voor mij. Te perfect zelfs. Wat ik niet wist, was dat je zoveel had meegemaakt. Over je verleden kon je zo een boek van 500 bladzijden schrijven. Na een hele zware periode leek het weer goed met je te gaan. Luke zag je weer stralen. Hij was zo trots op je, hij had het nergens anders over. Toen kwam Daan weer terug en veranderde alles.  Je zette je masker weer op en niemand wist wat te doen. Na de terugkeer van Daan kregen we ruzie en dat spijt me zo. De politie zei dat ik niet met je mocht praten tot na de rechtszaak. Ik dacht er goed aan te doen door te luisteren na wat de politie zei. Dat is de op een na grootste fout van mijn leven geweest. De grootste fout van mijn leven was jou pijn doen. Het spijt me zo erg Kendall. Er is nog 1 ding dat ik je moet vertellen en dan zit mijn tijd er op.

Kendall, Ik hou van je. Je bent het beste wat me is overkomen. Je was het lichtpunt van mijn leven en  nu moet ik afscheid van je nemen. Ik hou van je Kendall.'

Mijn tijd om afscheid te nemen zit erop. Ik geef Kendall een laatste kus en vertrek naar de wachtkamer. Ik mis je nu al Kenn.

P.O.V. Luke

Iedereen is geweest en nu is het mijn beurt. Ik moet afscheid nemen. Afscheid van mijn Liefste zusje Kendall. Als ik de kamer inloop krijg ik een brok in mijn keel. Mijn ogen vullen zich met tranen. Kendall ligt daar zo rustig op het bed. Haar ogen zijn gesloten en een kleine glimlach ligt op haar gezicht. Ze ligt ontspannen, iets wat ik heel lang niet meer bij haar heb gezien.

'Hey Liefste zusje van me,

Ik mis je. De afgelopen periode was echt een hel, maar ik had jou nog. Nu lig je hier en moet ik afscheid van je nemen. Ik zag hier zo erg tegen op, maar nu ik je zie liggen weet ik dat het goed is. Voor het eerst in een hele lange tijd zie je er weer ontspannen uit. Het is goed zo. Het leven is zo zwaar voor je geweest en nu komt er een einde aan. Je gaat naar een plaats aar de zon altijd schijnt, waar geen drama is en waar jij gelukkig kunt zijn. Ik hou van je Kendall. Je moet weten dat ik er vrede mee heb. Ga niet met een schuldgevoel weg. Ik zal het moeilijk krijgen, maar de gedachte dat je uit je lijden bent verlost maakt dat allemaal goed. Jij bent zo belangrijk voor me Kendall, dat moet je weten.

Ik hou van je.'

Ik knipper mijn tranen weg en ga bij Kendall in het bed liggen. Na een tijdje hoor ik dat de rest de kamer ook binnen komt gelopen. 'Het is goed zo. Straks is ze uit haar lijden verlost.' zeg ik en de anderen komen dichterbij het bed. Iedereen begint Kendall te knuffelen. Het enige wat we horen is het gepiep van het ritme van Kendall haar hart. Ik geef haar een laatste kus op haar voorhoofd en het geluid van het hart van Kendall sterft langzaam weg. Dit is het einde.

Dit was het laatste hoofdstuk van Een nieuw begin. Ik hoop dat jullie het een leuk boek vonden.