Έρωτας αυτός ο καθηγητής!

Συναντήσεις

Περασαν πολλα χρονια. Μπηκα στο Χημικο το τελειωσα και εκανα και μεταπτυχιακο. Με τον Θοδωρη δεν ταιριαξαμε τελικα οσο πιστεψαμε οτι ταιριαζουμε στην αρχη. Μολις τελειωσα με την σχολη μου και γυρισα Αθηνα μιας και ειχα περασει Γιαννενα, πηγα για μια βολτα κατω στο Μοναστηρακι. Να δω τα μαγαζια να προσπερναω τον κοσμο διπλα μου, να ηρεμισω.. Ετσι οπως ημουν σε ενα μαγαζακι με μπιχλιμπιδια και θαυμαζω κατι κολιε ακουω μια φωνη πισω μου να μου λεει:
-Ακομα αυτα σου αρεσουν?
Και γυρναω να δω και ηταν ο Αντρεας. Ο Αντρεας ηταν το παιδι που ειχαμε 4 χρονια σχεση οταν γνωρισα τον καθηγητη.
-Ναι ειδες..? Μαλλον καποιες συνηθειες δεν αλλαζουν.
-Χαχα αυτο να λεγεται. Μονη σου εισαι εδω?
-Ναι σκεφτομουνα τις βολτες μας και αφου ελειψα αρκετο καιρο ειπα να ερθω εδω να κανω καμια βολτιτσα να κοιταξω τα μαγαζια.. Ετσι κι αλλιως δεν ηθελα καποιον συγκεκριμενα μαζι μου οποτε σκεφτηκα γιατι οχι μονη?
-Μμμ ωραια. Ναι καλο ειναι αυτο. Ηρεμεις.
-Ετσι ειναι. Εσυ μονος εδω?
-Ναι η αληθεια ειναι οτι και εγω σκεφτομουν τις βολτες μας και ειχα μια εντονη επιθυμια να κατεβω μια βολτα και απο δω.
-Εχω μια εντυπωση οτι ποτε δεν σταματησαμε να επικοινωνουμε εγκεφαλικα.
-Ετσι νομιζω. Ειναι πολυ περιεργο. Ησουν η πρωτη με το οποιο συνεβη αυτο και η τελευταια πιστευω. Θες να παμε για ενα καφεδακι?
-Αμε γιατι οχι?
Μιλησαμε και μου ειχε λειψει παρα πολυ.. Περισσοτερο απο οσο νομιζα οτι θα μου ελειπε ωσπου καποια στιγμη εν ωρα κουβεντας μου λεει:
-Ποτε δεν σε ξεχασα..
-Τι εννοεις?
-Ολα αυτα τα χρονια που ειμαστε χωρισμενοι δεν σε ξεχασα ουτε μια στιγμη. Νιωθω σαν να την πρωτη φορα ακομα. Ειλικρινα δεν μπορεσα να σε ξεχασω, οχι οτι προσπαθησα αλλα ακομα ειμαι ερωτευμενος μαζι σου και με πονουσε που ησουν μακρια μου. Περιμενα καθε μερα να χτυπησει το τηλεφωνω και να δω το νουμερο σου ή καποιο μηνυμα στο facebook ομως απο καποια στιγμη και μετα εχασα τις ελπιδες μου. Καταλαβα τι εκανα λαθος τοτε και τι επρεπε να κανω και δεν εκανα και ωριμασα αρκετα. Μετα απο σενα δεν υπηρξε αλλη. Θεωρω οτι εισαι αυτη η μια που ψαχνουμε ολοι μας και πολλοι δεν την βρισκουν και ποτε.
*Κοιταχτηκαμε για λιγο χωρις να μιλαμε. Περιμενε να ακουσει τι ειχα να του πω*
-Η αληθεια ειναι οτι δεν ξερω τι να πω.. Εχει περασει καιρος.. Η αληθεια ειναι οτι χαρηκα που σε ειδα.. Σαν να ενιωσα παλι τις πεταλουδιτσες στο στομαχι μου.
-Θες να ξαναπροσπαθησουμε?
-.....θελω.
-Ας το παμε δοκιμαστικα για να δουμε αν εισαι σιγουρη και μετα το επισημαινουμε.
-Ο,τι θες εσυ!
Ο καιρος περασε τελειωσα και το μεταπτυχιακο και ειμαστε μαζι απο τοτε. Ενα χρονο αφου τελειωσα ολοκληρωτικα τις σπουδες μου επιασα δουλεια ως χημικος στο Λυκειο οπου γνωρισα τον Μιχαλη. Ημουν ετοιμη να γνωρισω τους συναδελφους μου. Το βραδυ δεν με επαιρνε ο υπνος και πηγα στο σαλονι να δω τηλεοραση.
-Τι κανεις ξυπνια τετοια ωρα βρε μωρο μου? Εχεις σχολειο αυριο.
-Εχω αγχωθει με τους συναδελφους μου που θα γνωρισω και δεν νυσταζω.
-Μμμμμμ.. Ξερω εμα τροπο για να σε χαλαρωσω και μετα να σε παρει ο υπνος ομορφα και καλα...
-Τι εχεις παλι στο πονηρο μυαλουδακι σου?!
Και με παιρνει στα μπρατσα του και με πηγαινει στο κρεβατι..
Την επομενη το πρωι σηκωνομαι φτιαχνω πρωινο για τον αντρα μου και τον ξυπναω με ενα γλυκο φιλι για καλημερα. Ετοιμαζομαι για το σχολειο. Φτανω λοιπον, μπαινω μεσα και ηταν αλλη μια νεα κοπελα. Στην ηλικια μου και αυτη και πιασαμε κουβεντα. Μου εδειξαν και το γραφειο μου. Ειδα και καποιους παλιους καθηγητες μου και εκπλαγηκανε οταν με ειδα και με θυμηθηκαν. Καποια στιγμη κατα τις 10.30 ο διευθυντης με φωναξε στο γραφειο του να συζητησουμε. Με κρατησε για κανα 20λεπτο μισαωρο και ενιωσα ενα περιεργο ριγος.. Μια αισθηση που ειχα χρονια να την νιωσω. Σαν να ηρθε αυτος στον ιδιο χωρο. Επιστρεφω στο γραφειο αλλα τιποτα. Μαλλον εκανα λαθος. Παιρνω την Ολγα, η συναδελφος στην ηλικια μου που γιναμε και φιλες, και πηγαμε προς το κυλικειο ετσι οπως προχωρουσα και προσπαθουσα να βγαλω τα ψιλα απο το πορτοφολι δεν κοιτουσα μπροστα μου και ξαφνικα μου πεφτουν τα κερματα στο πατωμα. Μολις σηκωθηκα επεσα πανω σε καποιον γυρναω και τι να δω, κι ομως! Ηταν εκεινος!!! Δουλευε ακομα εκει. Δεν με αναγνωρισε ευτυχως.. Ειχε μεγαλωσει. Οι ρυτιδες στο προσωπο του ειχαν αυξηθει. Δεν με αναγνωρισε για εκεινη την στιγμη.. Ομως μετα? Θα επρεπε να το αντιμετωπισω ξανα αυτο.