DARK RAIN

DARK RAIN 7. BÖLÜM

DARK RAIN

7. BÖLÜM

YAZAN: DARKK SEHUN

6. bölümden...

Bir anda etrafları daha çok kalabalıklaşırken Baekhyun'un umurunda bile değildi. Tek umurunda olan tuttuğu eli bir daha asla bırakmamaktı. Sonunda uzun bedeni moloz yığınlarının arasından uzun uğraşlar arasında çıkarabildiklerinde bu sefer Baekhyun'un kolları dolanmıştı hırpalanmış bedene bir daha asla bırakmayacakmışçasına.

"C-chan-yeol..."

***

Chanyeol hızla sedyeye alınıp yığıntıların arasından sağlık çalışanlarının hızlı adımları eşliğinde götürülürken elbette Baekhyun da onların yan tarafında koşturuyordu. Göz yaşları durmaksızın akarken dev sevdiğinin ellerini elleri arasına almış sıkı sıkıya tutuyordu ve ellerini de uzun süre ayırmayı düşünmüyordu. Sedyeye alınırken bile kollarından alınmasına izin vermeyecek bir psikolojideydi ve sağlık görevlileri Chanyeol'un hayati riskini öne sürerek onu zorlukla ayırmışlardı.

Daha önce bir benzerini Kyungsoo da gördüğü oksijen veren maske Chanyeol'un kan ve tozla kaplanmış yüzünü kapattığında herkes zamana karşı yarışıyordu. Chanyeol'un durumu kritikti.. Ambulansa girdikleri anda Baekhyun da arkalarından içeri girerek Chanyeol'un yanında yerini aldığında titreyen ellerinden biri de Chanyeol'un dalgalı saçlarını okşuyordu. Yüzüne dokunmaya kıyamamıştı..

"İ-iyi o-olacaksın.. B-bırakıp g-gidemezsin.. Y-yapamazsın." Saatlerdir tutmaya çalıştığı hıçkırıkları peş peşe göğsünden yükselirken ona yanında olduğunu göstermek için her şeyi yapıyordu. Chanyeol ağladığını görmeyi asla istemezdi biliyordu ama Baekhyun'un elinden bir şey gelmiyordu. Saatlerdir o alandan tek tek insanların, kardeşlerinin çıkarılışını izlemiş, kalbini kendi kazarak çıkarmıştı. İyice gerilmiş sinirleri ise son noktaya gelerek artık patlamıştı. Hem belki Chanyeol onun ağladığını hisseder ve bırakıp bir yere gidemezdi. Sonuçta Baekhyun ne zaman ağlasa ve nerede olursa olsun Chanyeol ona gelmişti.

"Hastanın bilinci yok. Serumu takıldı ve içine gerekli ilaçlar enjekte edildi. İç kanama şüphesi oldukça yüksek hemen hastaneyle iletişime geçin. Gerekli doktorlara haber versinler ve acil bir ameliyathane hazırlasınlar."

Ambulansın içindeki doktor hala serumun içine Baekhyun'un anlamadığı, hatta gördükçe bile başını döndüren ilaçları enjekte etmeye devam ediyordu. Sürekli bir hareketlilik vardı ambulansta. Sargı bezleri, iğneler, serumlar birbiri ardına Chanyeol'un bedeniyle buluşurken Baekhyun kendini bunların hepsine kapamıştı. Chanyeol'un kalbinin attığını gösteren o cihazın sesinden başka bir şey duymuyor, Chanyeol'un yüzünden başka bir şey görmüyor, soğuk ellerinden başka bir şey hissetmiyordu. Ve hala ellerinin ısınmaması da Baekhyun'un içinden ruhunu söküp atıyordu. Chanyeol her zaman o kocaman ve sıcacık elleriyle Baekhyun'un küçük ellerini ısıtırken şimdi ise...

Bir an nefes alamadığını hissettiğinde Baekhyun gözlerini sımsıkı kapatıp yüzünü Chanyeol'un tuttuğu eline gömdü. O an büyükannesinden öğrendiği ne kadar dua varsa hepsini ediyordu. O yaşamalıydı! Doktorların ne söylediği umurunda değildi.

Ambulansın hızının düşmesiyle Baekhyun geldiklerini anlayarak başını kaldırdı ve eğilip kulağına fısıldadı. Onun her şeyi hissettiğini bir şekilde biliyordu ve asla yalnız hissetmesini istemiyordu. "Ş-şimdi h-hastaneye geldik C-channie. Biraz s-sarsılabilirsin ama ben hep y-yanında olacağım." Şakağına da minik bir öpücük bıraktıktan sonra Chanyeol'un kalp atışlarındaki artış saatlerdir bir çöl kadar cansız olan Baekhyun'un yüzünde bir gonca açtırmayı başarmıştı.