Een Nieuw Begin

20

P.O.V. Will

'WILL!! KENDALL!! WAAR ZIJN JULLIE?!?!' Ik hoor allemaal mensen schreeuwen en wil antwoord geven, maar dat lukt niet. Ik kan niks bewegen en het voelt alsof mijn stembanden zijn doorgesneden. 'Luke, ik denk dat ze hier niet zijn. we lopen hier nu al uren en we hebben nog niks van ze gezien of gehoord.' 'Ben, we blijven zoeken. Ik weet zeker dat Kenn hier is. Dat voel ik gewoon.' 'Ja, we blijven zoeken. Als Luke zegt dat ze hier is, dan is ze hier ook. En als Kenn hier is, is Will hier ook.' 'Maar jongens, we zijn hier al zo lang. Als ze hier waren hadden we allang iets van ze gehoord ofzo.'
Ben? Die klootzak. Hij zag wat er met Kendall gebeurde en in plaats van haar te helpen slaat hij mij knock out! Woede borrelt zich langzaam op en ik begin weer controle over mijn spieren te krijgen. Praten lukt nog steeds niet dus moet ik hun aandacht op een andere manier krijgen. Met veel moeite draai ik me op mijn zij. Iets wat ik beter niet had kunnen doen want een steek van pijn trekt via mijn zij mijn hele lichaam door. Ik begin te kreunen van de pijn. 'Jongens! Hoorden jullie dat ook?' 'Wat?' 'Er kwam een geluid uit de bosjes daar. Ik kijk wel even.' Aan de voetstappen te horen komt er iemand voorzichtig naar de bosjes gelopen. Ik denk dat het Jeff is. Ben zou nooit zo dom zijn om nu nog naar de bosjes te lopen en Luke zou rennen in de hoop Kendall te vinden. 'Will! Hier ben je. Jongens!! Will ligt hier! We moeten 112 bellen.' De andere jongens komen nu ook aangelopen. Iemand knielt naast me neer en geeft me een zachte tik in mijn gezicht. 'Will, wordt wakker.' 'Luke, waarom sla je hem in het gezicht? Kijk hier hij eruit ziet.' 'Hij moet reageren en dit was het eerste wat me te binnen schoot.' Nog een klap in mijn gezicht volgt, maar dit keer was het veel harder. Langzaam open ik mijn ogen en zie Jeff naar me staren. 'Gast, je leeft!' Met veel moeite begin ik te praten. 'Tuurlijk leef ik nog.' Mijn stem klinkt heel schor. Luke pakt snel een fles water en geeft het aan me. 'Thanks gast.' Ik probeer recht te zitten en voel weer een steek van pijn in mijn zij. Ik kijk naar beneden en zij mijn shirt onder het bloed zitten. Jeff ziet het ook en doet mijn trui omhoog. 'Jezus, wat is er met jou gebeurd?' 'Weet ik veel. Ik was opzoek naar Kendall en hoorde haar schreeuwen. Iets tegen die Daan ofzo...' 'WAT?!?!' 'En toen ging op het geschreeuw af en ik zag haar staan tegen de boom in het open veld en haar shirt was kapot en hij zat aan haar. Ik wou haar helpen, maar toen sloeg iemand mij.' Beelden schieten weer door mijn hoofd. Hoe Kendall daar stond en ik een klap kreeg. Wie sloeg mij? 'Ben, help Will. Dat bloeden moet stoppen.' Ben? 'Waar is die klootzak!?! Dit is allemaal zijn schuld.'

P.O.V. Luke

'Waar is die klootzak!?! Dit is allemaal zijn schuld.' Waar heeft Will het over? Wat is allemaal de schuld van Ben? 'Ben? Waar heeft hij het over?' Ik krijg geen antwoord. 'Ben?' Weer komt er geen antwoord. Ik kijk om me heen en zie dat hij weg is. 'Will, wat heeft hij gedaan?' 'DIE KLOOTZAK IS DE REDEN DAT IK KENDALL NIET KON HELPEN!!' 'Wat?' 'Hij heeft dit gedaan. Hij  viel me van achteren aan.' 'Wat!?! Dit lossen we later op. Eerst moeten we Kendall vinden.' Will wil opstaan, maar Jeff houdt hem tegen. 'Jij moet hier blijven. Je kunt haar zo niet helpen. Je kunt jezelf amper helpen.' 'Hij heeft gelijk Will, kijk naar je.' 'Ik moet helpen. Dit is allemaal mijn schuld. Ik zei dat ze bij de open plek moest blijven terwijl ik hulp ging zoeken. Ik had bij haar moeten blijven.' 'Wij gaan naar die open plek en jij blijft hier.' Na dat te hebben gezegd liep ik weg, richting de open plek. Jeff hoorde ik nog zeggen 'Sorry, maar hij heeft gelijk.' en liep achter mij aan. 'Luke? Wat is er aan de hand? Toen je de naam van Daan hoorde trok je wit weg.' 'Kendall heeft een verleden met hem, maar ik denk niet dat het aan mij is om je dat te vertellen. Als ze er aan toe is verteld ze het wel.' 'Oke.' 'Hoe komen we bij die open plek?' 'Ehh... ik heb eigenlijk geen idee. Volgens mij is het in het midden van het bos, dus moeten we gewoon rechtdoor lopen.' Ik knik en loop snel verder.

P.O.V. Kendall

Ik lig hier in de bosjes met een jas over mij heen. Beelden van gister flitsen door mijn hoofd. Will heeft gezien wat Daan met me deed en wou me helpen, maar toen kwam Ben eraan en sloeg hem. Daarna reageerde hij nergens meer op. Ik heb zitten schreeuwen, schelden en huilen om Will, maar dat vonden Daan en Ben alleen maar leuk. Ze begonnen hem te slaan en schoppen. Daan heeft hem zelfs beschoten. Hoe de fuck komt die jongen aan een geweer? Ben bracht Will daarna weg. Wat er verder met hem is gebeurd weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat het mijn schuld is. Als ik niet was weg gelopen had hij me niet hoeven zoeken. Als ik hier niet naartoe ging verhuizen was dit nooit gebeurd. Dan had hij mij nooit gekend en had hij mij niet willen helpen. Wat Daan daarna met mij heeft gedaan was vreselijk, maar het deed me niet veel. Ik kon alleen maar aan Will denken. Ik begin zachtjes te huilen. In de verte hoor ik geritsel. Het komt steeds dichterbij en veranderd in voetstappen. Wie is dat? Van wie zijn die voetstappen? 'Kendall??' Wacht, die stem... is dat niet de stem van Will? Langzaam open ik mijn ogen en zie Will staan. Hij heeft kleren in zijn hand, mijn kleren. 'Kendall, hier ben je. Doe snel je kleren aan.' 'W-Wi-Will?' 'Het komt goed Kenn, het komt goed.' Ik knik en trek snel mijn kleren aan. 'Wat is er met je gebeurd Will? Ik dacht dat je dood was en als ik je zo kijk moet je snel naar het ziekenhuis.' 'Nee Kenn, met mij gaat alles goed. Eerst moeten we voor jou zorgen.' Terwijl hij dat zegt trekt hij wit weg. 'Will, kijk naar jezelf. Het gaat niet goed met je. Je moet naar het ziekenhuis.' 'Ne-nee, h-het gaat echt we...' En hij zakt weg. 'WILL!!! NEE!!! Dit is allemaal mijn schuld.' Snikkend val ik naast hem op de grond.