Red [Under Editing]

Chapter 38 - War

This chapter is dedicated to @ninetine19 I really appreciate na nag vote ka. Yiehh. Thank you.

So this chapter is for you.

Chapter 38

Pain. Is the one we feel when we get hurt or broken. It's not easy to feel pain. Once you feel it you cannot take it anymore. Yan ang nararamdaman ko ngayon. Sakit dahil pinagtaksilan ako ng dalawa kong kaibigan....

at sakit ng katawan.

Nararamdaman ko pa rin ang kuryenteng dumadaloy sa aking katawan. Pero sabi nga nila, kailangan mong masaktan para matuto. Na dapat wag ka ng magtitiwala pa ng lubos sa isang tao.

Trust. Hindi madaling maibigay sa isang tao na ngayon mo lang nakilala. Hindi madaling magtiwala agad agad sa isang tao. Kapag nagtiwala ka sa isang tao na sinira lang ang tiwalang iyon

Hindi agad ito maibabalik.

Nasa isang silid kaming tatlo. Nasa amin nakatapat ang ilaw kaya hindi abot sa ibang sulok ang ilaw. I can smell dust kaya I'm sure nasa isang abandonado kaming silid. Nakatali kami sa isang upuan. I guess this will be our last time na magkakasama sama sa isang silid.

I fell hopeless. Ever since I didn't imagine that we are going to be like this. To be a loser. Again. Pathetic? Yes! I just want justice for my mom and now all I can say that I'm not strong. Hindi ako malakas tulad ng inaasahan ko. I'm back to being me before. Hopeless. Yan ang nararamdaman ko noon. I feel hopeless na makita ko ang sarili mong ina sa harapan mo na wala ng malay. That I will just end this shit para tapos na.

Anong mangyayari saamin pagkatapos? Mamamatay na ba kami or hindi?

Si Raevin.

Paano siya? Oo aaminin ko i like him no scratch that I did LOVE him. Mahal na mahal ko ang lalaking iyon. Kahit hindi halata.

Mahal ko siya na nakalimutan ko ng maghiganti. He change me. Pero ang pagbabago na yun ay naghatid sa akin ng ligaya.

Pansamantala.

Hindi iilang beses na sinubukan kong sundin ang nararamdaman ko. Pero kailangan kong pigilan iyon dahil kailangan kong mapalayo siya sa nga binabalak ko. Ayokong mapahamak siya ng dahil sa akin. Ng dahil sa pinaplano ko. I don't want him to be hurt. I trust him.

I guess mga ilang oras na kaming nandirito at ngayon ko lang narinig ang pagbukas ng pintuan.

Hindi ko makita kong sino ang pumasok pero tantsa ko ay mukhang tatlo silang sa loob.

"Who are you?!" lakas loob kong sabi. Pinilit kong tatagan ang loob ko kahit na anytime magbr-break down na ako.

Hindi sila sumagot sa pagkat nanahimik lang sila. I can feel the anger forming on my wrist. Pinilit kong kalagan ang sarili ko pero mahirap.

"Wag mo ng subukan pa. Matibay ang ginamit namin sayong pantali dahil alam naming madali mo lang iyong mawawasak" napatigil ako. Oo nga pala bakit pa ba ako magugulat kong alam na nila ang kahinaan ko.

Hindi na lang ako umimik. Kapag magsalita pa ako ay baka maputol nalang ang kamay ko dahil sa galit.

Alam kong may ginagawa sila na hindi ko alam. Alam kong may gagawin sila sa akin. Sa loob ng ilang oras na nandito ako ay alam ko na kung saan ang pinto maging ang binatana na sarado at ilang gamit dito sa loob.

Nasa isa akong Hell room. Ang kwarto para sa pasakit. Dito pinaparusahan ang mga taong naka-gawa ng kasalanan.

Napapitlag ako ng maramdaman kong may lumapit sa akin. Basi sa galaw ng hangin may hawak siya latigo.