Καταλάθος αδερφός

Κεφαλαιο 47ο

"Ναι"

Ετσι και εγινε. Αυτος. Αυτη. Μαζι. Για παντα. Δεν τους εφτανε η ελευθερια. Ηθελαν δεσμευση. Ηθελαν κατι παραπανω. Ηθελαν αιωνια να ειναι μαζι. Δεν τους ενοιαζε τιποτα παραπανω και τιποτα λιγοτερο. Ολα αυτα που περασαν μαζι ως αδερφια, ως φιλοι, ως ερωτευμενοι, ως εραστες, ως αγορι και ως κοριτσι ηταν απο τις καλυτερες εμπειριες που ειχαν ποτε.

Τωρα, ο Δημος κραταει μια μεγαλη ανθοδεσμη με κοκκινα και ασπρα τριανταφυλλα, περιτρυγιρισμενη απο ασπρο καθαρι τουλι. Ενα χαμογελο ειναι χαραγμενο στο προσωπο του και η καρδια του χτυπαει δυνατα. Χτυπαει δυνατα μονο για εκεινη. Εκεινη, την ξακουστη Ιωαννα, που ηταν η μονη που καταφερε να του κλεψει την καρδια με οσα εκανε και οσα δεν εκανε. Ηταν η μονη που τον εκανε να χαμογελαει οταν την βλεπει και να μην θελει να την πληγωσει.

Εκεινη λοιπον, τωρα ειναι μαζι με τον Λουκα, αγκαζε και περπατανε στον μεγαλο κοκκινο διαδρομο προς αυτον. Το νυφικο της κατασπρο σαν τον καθαρο και αγνο ερωτα τους. Οσο την κοιταει τοσο πιο πολυ την ερωτευεται. Τοσο πιο πολυ την θελει.

Τα βηματα της ολο και μεγαλωνουνε απο την ανυπομωνισια τησ να φτασει κοντα του. Στον πλεον, αντρα της. Τον μονο αντρα που την εκανε να ερωτευτει παραφορα και να γευτει το αισθημα του ερωτα. Τον μονο που για αυτη αξιζε να δωσει λιγο απο την αγαπη της.

Και τωρα, ναι, ειναι μαζι. Κοιταζοντε αλλα δεν κανουν κατι. Δακρυα χαραζουν την πορεια στα μαγουλα τους και χαμογελανε ταυτοχρονα.

"Με εμπιστευεσαι;" Ρωταει αυτος.

"Για παντα" Του απανταει και του δινει το χερι της.

Πανε μαζι μεσα στην εκκλησια. Περπατανε με περιφανεια και οι ανθρωποι απο διπλα τους χαμογελανε και ξερουν οτι θα ειναι ο πιο υπεροχος γαμος.

Φτανουνε. Σταματανε. Ο παπας αρχιζει την λειτουργεια. Ο ενας κοιταζει τον αλλον σαν μαγεμενοι. Γιατι ναι, ο ερωτας ειναι μαγεια. Μερικες φορες κακια μαγεια που σε φτανει στα ορια σου και σε πνιγει χωρις λυπηση. Αλλες φορες ομως ειναι ωραια μαγεια. Μαγεια που θελεις. Μαγεια με λιγη περιπετεια και γελιο. Ναι, αυτη του ειδους την μαγεια ειχαν μεταξυ τους και αυτη θα κρατησουν για παντα. Ειναι τοσο τυχαιροι που εχουν ο ενας τον αλλον που τα δακρυα δεν σταματανε να κυλανε σαν το αιμα που κυλαει στις φλεβες τους. Σαν το αιμα, που οσο και μελοδραματικο και αν ειναι, ειναι τοσο ομορφο τοσο αναζοωγονιτικο που ποτε δεν θα παψει να βραζει μεσα τους. Να βραζουν ο ενας για τον αλλον και να το δειχνουν καθημερινα.