(Κρίστι)
Χτύπησα το κουδούνι και περίμενα να ανοίξει η πόρτα. Μετα από λίγα λεπτά άκουσα βήματα να σταματάνε μπροστά της και ειδα τη πόρτα να ανοίγει και να κανει την εμφάνιση της η νεφέλη. Πραγματικά εκεινη τη στιγμή κόντεψα να ξεχάσω τον λόγο που πήγα σπιτι της και να βάλω τα γέλια. Στο πρόσωπο της ήταν αποτυπωμενα το σοκ, η έκπληξη και η δυσπιστία αναγκαζοντας τη να πάρει μια κωμική γκριμάτσα ανοίγοντας το στόμα και γουρλωνοντας τα ματιά. Αφού κατεπνιξα αυτή την επιθυμία και μιας και εκείνη είχε μείνει κόκκαλο και ανήμπορη να αρθρώσει λέξη, ξεροβηξα και μίλησα.
"Γειά"
"Γειά; τι κάνεις εσυ εδω;"
Με αποπηρε ξεπερνώντας την αρχική κατάσταση σοκ στην οποία βρισκόταν και με έκανε να συνοφρυωθω απογοητευμένη από την εχθρική της αντιμετώπιση.
"απλα Ήρθα για να μιλήσουμε. Βασικά Να μιλήσω εγώ, Ναι.. θέλω να σου πω εγώ κάτι." Απάντησα κοιτάζοντας τα δάχτυλα μου που εμπλεκα και ξεμπλεκα.
"Να περάσω;" ρώτησα στρέφοντας το βλέμμα μου στο πρόσωπο τής.
Εκείνη πέρασε τα χέρια της μέσα από τα μαλλιά της και κούνησε αρνητικα το κεφάλι Της. Έδειχνε να παλεύει με τον εαυτό της για να πάρει αυτη την απόφαση.
"Όχι"
Με το που ακουσα την απαντηση της Ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μού. Με απερριπτε. Ξανά. Ήταν ένα συναίσθημα που δεν είχα ξανανιώσει. Πάντα είχα όποιον ήθελα και ποτέ κανείς δε μου είχε αρνηθεί τίποτα. Και τωρα να που βρίσκομαι εδώ, μπροστά στη πόρτα του κοριτσιού που γνωρίζω από τη πρώτη Δημοτικού, και νιώθω ανεπιθύμητη και παρεισακτη.
"Τώρα σοβαρά μιλας; Δεν είπαμε πως θα ξαναγίνουμε όπως πριν; τι μαλακιες είναι αυτές τωρα; Εγώ έχω απλώς έρθει για ένα καφέ στη κολλητή μου, που το κακο;" είπα με μια ανάσα αρχίζοντας να εκνευρίζομαι.
"Πουθενά το κακό κολλητουλα, απλά έχω πολύ διάβασμα αυτή τη στιγμή. Ίσως μια άλλη μέρα" απάντησε ελαφρώς ειρωνικα με ήρεμη φωνή και με ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπο της. Πριν προλάβω να απαντήσω εκλεισε γρήγορα τη πόρτα και εγώ έμεινα για άλλη μια φορά να την κοιτάζω ηττημένη, και εκνευρισμένη. Ρε εγώ θα μπω μέσα ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα φέρω γερανό για να σου γκρεμίσει τη γαμημένη πόρτα. Μουρμούρισα νευριασμενη μέσα από τα δόντια μου και εφυγα απο το πλατυσκαλο που στεκομουν τα τελευταια 5 λεπτά.
*******
(Νεφελη)
Έκλεισα τη πόρτα και έπεσα αργά στο πάτωμα με τη πλάτη μου προς εκείνη πιάνοντας το κεφάλι μου με τα δύο μου χέρια. Δε μπορούσα να πιστέψω πως μετά από όλα όσα είχαν συμβεί, εκείνη είχε ξαναγυρίσει και εγώ την είχα ξαναδιωξει. Η σημερινή ήταν μια πολύ γεμάτη μέρα, προχώρησα τη σχέση μου με τον Στέλιο ενα βήμα παραπάνω και εξαφανίστηκαν όλες οι τυχόν αμφιβολίες που ειχα για εκείνον. Αν όμως στο τέλος της μέρας εκανα έναν απολογισμό, θα κατέληγα στο συμπέρασμα πως η παρουσία και μόνο της κριστις στο πλατύσκαλο μου με είχε αναστατώσει περισσότερο απ'όσο είχε καταφέρει να με αναστατωσει ο Στέλιος τη προηγούμενη ώρα. Ανάθεμα! Κανω ενα βημα εμπρος, και παλι εμφανίζεται εκείνη και με κάνει να οπισθοδρομησω δέκα. Ε δε πρόκειται να κάνουμε πρόοδο έτσι. Δεν ωφελεί, καλύτερα να ενδωσω στο φινάλε φινάλε παρά να κάτσω να το πολεμήσω ξέροντας από πρώτο χέρι ότι θα βγω χαμένη. Ντουπ! Ακούστηκε ένας γδουπος και επειτα ενα πνιγμένο βογγητο από τη κατεύθυνση του δωματίου μού. Έτρεξα προς τη πόρτα και ανοίγοντας τη αντίκρισα τη Κρίστι φαρδιά πλατιά στο πάτωμα κάτω από το παράθυρο και δίπλα στο κρεβάτι μου.
