Ξύπνησα κατα τις 11:00, ήταν δευτέρα και δε θα πηγαινα σχολείο. Είχα κρατήσει απουσίες που μου έφταναν για 3 εβδομαδες. Φυσικά, τις είχα κρατήσει για να κάτσω να διαβάσω. Υποτίθεται. Που μυαλό εγώ να κάτσω να διαβάσω, μετα τα χθεσινα. Ξαναθυμηθηκα τη χυλοπιτα που μου έριξε ο Αλέξης και σφιχτηκε το στομάχι μου. Σουφρωσα τα χείλη μου στη θύμηση της και σηκωθηκα απο το κρεβάτι για να πάω να πάρω ενα παυσίπονο για το πονοκέφαλο μου. Δε τα έβρισκα, έτσι πήρα το σταθερό και τηλεφωνησα στη μάνα μου που βρισκοταν στη δουλειά, για να μου πει που τα έχει. δε το σήκωνε, οποτε με ενα κεφάλι καζάνι ξαναπεσα στο κρεβάτι με την ελπίδα να μου περάσει ο πονοκέφαλος απο μόνος τού. Πήρα το κινητό μου στα χέρια, το ανοιξα, και είδα ότι είχα ενα κάρο μυνήματα και αναπάντητες κλήσεις απο τα παιδιά:
Τζούλια: μωρή ζεις;;;
Αννα: γιατί δεν ήρθες σχολείο σήμερα;;
Βασίλης: Νεφέλη είσαι καλά;
Κρίστι: έμαθα τι έγινε, είσαι οκ; μήπως θες κάποιον να μιλησεις;
Παγωσα. Πως το έμαθε η Κρίστι; της το ειπαν οι άλλοι μάλλον...θα τους σκισω!! Στελνω μύνημα στην Αννα:
Εγώ: πως στο διάολο έμαθε η Κρίστι αυτά που έγιναν χθες το βράδυ; ποιος ηλήθιος από σας της το είπε ρε γαμώτο;
Αννα: καταρχάς ηρέμησε, αν ξαναβρισεις θα περάσω το απόγευμα απο το σπίτι σου και θα σε σπασω στο ξύλο, κατά δεύτερον, κανείς δεν το είπε στη Κρίστι, δεν την έχουμε δει όλο το σαββατοκυριακο και σήμερα δεν ήρθε σχολείο.
Εγώ: καλά ρε Αννα με δουλευεις; και πως το έμαθε αν δε της το ειπατε εσείς δηλαδή;
Αννα: δε ξέρω, ρωτά τή.
Εγώ: δεν είναι καλη ιδέα, θα αγνοησω το μύνημα τής για το καλό και των δύο μας.
Αννα: Νεφέλη, η Κρίστι σου έδειξε ενδιαφέρον, σε ρώτησε αν είσαι καλά, και συ θα την αγνοήσεις; είναι εντελώς λάθος, πρέπει να της συμπεριφέρεσαι όπως και πριν το φιλί, σαν απλή φίλη. Μονο έτσι θα σταματήσεις να τη βλέπεις αλλιώς. μου απάντησε η άννα, η ποία ήξερε για τη κατάσταση μου. όπως ακριβώς και η τζούλια.
Σκέφτηκα λίγο τα λογια τής και μετα από λίγο της έστειλα:
Εγώ: εχεις δίκιο, θα της απαντήσω.
Αννα: ωραία κρατά με ενημερη 😉
Εγώ: μάλιστα στρατηγέ!
Χμμ, τώρα τι να απαντήσω στη Κρίστι; ίσως κάτι ουδέτερο... ναι, καλη ιδέα.
Εγώ: έλα κορίτσι, προλαβες και τα εμαθες τα χαΐρια μου εε;
Κρίστι: Χαχα ασυγκράτητη εχεις γίνει, εμαθα πως τη πεφτεις σε ανυπεράσπιστα αγοράκια!
Εγώ: πφφ μη μου το θυμίζεις... πονάει ακόμα. Εσένα ποιος στο είπε;
Κρίστι: σας είδε ο αδερφός μου που είχε βγει και αυτός για ποτό με τη κοπελα τού. Είσαι καλά; πέρα απ'τη πλάκα τώρα...
Εγώ: έχω υπάρξει και καλύτερα
Κρίστι: γιαυτό δε πηγες σχολείο σήμερα;
Εγώ: όχι, απλα χρησημοποιω τις απουσίες μού για να κάτσω να διαβάσω. Ειλικρινά, μέχρι το βράδυ θα το έχω ξεχάσει το περιστατικό με τον Αλέξη.
Κρίστι: δε σε πιστεύω, μη το κουνησεις ρούπι, έρχομαι σπίτι σου να διαβάσουμε μαζί.
Τι; έρχεται; εδώ;;
Ξαναδιαβαζω το μύνημα αλλες 5 φορες για να σιγουρευτω οτι δε με γελούν τα ματια μου.
Ναι, όντως αυτό λέει. Έρχεται σπίτι μου. χίλιες σκέψεις περνάνε απο το μυαλό μού και το βλέμμα μου πέφτει στο υπερδιπλο κρεβάτι μου και χαμογελαω πονηρα. παίρνω παλι το κινητό στα χέρια μου και της στελνω δήθεν αδιάφορα:
Εγώ: να φέρεις σοκολάτες και χαρτομάντιλα. Μονο έτσι μπορείς να με παρηγορησεις.
Κρίστι: απαξιω, υπαρχουν πολλοί τρόποι με τους οποιους μπορω να σε παρηγορησω και να μη παχυνουμε.. ;)
Διαβάζω το μύνημα και κοκκινίζω καθώς το άρρωστο μυαλό μου ερμηνεύει το μύνημα της όπως το συμφέρει. Σηκωνομαι, πάω στον καθρέφτη και σουλουπωνομαι λίγο. Κοιτάζω το είδωλο μου και συνοφρυώνομαι. πάλι σκατά φαίνομαι. οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου διαγράφονται ξεκάθαρα και γω απομακρύνομαι από τον καθρέφτη βαδίζοντας προς το σαλόνι και αποφασίζοντας να μη ξαναπιώ τόσο πολύ ποτέ ξανά.
Παιδιά ευχαριστώ πολύ για τη στήριξη που μου έχετε δείξει σε αυτή τη πρωτη απόπειρα που κάνω στη συγγραφή ενός βιβλίου , χαίρομαι που σας αρέσει η ιστορία και ελπίζω να κολλησετε μαζί της ως το τέλος..
Αν θέλετε, ριξτε και μια ματια και στα βιβλια της φίλης μού bot_18. είναι και τα δύο ρομαντικής φύσεως και έχουν πολλές dirty σκηνές που θα σας ξετρελάνουν :)
Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο, φιλουθια.
Χοχο, vasia_98
