DARK RAIN

DARK RAIN 21. BÖLÜM

DARK RAIN

21.BÖLÜM

Büyük imza gününün bitiminde öğlenin yerini akşam üstü güneşi almıştı. Sıcaklık daha da düştüğünde hafif ama keskin yeller, alana gerilmiş prangaları sallıyordu. Kulis şekline getirilmiş geniş karavanın içinde oturan üyelerin makyajları silinirken Luhan dalgın bir şekilde aynada kendisine bakıyordu. Kafası o kadar karmaşıktı, içi o kadar darma duman olmuştu ki ne düşünmesi gerektiğini bilmiyordu. İki seçenek arasında gidip gelmek müthiş bir baş ağrısı bırakıyordu gerisinde.

Makyajı temizlendiğinde ellerini saçlarına geçirerek karıştırdı ve derin bir nefes verdi. İçindeki bir diğer karmaşa ise diğerlerine söyleyip söylememesi arasındaydı. Söylese, onlara boş umut vermekten korkuyordu. Kimse kolay atlatmamıştı olanları. Ki her ne kadar inanmak istese de Onun yaşaması ihtimali uzak geliyordu. Adam bir şekilde Luhan'a tanıdık geliyordu. Ama bir şekilde de gelmiyordu. Uzaktan gördüğü kadarıyla adamın suratı duman isi veya kirlilik -yada ikisi birden- yüzünden simsiyah görünüyordu. Ayrıca tuhaf bir izde vardı. Tanınmayacak bir haldeydi. Yüzünü tam seçememişti bu yüzden sadece dıştan yorum yapabiliyordu.

Kendisine bile saçma gelse de eğer içinde bir yerler onu tanıdık olarak algıladıysa bunu nasıl görmezden gelebilirdi?

Eğer söylemese de inanmak istediği seçenek onda sonsuz bir vicdan azabı bırakacaktı. Ya yaşıyorsa? Başlığı altındaki her düşünce onda bugünün pişmanlığını yaratabilirdi. Peki ya kim inanacaktı ki ona? Ne diyecekti diğerlerine?

Metrelerce uzakta gördüğüm, yüzü tanınmayacak şekilde kir içinde, giysileri fazlaca eski yırtıklar içinde çöp karıştıran bir adamı Sehun'a benzettim mi?

Diğerlerinin ona güleceğinden neredeyse emindi. İçini sıkıştıran hissi ne yapmalıydı bilmiyordu. Geçen 10 dakika boyunca parmakları sürekli makyaj masasında gergin bir hızla ritm tuttu. Diğer çocuklar eşyalarını çantalarına toparlıyorlardı. Kai telefonunu kaldırmış hızlı birkaç selca çektikten sonra EXO-L web sitesine yüklemeye çalışıyordu. Tam bir teknoloji özürlüsüydü. Luhan başını iki yana salladıktan sonra gözlerini kalanlarda gezdirdi. Genel olarak günün bitmiş olmasının vermiş olduğu rahatlıkla telefonlarında takılıyorlardı. Soo ise ortalıkta görünmüyordu, bu da daha rahat hareket edebilme şansı tanıyordu ona.

Meşgul olmayan tek kişi ise üç yan masada hala yüzüne krem süren Minseok'tu. Luhan bir süre dudaklarını kemirdi. Sonra da hafifçe boğazını temizleyip ona seslendi. "Hey, Minseok-ah."

"Hmm?" Xiumin gözlerini aynadan çekmeden parmaklarını özenle yüzünde gezdirmeye devam etti. Fazlaca yorulmuştu. O kadar süre boyunca evde kalmanın ardından başladıkları yoğun tempoya hala vücudu alışmakta zorlanıyordu. Ayrıca kilo almaya elverişli vücudu da boş durmamış 3 kilo kadar almıştı. Daha rahat hareket edebilmesi için de bunu kendince fazlalık olarak görüyordu. Kurtulması gerektiği bir fazlalık.

Luhan bir süre daha bekledikten sonra parmaklarını sıkmaya devam ederek kendisini cesaretli olmaya zorladı. "Eğer sana... Sehun'un yaşadığından şüphelendiğimi söylesem bana ne derdin?"

Xiumin'in aynada kendine bakan gözleri büyüdüğünde elindeki kremin kapağını işkence edici bir yavaşlıkla masaya bıraktı. Sonra da onaylamaz bir yüz ifadesiyle yakın arkadaşına birkaç nasihat içeren cümle kuracakken Luhan'ın yüzündeki ifade duraksamasını sağlamıştı. "Muhtemelen hayal dünyasında yaşadığını ama Tanrım... sen ciddisin?"

Başkası olsa bu ifadeye pek önem vermezdi. Ama Luhan'ın ciddi şekilde bir şeylerden şüphe ettiğini anlayabiliyordu. Geçen yılların sonunda en yakın arkadaş olma yolunda ilerlerken yüz ifadesini ve vücut dilini de anlama konusunda oldukça başarılı olmaya başlamıştı.
Luhan başını salladıktan sonra yerinde biraz daha dik konuma gelerek ona baktı. "Sana anlatacağım, ama beni kesmeden dinleyeceksin." Xiumin uyumlu bir şekilde başını salladı, yerinden kalkarak hemen onun yan tarafındaki sandalyeye gelip yerleşti. Dinleyici bir tavırla yüzünü inceledi. Arkadaşı ilk önce derin bir nefes verdi ondan sonra da parmaklarını serbest bıraktı.