Belki De.,

5.Bölüm

Kalbimin ortasına sert ve ağır bir parça yerleşmişti.

Kaan beni bu yalancı dünyada yanlız bıraktığı andan beri.

Nefes alırken,yemek yerken,konuşurken,yürürken....
Daha da çok ağırlaşan bir ağırlıktı kalbimin üzerindeki şey

Kaan'ın mezarına her gittiğimde tüm vücudumu ele geçiren bir ağırlık...

Sessizlik en iyi ilaçtı bu ağrıya

Kaan öldükten sonra hayatımın büyük bir bölümünü zaten bu eylemi gerçekleştirmekle geçmişti.

Her gece Kaan'ın orada nasıl kaldığını​ düşünüp kafayı yediğim zamanlarda oldu.

Boş gözlerle saatlerce etrafa anlamsız baktığım anlarda.

Ve beni bu zorlu zamanlarda asla yanlız bırakmayan çok değerli insanlarda.

Her yemek zamanı beni zorla masaya oturtup.
Bir kaşık yemeği ağzıma koymak için çabalayan annem ve babam.
Okulda geçirdiğim her vakit kafamı dağıtmak için türlü türlü şekillere giren Büşra
Kaan'ın mezarına gidince dayanamayıp sinir krizi geçirince  hep anneme haber veren Alp.

Zaman su gibi akıp giderken kalbimde ki ağırlıkta benimle birlikte büyümeye devam ediyordu. Kullandığım pisikolojik haplar sayesinde dikkatimi eskisinden daha iyi toparlamaya başlamıştım .

Sınav notlarım pek iyi olmasada ortalama bir üniversiteye gitmem için yeterliydi.

Ne kadar zorla gideceğim bir üniversitede olsada...

Kazandığım üniversite oturduğumuz bölgeye 3-4 saat uzaklıktaydı.
Evden ayrılmak her ne kadar zoruma gitsede annem ve babam yeni yerler görünce içimin birazcık daha ferahlıyacağını düşünmekteydi.

Oysa şuan arabanın her tekerleği dönüşünde kalbim ferahlamak yerine,daha çok sıkışmaya başlamıştı.

Kaan'ı toprağın altında tek başına bıraktığım yetmezmiş gibi,şimdi de gitmek istemediğim bir üniversite için bulunduğum bölgeden tek başıma taşınmak zorunda kalmıştım.

"Kızımmm-Kızımmm" annemin kolumu dürtmesiyle korkuyla gözlerimi açtım.
"Aaa! Anne ne oldu!"
"Geldik kızım hadi kalk,asıl sana ne oldu niye bağırıyorsun"
"Boynum tutuldu"

Boynumu tutarak arabanın kapısını yavaşça açıp aşağıya indim.

Ortalıkta rüzgarla birlikte gezinen değişik ağaçların kokusu ciğerlerime dolarken kafamı kaldırıp üniversite için tuttuğum eve baktım.
Burada pek kalmak istemesemde bu sessizlik kesinlikle kafamı dinlemek için harikaydı.

Babamın arabanın bagajından çıkardığı bavulları alıp eve çıktık.
Tek kişilik birine göre oldukça geniş bir evde kalıcağım için sevinmiştim.
Annem ve babamın yardımıyla evi tam birkaç gün içinde tam istediğim şekilde düzmüştük.

Üniversitenin başlamasına  birkaç gün kalmış olmasına rağmen annem ve babama her kadar kalmaları için ısrar etsemde yeni evime ve yeni düzenime alışmam için beni bırakıp gitmişlerdi.

(Kızım günaydın nasılsın?, Uyuyabildin mi?)
Gönderme:10:47

Yeni yatağımda gözlerimi yavaşça açıp,güzelce esnedim. Belime yılan gibi sarılmış yorgandan kurtulup. Hemen yatağımın yanındaki komidinin üzerinde duran telefonumu elime alıp saate ve onun ardından da annemin bir saat önce attığı mesaja baktım.