A może zacząć wszystko od nowa...?

Rozdział VII

16.10.2013r.

Jesteśmy na lotnisku, chłopacy nas odwieźli. Strasznie się denerwujemy stanem Alice.. Jesteśmy ciekawe jak zareaguje na nasz widok.. Dzisiaj mija miesiąc od śmierci taty, czyli dopiero od tamtego czasu się z nią zobaczymy.. Kiedyś miałam ją codziennie, a teraz? Muszę lecieć, ustawiamy się w kolejkę i idziemy do samolotu.. 

Odwiedziłyśmy Alice, tragicznie wygląda... Taka bezsilna.. Jak ją zobaczyłam, nie mogłam powstrzymać łez.. Powiedziała, że te wszystkie mail-e pisała Kate, bo Alice nie ma siły utrzymać laptopa.. Tak bardzo chciałabym żeby wszystko dobrze się skończyło.. Spędziłyśmy u niej 4 godziny, potem lekarze powiedzieli, że musi odpoczywać, jutro z samego rana idziemy ją odwiedzić.. Teraz czas na jakiś lunch, chociaż nie wiem czy nawet jestem w stanie coś zjeść, cały czas myślę o Alice.. Już nawet zapomniałam o tym, że wczoraj poznałam swoją mamę, że spotkałam ją po 20 latach... Ale jednak, ta mama, która była ze mną więcej czasu, leży bezsilna w szpitalu... Kocham ją, naprawdę.. Po lunch'u przyjedzie po nas Kate i ma nam coś powiedzieć.. Mam nadzieję, że to będzie dobra wiadomość. 

Wiecie co? Siedzę zaryczana... Kate powiedziała, że Alice ma max. 3 dni na przeżycie.. Nie dożyje więcej.. Przysięgałyśmy z Ingrid, że mimo tego, że nie jesteśmy biologicznymi siostrami, zawsze będzie dla nas jak siostra.. Wtedy w 3 mocno się przytuliłyśmy.. Odwiozła nas do hotelu, zasnęłam od razu.. Około 3 w nocy, przebudziłam się, zobaczyłam, że Ingrid nie może powstrzymać płaczu.. Błagałam ją, żeby już poszła spać, musi dbać o maleństwo...

xzvixv

Rozdział był trochę krótki, ale nie każdy musi być zawsze długi:D Miłego czytania dalszych rozdziałów!