Een Nieuw Begin

10

P.OV. Kendall

Natuurlijk kwam Will te laat. Hoe hij dat doet weet ik niet, want hij was gewoon optijd op school. Ik zie hem het lokaal rondkijken. Eerst valt zijn blik op Lieke en dan kijkt hij naar mij. Ik zit hier alleen, Lieke is boos omdat ik haar nog niks over Daan heb verteld. ik wil het haar heel graag vertellen, echt waar, maar kan het gewoon niet. Ik wil niet weer het meisje worden die raar wordt aangestaard. 'Hey Kendall. Ruzie met Lieke ofzo?' zegt Will tegen mij en haalt me daardoor uit mijn gedachten. Als ik de woorden ruzie en Lieke hoor voel ik tranen in mijn ogen komen. Lieke is mijn beste en enige vriendin die ik heb. 'Laat me gewoon met rust.' Na dat te hebben gezegd loop ik weg en ga aan de andere kant van het lokaal zitten. Waarom moest hij nou over die ruzie beginnen. Lieke verdient het om te weten wat er aan de hand is, maar ik ben bang dat de ruzie nog erger wordt. Dat was ook zo bij Lot.

*Flashback*

Het is nu al een week geleden dat de ruzie met Lot begon. Ze is boos omdat ik veel bij Daan ben. Ik snap haar wel, maar ze weet niet wat er speelt. Van Daan mag ik niet met haar omgaan. Hij weet dat Lot hem niet vertrouwt en denkt dat zij erachter komt wat er gebeurt als ik bij hem ben. Wat mij verbaasd is dat het nog niemand is opgevallen. Zijn ze niet dat ik bang ben voor hem? 'Kendall? We moeten praten. Ik weet niet waarom je zo arrogant doet en wil een uitleg.' Zegt Lot plots tegen mij. Waar komt zij vandaan? Ik dacht dat ik alleen in het lokaal was. 'Lot... ik... het spijt...' 'Kendall, zeg gewoon wat er is. Je bent jezelf niet meer. Je wordt arrogant tegen de leraren en tegen mij.' 'Kunnen we dit ergens anders doen Lot?' 'Ik dacht dat we vriendinnen waren, maar blijkbaar is dat niet zo. Je vertelt niet wat er is, doet arrogant en je  negeert me!' Ik voel een hand tegen mijn gezicht slaan. Angstig duik ik ineen, ik wil niet worden geslagen. Als ik opkijk zie ik dat Lot me met tranen in de ogen aankijkt en wegrent. Ik denk dat ze me niet wou slaan en het per ongeluk deed. Langzaam loopt het lokaal vol. Als Daan binnenkomt heeft hij een blik in zijn ogen waarvan alleen ik de betekenis weet. Ik slik en focus me op mijn boek, die ik al op tafel had gelegd. Daan gaat naast me zitten en komt met zijn hoofd bij die van mij 'Vanmiddag ga je met mij mee.'. Terwijl hij dat zegt geeft hij me onder de tafel een schop. Niemand heeft dat gezien omdat ze niet op ons letten.

'WAT WOU LOT EN WAT HEB JE GEZEGD? IK HOOP DAT JE JE BEK NIET VOORBIJ HEBT GESPROKEN!!' 'Daan, het was... niks. Ze... ze vroeg w...wat er was, waarom ik... z...zo ver... verander... veranderd ben.' 'ZE DEED WAT!?!' 'Ik heb niks gezegd. Echt waar.' 'LELIJKE ACHTERBAKSE TRUT!!'  'Daan, alsjeblieft...' Hij kijkt me woedend aan en begint me weer te slaan en te schoppen. Van de pijn val ik op de grond en schreeuw om hulp. Hij lijkt dat alleen maar leuk te vinden en gaat door. Langzaam wordt alles zwart.

Nu, drie dagen nadat Daan me weer mishandelde, zit ik hier weer alleen in het lokaal. Ik heb besloten om met Lot te praten. Ze is mijn vriendin en heeft gelijk. Ze heeft het recht om het te weten. En met die gedachte wacht ik totdat ik haar zie. Gelukkig komt ze altijd vroeg in het lokaal. Daan mag niet weten dat ik dit doe. 'Lot, kan ik na school met je praten? Ik moet je wat vertellen en niemand mag het weten.' Zei ik zodra ik Lot het lokaal binnen zie open. Lot kijkt me verbaasd aan en knikt dat het goed is. Gelukkig, want ik weet niet wat ik anders moet doen om het goed te maken. De rest van de da ben ik erg zenuwachtig. Daan kwam vandaag niet op schol omdat hij ziek was, dus met dat probleem zat ik niet.

Bij de kluisjes aangekomen zie ik Lot staan. 'Vertel, wat is er zo belangrijk dat je me vertellen wilt. Ik bedoel, je hebt bijna twee weken niets tegen mij gezegd dus het zal wel hel belangrijk zijn.' 'Lot, het spijt me echt heel erg. Ik had vanaf het begin naar je moeten luisteren en niet op date moeten gaan met Daan. Hij is vreselijk en doet me pijn. Ik wil dit niet meer. En ik wil geen ruzie met je. Je bent mijn beste en enige vriendin. Door mijn keuzes raakte ik je kwijt en ik zal er alles aan doen om het goed te maken.' Ik begon te huilen toen ik dat zei. Lot keek me boos aan en wat ze toen zei brak mijn hart in duizend stukjes: 'Kendall, schuif dit probleem nou niet naar Daan. Hij kwam gister bij me en zei dat je me iets wou zeggen. Je zou zeggen dat hij je pijn deed en dat je hem niet meer wou. Daan waarschuwde me al en zei dat hij zich zorgen maakte. Je zit volgens hem onder de blauwe plekken omdat je jezelf pijn doet. Dat je hem daar de schuld van geeft. Ik dacht dat je mijn vriendin was, maar daar klopt dus niks van. Je kunt me niet eens de waarheid vertellen. En omdat je verder geen vrienden hebt kom je bij mij. Nou zal ik eens wat zeggen? Ik wil geen vrienden zijn met een leugenaar en dus zijn wij geen vrienden meer. Ik heb spijt van onze vriendschap en wil je niet meer zien.' Na dat te hebben gezegd liep ze weg en liet mij hier alleen.