The Billionaire's Bond

37-Destiny

Isang buwan na ang nakalipas simula nang lumipad kami pabalik ng Luxembourg. Araw araw pa rin nagsesend ng message si Warren sa akin. Inaabangan ko parati ang mga text niya sa akin.

Sa mahigit 20 hours na biyahe pauwi sa aming bansa ay natapos ko na rin basahin lahat ng mga sikreto at saloobin niya. It was like he was letting me see the real him. Lahat ng naiisip niya sinasabi niya sa akin via text message.

Kahit miss na miss ko na siya ay hindi ko pa rin magawang sumagot sa kaniya.

Warren: Love, I'm here at Amsterdam for a conference, just an hour away from you.

Sana magpunta siya dito para magkita na kami ulit.

I miss you. The people here are boring.

Have you eaten your lunch?

I am still hoping you'd answer back.

I had steak today and I remembered the first time I cooked for you.

The conference ended early.

Love? Can I please go there and see you? Please?

Ayan na chance ko na.

Denisse: Ok. I'll wait for you.

.

.

.

.

Hala bakit ang tagal niya na sumagot. Ang kulit kulit tapos ngayon na sumagot na ako bigla naman nawala.

Warren: Sorry if I took too long to answer I dropped the phone out of excitement and had to turn it back on.
I will be there in an hour, it is 4 pm on my watch. I miss you so much😘.

Denisse: I miss you too. See you later.

Hindi ko naman dapat itatype at isesend kaso may sarili na yatang buhay ang mga daliri ko.

Warren: I can't describe how happy I am right now. I love you so much! 💕❤️💓💞. Do you still love me?

Denisse: I'll answer that later. 🙂

Warren: I'll be there.

Ipinaghanda ko siya ng mga paborito niyang pagkain. Pati ang tula ko na ginawa para sa kaniya naisulat ko na din para maibigay sa kanya. Nadagdagan ko pa ng ilang mga letra dahil sa mga nangyari nitong nakaraang mga araw.

Mag tatatlong oras na wala pa din si Warren. Nakakapagtaka din na hindi man lang siya nagsabi na mahuhuli siya ng dating. Lagi pa naman niya sinasabi sa akin lahat ng pinupuntahan niya kahit noong hindi ko siya pinapansin. Siguro may surprise siya kaya siya natagalan.

Napagod ako sa mga niluto ko kaya't umidlip muna ako. Naalimpungatan ako dahil narinig ko si Mama na nag-iiiyak habang papalapit sa aking higaan.

"Denisse. . . . .Warren was on his way here when. . ." Hindi niya na natapos ang sasabihin niya dahil humagulgol na ito ng iyak.

"Please don't scare me like this Mama. What happened?"

Ang ama ko na ang nagpatuloy ng pagsasalaysay.

"His plane is missing. The authorities said that they might have crashed. His last communication was that they were halfway across and having some turbulence and control failure."

"They have been searching for the plane for hours now."

"But. . ."

Tumingin ako sa orasan at nakitang pasado alas dose na pala ng gabi. Ilang oras na nawawala si Warren. Tumayo ako at kinuha ang cellphone ko. Sinubukan ko siyang tawagan pero out of coverage area. May huling message pa siya sa akin na hindi ko pa nabasa.

Warren: I love you so much Denisse. Don't ever forget that no matter what happen, I will look after you until eternity.

Para akong isang lubid na malapit nang mapatid. Pakiramdam ko isang hibla na lamang ay bibigay na ang aking katinuan.

Naalala ko ang petsa, April 1 na. May sumpa ba ang araw na ito sa akin? Bakit kailangan mangyari ito?

Ngayon lang nag sink in ang mga sinabi nila. Para akong mababaliw at hindi ko alam kung sisigaw ba ako o iiyak.

Nawawala siya. Sana ay nawawala lang. Ang nawawala ay nahahanap at maaring bumalik pa.

Nagring ang cellphone ni Papa.

"Yes? Are you certain that its his plane? I have to be sure." Napakapit pa si Papa kay Mama na parang nanghihiram ng lakas. 

"I will go now and identify the body."

Identify the body? Tuluyan nang gumuho ang mundo ko. Naalala ko ang mga lumipas na oras na hindi kami magkasama. Hindi ko man lang nasabi sa kaniya na mahal na mahal ko siya.

"Denisse. . . I have to go to the hospital. The private plane crashed. . . They found a dead body but I still have to identify if it's Warren."

"No! That's not true! Warren is not dead! He told me to wait for him. . .  Sabi niya papunta na siya. . . One hour lang. . . Malapit lang. . .Hindi ako iiwan ni Warren Papa. . .  Hindi siya papayag na umiyak ako. . . Diba Mama? Mahal ako ni Warren. Hindi niya ako papabayaan mag-isa. . .Warren! Please naman. . . wag naman ganito. . . Hindi ko kakayanin 'to. . . Aaaahhhhhh!"

Gusto ko isigaw lahat ng hinanakit ko sa mundo. Bakit siya pa? Bakit sa araw na ito pa? Bakit hindi man lang ako binigyan ng pagkakataon na makabawi sa kaniya sa lahat ng pagkukulang ko at panahong nasayang?

Tadhana ang nagbigay sa kaniya sa akin, tadhana rin ang kumuha. Peste kang tadhana ka! Kay lupit mo!

"Waaaaarreeeeen!!!"

***

A/N: Malapit na po ito matapos. Isang chapter na lang po.

Happy Reading!