(Κρίστι)
Μερικές φορές σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι παραπάνω απ'όσο θα έπρεπε, αναλύεις τα πάντα εις βάθος χωρίς να αφήνεις τίποτα να σου ξεφύγει και κάπως έτσι χάνεται η μαγεία. Γιατί πρέπει να αναλύουμε τόσο πολύ τα πράγματα και να βάζουμε τις γνώμες των άλλων πάνω από τη δικιά μας ευτυχια; Γιατί το κάνουμε αυτο και μετά όταν είμαστε δυστυχισμένοι αναρωτιόμαστε γιατι είμαστε δυστυχισμένοι; ονειρεύομαι έναν κόσμο στον οποίο όλοι μπορούν να ζήσουν πραγματικά ελεύθεροι. Να ζουν χωρίς να χρειάζεται να δώσουν εξηγήσεις σε κανέναν για ότι και να κάνουν, και να μην βρίσκονται στο στόχαστρο όταν απλά..αγαπούν. το νόημα της αγάπης χαραμιζεται και μόνο που προσπαθούμε να το εξηγήσουμε και να το ερμηνεύσουμε με ανούσιες, κενές λέξεις ενώ τα συναισθήματα μιλούν δυνατότερα. Δεν ειναι κακο να νιώθεις. σε καμία περίπτωση. Κακό είναι να μη νιώθεις, να είσαι αναίσθητος και τα συναισθήματα για Σένα να είναι απλώς μια λέξη που δε μπορείς να κατανοήσεις. Ε λοιπόν εγώ αγάπησα. Εγώ, η Κρίστι, ετών 17 ερωτεύτηκα τον "λάθος" άνθρωπο, σύμφωνα με τη κοινή αποδεκτή γνώμη. Ε λοιπόν να βάλουν τη γνώμη τους εκεί που ξέρουν. Δε με ενδιαφέρει. Θέλω να ζήσω ρε γαμωτο, θέλω να νιώσω πεταλούδες στο στομάχι μου όταν ο άνθρωπος μου μου χαμογελάει, θέλω να νιώσω αυτή τη ζεστασιά να κυλάει μέσα στο σώμα μου όπως το αίμα ρέει στις φλέβες μού. Θέλω απλώς να ζήσω πριν πεθάνω. Και θα το κάνω, σκέφτομαι και Ρίχνω μια τελευταία ματιά στο καθρέφτη στον οποίο μίλαγα τα τελευταία 10 λεπτά. Σκουπίζω το πρόσωπο μου από τα νερά, και βγαίνω από το μπάνιο με κατεύθυνση το δωμάτιο μου. φοράω ένα tshirt, το δερματινο μπουφαν μου, ένα τζιν και βγαίνω από το σπίτι με κατεύθυνση το δικό τής.
......................................................................................
(Νεφέλη)
Ανοίγω τη πόρτα και αντικρίζω τον Στέλιο να φοράει το πιο αστραφτερό του χαμόγελο και να κρατάει δύο καφέδες. Του χαμογελάω με τη σειρά μού και κάνω στην άκρη για να περάσει μέσα.
"Βρε Καλώς τον.. Είσαι ακριβώς στην ώρα σου. Μισή ώρα ντάν! Τόσο πολύ βιαζόμουν να μου φέρεις καφε;"
"Εσύ τόσο πολύ ήθελες να σου φέρω τον καφέ που ξεροσταλιαζες πάνω από το ρολόι και μετραγες τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα;"
Αστειεύεται με τη σειρά του και εγω απλώς γελάω.
"Πάμε στη κουζίνα να κατσουμε"
"Ωραίο σπίτι εχεις"
Λέει επιδοκιμαστικα καθώς κοιτάζει γύρω γύρω ενώ περπατάμε προς τη κουζίνα.
