Bu Kız Benim Kardeşim

🍼Giriş🍼

Ada'dan🌹

Sene 2000

  Bir zamanlar büyük Istanbul'un  küçük bir kasabasında birbirini henüz tanımayan iki küçük kız yaşarmış. Bu kızlardan birtanesinin yakın zamanda küçük kardeşi vefat etmiş. Diğer kız annesi ile birlikte onlara baş sağlığına gitmişler. Bu küçük kızlar tanıştığında biri 1,5 biri 1 yaşındaymış. Bu iki küçük bebeğin anneleri çok iyi anlaşmışlar neredeyse her gün birliktelermiş. Bu kızlar biberonu beraber bırakmışlar, konuşmayı bile beraber öğrenmişler. Her doğum günlerinde beraberlermiş. Bu kızlar yıllardır aynı apartmanda yaşarmış,beraber okula gitmişler, beraber ağlamışlar...

Sene 2004

  "Anne? Ada bugün bizde yatıya kalabilir mi? Lütfen."

Annesi küçük kızına baktı ve şöyle söyledi.

"Tabii kalabilir. Duygu Teyzenden izini ben alırım kızım benim."

Annesinin bacağına sarıldı küçük kız ve korku dolu gözlerini annesine çevirdi.

"Peki anne,babam bu akşam gelecek mi?"

Annesi hüzünlü bir gülüşle;

"Yine bir işi çıkmış. Gelemeyecek kızım. Sen geç odana arkadaşınla oyna. "

Dedi ve koşarak odasına giden kızının ardından bir göz yaşı süzüldü yanaklarından. Ve biraz kalbi ağrıyordu. Sigarasını tezgahtan alıp balkona çıktı. Dudaklarına götürdü kadın sigarayı ve çakmağıyla yaktı. Sigarasının dumanı her dudaklarından süzüldüğünde. Biraz kızını biraz oğlunu birazda kocasını düşünüyordu. Düşünceleri boğuyordu, kadının elleri titriyordu. Kucağındaki ağırlık hissi ve mırlama sesi yüzüne ufak bir tebessüm oluşturdu. Küçük kedileri Bal yine kucağına gelmişti. Kadın her ağladığında kedicik kucağında bitiverirdi. Tüylerini okşadı kedinin ve göz yaşlarını sildi.

Ada'nın annesine Ada'nın burda kalacağını haber vermeyi unutmuştu telefonunu eline alıp, Duyguyu aradı ve Ada'nın burada kalıp kalamayacağını sordu ve kahveye çağırdı. Ve Duygu'dan olumlu cevap aldı.

 Telefonunu kapatıp yarım kalan sigarasını içmeye devam etti. Mutfağa doğru gelen adım sesleri ve oğlu Emre'nin ağlama sesini duymasıyla, bitmemiş sigarasını balkondan atması bir oldu.

"Annee ablamlay bana makyaş yaptııı" Emre'yi süzdüğünde saçındaki pembe şaşaalı tokayı saçından çıkaramadığını farketti diğer eliylede dudağındaki ruju silmeye çalışıyordu bu haline o hüzünlü haliyle gülmüştü,çocukları yaşama sebebiydi onlar olmasa hiç düşünmez atardı kendini  balkondan.

.