Καταλάθος αδερφός

Κεφαλαιο 39ο

Ξανα λοιπον στην μουντη, σκοτινη, απαισια ζωη χωρις αυτην. Χωρις το αρρωμα της. Χωρις τα γελια της να αντιχουν παντου. Χωρις τιε αγκαλιες της και τα υπεροχα φιλια της. Χωρις τις λαχταρες οταν δεν σηκωνε το τηλεφωνο της, χωρις τις βλακειες της, τις κουταμαρες, τα χαζα που ελεγε, οταν επεφτε, οταν της ψιθιριζα ποσο την αγαπαω, οταν κοιμοταν πανω μου ή οταν την χαιδευα για να την παρει ο υπνος. Χωρις αυτην. Η ζωη μου ειναι ανουσια. Χωρις περιπετεια, χωρις τον φοβο να την χασω. Καθε μερα προσπαθουσα να την αγαπαω ακομα περισσοτερο. Ητανε ο στοχος μου της καθε μερας.

Μπαινω στο σπιτι μετα το σχολειο και καθομαι στην πολυθρωνα. Κοιταω εξω απο το παραθυρο και βαζω δυνατα τα τραγουδια που ακουγαμε οταν αυτη ηταν εδω. Οταν την ειχα διπλα μου και χορευαμε χωρις σταματημο. Τοτε, παλια.

Κοιταω εξω. Κλεινω τα ματια μου και απλα καθομαι εκει. Φιλε, πως μπορεσα; Πως; Γιατι χαλασα τα παντα; Εχουν περασει πεντε μηνες. Πεντε ψυχροι μηνες, χωρις νοημα. Το μονο που εκανα ηταν να κοιμαμαι να ξυπναω, σχολειο και μετα παλι απο την αρχη. Ο Ντεν. Ο Ντεν πλεον, το πιστεψετε δεν το πιστεψετε, ειναι ενας απο τουε player του σχολειου. Καθε φορα που με βλεπει με ψερεταει θερμα και εχουμε βγει καμια φορα.

Σε λιγους μηνες τελειωνει το σχολειο. Τελειωνουν τα μαθητικα χρονια, ολα. Σιγα σιγα, οσο μεγαλωνεις, ολα τελειωνουν. Ο ερωτας, τα θελω, το σχολειο, το γελιο, οι χαρες, οι τρελες. Για μενα ομως, εχουν ολα τερματησει εδω. Ενας δρομος κενος, αδιος απο ασπρο. Μονο μαυρο. Μεσα ομως σε αυτο το χαος μεσα μου, υπαρχει αυτη. Που φωτιζει τα παντα. Το οτι, μπορει καποια στιγμη να την ξαναδω καπου, τυχαια, μοιραια, με τρελεναι. Θα την δω με τον αντρα της. Και ισως τα παιδια της, που θα ειναι οσο χαριτωμενα και πανεμορφα οσο η μητερα της. Διαολε, θα πεθενα να ειμαι εγω ο πατερας τους! Αυτο ομως, ειναι απλα μια φαντασιωση.

Και, νομιζω ηρθε η ωρα να εξηγησω την ολη υποθεση.

Ο πατερας μου και η μανα της, γνωριστηκαν οταν ηταν μικροι, πολοι μικροι. Ερωτευτηκαν. Η αποσταση ομως τους χωρησε σε μια περιοδο και απο εκει και μετα ξεχαστηκαν. Ο πατερας μου λοιπον την ξεχασε, εδειχνε τουλαχιστον οτι την ξεχασε, αλλα ακομα πιστευω πως ποτε δεν την ειχε ξεχασει. Λοιπον, αφου τελειωσε το πανεπιστημιο, αντρας πλεον με πτυχιο στα χερια, απο φασησε να κανει μια νεα ζωη. Ετσι λοιπον γνωρησε την Ελενα. Η Ελενα, ή η μητερα μου, ητανε μια πολυ ομορφη γυναικα. Ξανθια με καμπυλες και μπασα φωνη. Ετσι λοιπον, κανανε το πρωτο τους παιδι, ή αλλιως τον Λουκα. Απο οτι φενεται, ο πατερας μου δεν ηταν και απολυτα πιστος. Μετα την γεννηση του Λουκα ο πατερας μου αρχισε να παραφερεται, να πηγαινει με αλλες να πινει και αλλα τετοια. Μια μερα λοιπον, που ηπιε πολυ, ειδε την μανα της Ιωαννας. Την ειδε μετα απο τοσα πολλα χρονια. Και μονο να τον ακουγατε να πρριγραφη την σκηνη που την ειδε. Καθοτανε κατω απο ενα δεντρο λεει, και εγραφε. Φορουσε ενα τζιν κοντο παντελονι και μια ασπρη μπλουζα με πλεξουδια στα μαλλια. Ηταν τοσο ομορφη που το επομενο πρωι βρεθηκαν εραστες, στο κρεβατι. Ε σε εκεινο το κρεβατι λοιπον, ηταν που αρχισε  η γεννηση των διδυμων κοριτσιων. Δαναης και Ιωαννας.